Πικρές αλήθειες, μα αλήθειες!

Δεν υπάρχει κανένας από εμάς, που να μην ισχυρίζεται ότι η ανάπτυξη είναι ο μόνος δρόμος διαφυγής από την καταστροφή που οδηγούμαστε από το χρέος και τα ελλείμματα.
Όμως, δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι το πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο.
Οι αλήθειες είναι ξεκάθαρες.
Το 1981 το χρέος ήταν το 30% του ΑΕΠ.
Από τότε μέχρι σήμερα ανέβηκε στο 150%!!!
Αν σήμερα είχαμε χρέος 30%, όπως το 1981, θα χρωστούσαμε 70 δισ. αντί για 350.
Συνεπώς, πλέον των δισεκατομμυρίων που έφτασαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση υπό μορφή επιδοτήσεων, δανειστήκαμε τεράστια ποσά. Τι τα κάναμε όλα αυτά τα δανεικά; Η απάντηση είναι
 απλή.
Τα κάναμε κατανάλωση!
Και ξοδεύαμε αφειδώς περισσότερα απ’ όσα παράγαμε.
Ταυτοχρόνως, φτιάξαμε έναν δημόσιο τομέα – τέρας και…περνούσαμε καλά.

Μέσα σε μια μόλις γενιά, περάσαμε από το σουβλάκι με διπλή πίτα στο κινέζικο και στο σούσι.
Από το διαμέρισμα στις αστικές γειτονιές, κτίσαμε πολυτελείς και υπερτιμημένες μεζονέτες στα βόρεια και νότια προάστια.
Από το χιλιάρι Φιατάκι, γεμίσαμε τους δρόμους πολυτελή αυτοκίνητα.
Από την μια τηλεόραση στο καθιστικό κάθε σπιτιού, φτάσαμε στο σημείο να έχουμε μια σε κάθε δωμάτιο!
Δώσαμε τη γεωργία στα αλλοδαπά χέρια και απολαμβάναμε τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις στις επαρχιακές πολυτελείς καφετέριες.
Πουλήσαμε περιουσίες ή δανειστήκαμε από τις τράπεζες για να…παίξουμε στο χρηματιστήριο! Φτιάξαμε μια κοινωνία πλήρη συντεχνιών σε ιδιωτικό και κυρίως δημόσιο τομέα.
Ακόμη και σήμερα, αγοράζουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε.

Αλλά, έχει έρθει και η ώρα του λογαριασμού.
Και μάλιστα με τρόπο άγαρμπο, άκομψο, ακόμη και ανάλγητο!
Να πληρώσουμε! Καμιά αντίρρηση! Αλλά πώς;
Οι μισθοί μειώθηκαν, οι συντάξεις το ίδιο και η ύφεση που δημιουργήθηκε τσακίζει την κοινωνία. Όμως, δεν μειώνει το έλλειμμα.
Η συνεχής φορολόγηση, δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα να δημιουργήσει ανάπτυξη.
Δεν πρόκειται ποτέ να προσελκύσει κεφάλαια και επενδύσεις.
Τα δε έσοδα, μπαίνουν στα ταμεία για να χρηματοδοτούνται οι στρατιές του δημοσίου και όχι για να γίνουν ανάπτυξη μέσω της οποίας θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το χρέος.
Ειδικά το χαράτσι στα ακίνητα, διαλύει και τα τελευταία αποθέματα καυσίμου, τόσο στις οικογένειες, όσο και στην οικοδομή, που ήταν η ατμομηχανή της οικονομίας.

Υπάρχουν, όμως άνθρωποι και επιστήμονες που καταθέτουν προτάσεις.
Το ζήτημα είναι ότι πετάγονται στο καλάθι των αχρήστων του κάθε πολιτικάντη.

Ο Τάσος Χωμενίδης, λόγου χάρη, έχει τεκμηριώσει τις σπουδαίες δυνατότητες που υπάρχουν στην αντικατάσταση του φθαρμένου οικιστικού αποθέματος των μεγάλων πόλεων. Ολόκληρα τετράγωνα στην Κυψέλη μπορούν, τώρα που φεύγουν και οι μετανάστες, με κατάλληλα προγράμματα αστικής ανανέωσης, με πρωτοβουλία δημόσιων και ιδιωτικών φορέων, να μετατραπούν σε ελκυστική και σύγχρονη κατοικία. Μπορεί, έτσι, να αλλάξει μορφή το υποβαθμισμένο κέντρο της πρωτεύουσας.

Ο καθηγητής Οικονομικών της Υγείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Λυκούργος Λιαρόπουλος, έχει κάνει κάποιες άλλες ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες προτάσεις. Κατ’ αρχάς την ανανέωση πολλών άθλιων δημόσιων νοσοκομείων. Στη μελέτη του για τις συγχωνεύσεις των νοσοκομείων, τεκμηρίωσε την ανάγκη και τη δυνατότητα κατάρτισης ενός προγράμματος ανέγερσης οκτώ νέων νοσοκομείων, σε οικόπεδα του Δημοσίου για να αρχίσει το «χτίσιμο» σήμερα και να αποφέρει άμεσα σημαντικά οικονομικά (και υγειονομικά) οφέλη. Η μελέτη του, συμφώνως με τον ίδιο, κατατρόμαξε την κυβέρνηση!

Μια άλλη πρόταση του καθηγητή Λιαρόπουλου, αφορά τις «πράσινες» επενδύσεις και τον σιδηρόδρομο, για φτηνές και οικολογικές μεταφορές, με αξιοποίηση και ευρωπαϊκών κονδυλίων, καθώς και η άμεση δημιουργία τουριστικών υποδομών.

Ο καθηγητής εκτιμά ότι αν κριθεί απαραίτητο, για τα πρώτα 2-3 χρόνια, τα έσοδα θα μπορούσαν να διπλασιασθούν ως αποτέλεσμα, αν πήγαιναν για την αγορά χρέους από τη δευτερογενή αγορά, μέχρι να βγούμε στις αγορές.

Η πρόταση για τη δημιουργία της πίστας φόρμουλας 1, με ευνόητα και σχεδόν άμεσα οφέλη, παραμένει σε κάποια αραχνιασμένα συρτάρια.

Η πρόταση για δημιουργία Disneyland, στα Μέγαρα ή τον Ορχομενό ή στο Αίγιο, το ίδιο.

Η πρόταση για δημιουργία πανεπιστημίων Αρχαιολογίας που θα καταστήσει την Ελλάδα παγκόσμιο κέντρο της συγκεκριμένης επιστήμης, δεν συζητείται καν!

Αυτά και πολλά ακόμη τεκμηριωμένα και ρεαλιστικά, αδυνατούν να τα αντιληφθούν οι πολιτικοί μας ταγοί. «Αμόρφωτοι» και με παντελή άγνοια –η μέγιστη πλειοψηφία τους – στα της αγοράς, χωρίς φαντασία, τελματώνουν στους γραφειοκρατικούς δαιδάλους του αχανούς μπουρδέλου που λέγεται κράτος. Οι περισσότεροι, για το μόνο που νοιάζονται είναι η επανεκλογή τους, το τομάρι τους. Συνεπώς, οι πελάτες τους στο δημόσιο. …

Πικρές αλήθειες, αλλά αλήθειες…