Μόνο η ωριμότητα των πολιτών μπορεί να σώσει την Ελλάδα

Καθαρά και ξάστερα.

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει άνευ προηγουμένου πολιτικό πρόβλημα.

Ο λαϊκισμός και η επί δεκαετίες «τζάμπα μαγκιά» του ΠαΣοΚ, της αριστεράς, αλλά και μερίδας της Νέας Δημοκρατίας, αποτυπώνεται πλήρως στο σήμερα.

Η χρεοκοπία των φορομπηχτών της κυβέρνησης, είναι τρανή απόδειξη.

Οι αηδίες που εκστομίζονται από την ουτοπική αριστερά και οι συνεχείς προσκλήσεις της για ανυπακοή στους νόμους, είναι άλλη μια

 επιβεβαίωση.

Το ίδιο και η ταύτιση μερίδας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με συμφέροντα και συντεχνίες που αντιτίθενται σε αναγκαίες και άμεσες μεταρρυθμίσεις.

Όμως, με δεδομένο ότι το ΠαΣοΚ είναι εκείνο που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης, εκεί αναλογούν οι μεγάλες ευθύνες της πολιτικής χρεοκοπίας.

Η σύγκρουση του εκσυγχρονιστικού µε το «βαθύ» ΠαΣοΚ, οι δογματισμοί μεγάλου μέρους υπουργών και βουλευτών, δεν επιτρέπουν στην εφαρμογή όσων ψηφίζονται!

Οι καθυστερήσεις  καταλήγουν στην αναξιοπιστία της κυβερνητικής πολιτικής αλλά και στην επιβολή όλο και περισσότερων νέων ή «έκτακτων» µέτρων.

Αντί να προχωρήσουν σε ένα και μόνο μέτρο, δηλαδή να συρρικνώσουν κατά 150.000 το δημόσιο, επί δυο χρόνια δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από την επιβολή άγριας και εξοντωτικής φορολογίας!

Έτσι, για να διατηρήσουν την εκλογική τους πελατεία, έχουν διαλύσει κάθε κοινωνικό ιστό, έχουν δημιουργήσει 800.000 ανέργους στον ιδιωτικό τομέα και έχουν οδηγήσει σε κλείσιμο χιλιάδες επιχειρήσεις.

Αποτέλεσμα;

Πλέον της ύφεσης, η αδυναμία καταβολής φόρων από μεγάλη μερίδα πολιτών, άρα και η συνεχής απώλεια των οικονομικών στόχων…άρα νέοι φόροι κλπ κλπ.

Τα πράγματα λοιπόν είναι σαφή.

Η πολιτική πρόταση µε την οποία το ΠαΣοΚ κέρδισε τις εκλογές και οι μέθοδοι διακυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, χρεοκόπησαν τον τόπο.

∆εν είναι απλώς το «λεφτά υπάρχουν».

Αυτό ήταν παρωνυχίδα.

Ήταν η όλη σύλληψη της πολιτικής σαν ένα ωραίο…. πράσινο όνειρο όπου µε τις επενδύσεις στην τεχνολογία και στις εναλλακτικές πηγές ενέργειας θα λύναµε όλα µας τα προβλήµατα, θα ανακτούσαµε την ανταγωνιστικότητά µας.

Και µαζί η ψευδαίσθηση ότι µέσα από ανοικτές διαδικασίες και δηµοκρατικό διάλογο η διοίκηση αλλά και οι πολίτες θα αναλαµβάναµε τις ευθύνες µας και θα αντιµετωπίζαµε γραφειοκρατία και διαφθορά.

∆υστυχώς τα πράγµατα δεν είναι έτσι.

Η κοινωνία όπως ξέρουµε αποτελείται από κοινωνικές οµάδες µε αλληλοσυγκρουόµενα συµφέροντα, παγιωµένες αντιλήψεις και αντανακλαστικές συχνά συµπεριφορές.

Το βλέπουµε καθηµερινά γύρω µας – από τα ταξί και τα σκουπίδια ως τα πανεπιστήµια.

Οι µεταρρυθµίσεις βέβαια και µάλιστα σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης είναι αναπόφευκτο να προκαλούν συγκρούσεις.

Στη δική µας περίπτωση ωστόσο κανείς ποτέ δεν υπερασπίστηκε ένα συνεκτικό πρόγραµµα αλλαγών που θα µπορούσε υπό προϋποθέσεις να έχει σοβαρή κοινωνική ανταπόκριση.

Λειτουργήσαµε από την αρχή σαν τα κακοµαθηµένα παιδιά που τους παίρνουν το παγωτό κάποιοι κακοί ξένοι λες και θα µπορούσαµε ποτέ να κινηθούµε χωρίς να παίρνουµε υπόψη τον διεθνή περίγυρο, τις πιέσεις των αγορών, τον Μπαρόζο, τη Μέρκελ αλλά και τις αρνητικές διαθέσεις της κοινής γνώµης στη Γερµανία ή τη Φινλανδία.

Φτιάξαµε ψεύτικους φίλους και φανταστικούς εχθρούς βάζοντας στο κέντρο του σύµπαντος την Ελλάδα, αδυνατώντας ακόµη και σήµερα να καταλάβουµε τι συµβαίνει.

Βρεθήκαµε έτσι διαρκώς πίσω από τις εξελίξεις παίρνοντας µέτρα – µε τα οποία µας έλεγαν ότι διαφωνούσαν οι µισοί οι υπουργοί, ακόµη κάποιες φορές και ο Πρωθυπουργός – µε πρόχειρο και αντιφατικό τρόπο επικαλούµενοι ξανά και ξανά την αδήριτη ανάγκη την ώρα που υπονοµεύαµε κάθε έννοια κοινωνικής νοµιµοποίησης.

Ελεγε, για παράδειγµα, η κυβέρνηση ότι είναι άδικα γιατί τα πληρώνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι, αντί να κυνηγήσει τη φοροδιαφυγή ωστόσο, έφερνε κάθε τόσο και µια ρύθµιση-συγχωροχάρτι για τους παραβάτες.

Για να µην πούµε για το πολιτικό χρήµα, για τις επιδοτήσεις στα κόµµατα ή για τον νόµο περί ευθύνης υπουργών.

Με δυο λόγια πανικός.

Το µόνο που µας σώζει είναι η ωριµότητα των πολιτών και της κοινωνίας.

Μιας ιδιότροπης, μα και φιλότιμης κοινωνίας.

Ως πότε όµως;

Η χειροβομβίδα έχει απασφαλιστεί.

Κι έχω την αίσθηση ότι δεν αργεί η εκτόξευσή της…