Βενιζέλειος πολιτική υπό τη δαμόκλειο σπάθη!

Είχα πάντοτε την άποψη ότι καμιά πολιτική δεν μπορεί να επιβληθεί στην κοινωνία ή να γίνει αποδεκτή από αυτήν υπό τη δαμόκλειο σπάθη. Άλλωστε, η δαμόκλειος σπάθη είναι μια βασική διαφορά του δημοκρατικού από το φασιστικό (μαύρο ή κόκκινο) πολίτευμα.
Ειδικά δε η φορολογική πολιτική, πρέπει εκτός από δίκαιη να είναι και πειστική ότι εφαρμόζεται προς το συμφέρον όλων.
Ο Βενιζέλος και η κυβέρνηση Παπανδρέου, ολισθαίνουν όλο και περισσότερο προς πρακτικές προς δεν συνάδουν με το δημοκρατικό μας πολίτευμα.
Έχοντας χάσει τον έλεγχο των κινήσεων, προβαίνουν σε σπασμωδικές ενέργειες, άδικες και αδικαιολόγητες.
Ο δυσβάστακτος νέος φόρος (ο έκτος σε διάστημα 2 ετών),   προς τον πολίτη που με κόπους και θυσίες
 απέκτησε μια κατοικία, συνοδεύεται και από τον στυγνό εκβιασμό ότι αν δεν καταβληθεί, θα κοπεί το ρεύμα!
Ο εκβιασμός κατευθύνεται και προς την ΔΕΗ, αφού οι κυβερνητικοί έστειλαν το μήνυμα πως αν δεν κόψει το ρεύμα θα της επιβληθεί πρόστιμο!
Κάποιος πρέπει να πει στον Βενιζέλο, ότι ως δικτατορίσκος δεν πρόκειται να πείσει την ελληνική κοινωνία.
Δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να φτάσουμε στο άλλο άκρο – της πρόσκλησης σε ανυπακοή στους νόμους με την οποία πολιτεύεται η αριστερά και δη το ΚΚΕ – αλλά κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον Βενιζέλο, ότι ο εκβιασμός είναι ο χειρότερος τρόπος να πείσει την κοινωνία.
Όμως, τόσο ο ίδιος – με τις συνεχείς γκάφες του την μικρή περίοδο που είναι υπουργός Οικονομικών – όσο και συνολικά η κυβέρνηση, έχουν χάσει κάθε έξωθεν καλή μαρτυρία.
Η παροιμιώδης ανικανότητά να εφαρμόσουν όσα αποφασίζουν, πολύ περισσότερο όταν στα περισσότερα έχουν την στήριξη της Νέας Δημοκρατίας, έχουν οδηγήσει τη χώρα σε αδιέξοδο και τους πολίτες σε απόγνωση.
Παρ’ όλα αυτά, έχω την αίσθηση, ότι η κοινωνία θα μπορούσε να υπομείνει πολλά, ακόμη κι άδικα, αν έβλεπε ότι οι θυσίες της πιάνουν τόπο. Αν έβλεπε ότι υπάρχει φως στο τούνελ, αν δεν παρακολουθούσε άναυδη την αύξηση (!!!) αντί για μείωση των δημοσίων δαπανών.
Από αυτό το σημείο όμως, μέχρι τους εκβιασμούς του Βενιζέλου, η απόσταση είναι τεράστια.
Ο Βενιζέλος, ο άνθρωπος που φιλοδόξησε να ηγηθεί του ΠαΣοΚ και να γίνει πρωθυπουργός, όπως απέτυχε σε ότι καταπιάστηκε πολιτικά, απέτυχε και τώρα.
Κι αφού απέτυχε, φοβερίζει την κοινωνία και της κουνάει το δάκτυλο.
Καιρός είναι και η κοινωνία να κουνήσει και το δικό της δάκτυλο (το μεσαίο) στον ευτραφή υπουργό, ο οποίος νομίζει ότι με τη ευφράδειά του θα μπορέσει να πείσει τους Έλληνες και τους δανειστές μας…
Οι Έλληνες τον κατάλαβαν.
Οι δανειστές μας τον τάραξαν στις «φάπες» στη σύνοδο του Εκοφίν!
Απο εδώ και πέρα αρχίζουν τα ανέκδοτα και ο χλευασμός...