Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου
Μέχρι τις 21 Ιουνίου, η διορία προκειμένου να
δηλώσουν οι γονείς, ότι επιθυμούν να παραμένουν τα παιδιά τους στο ολοήμερο
σχολείο, από τη νέα σχολική χρονιά.
Η εγκύκλιος του Υπουργείου, στις προϋποθέσεις για
την εγγραφή, αναφέρει πως απαιτείται βεβαίωση του εργοδότη και των δύο
γονέων ή κάρτα ανεργίας, αν αυτοί είναι άνεργοι ή άλλο αποδεικτικό στοιχείο
για την περίπτωση που ανήκουν σε κάποια απ’ τις λεγόμενες «ευπαθείς» ομάδες
(αποφυλακισμένοι, μονογονεϊκές ή πολύτεκνες οικογένειες, γονείς πάσχοντες από
χρόνιες παθήσεις ή γονείς που βρίσκονται σε πρόγραμμα απεξάρτησης).
Στην περίπτωση των
ελεύθερων επαγγελματιών, το ρόλο
της βεβαίωσης, φυσικά, παίζει η ασφαλιστική ενημερότητα, αφού δεν μπορείς να
βεβαιώσεις -και να γίνει και δεκτό- πως αυτοαπασχολείσαι.
Επομένως, ένας ελεύθερος επαγγελματίας που δεν έχει
καταφέρει να πληρώσει τις εισφορές του στο ασφαλιστικό του ταμείο, κάτι
εξαιρετικά σύνηθες στις μέρες μας, αφού πλήττεται από παντού, δεν δικαιούται να
«δεσμεύει πόρους» του κράτους, προκειμένου το παιδί του να έχει την ίδια
αντιμετώπιση με τα παιδιά όλων των υπολοίπων και θα πρέπει να φροντίσει ο ίδιος
για το τι θα απογίνει μετά τις δωδεκάμιση ή μιάμιση που τελειώνει το «κανονικό»
σχολείο, ώστε να μπορεί να συνεχίσει μέσα στην ημέρα την προσπάθειά του να
δουλέψει.
Για να συμπληρωθεί νόστιμα το σύνολο, το Υπουργείο
φροντίζει για τη δημιουργία Τμήματος Πρόωρης Υποδοχής των παιδιών, δηλαδή
ανοίγει τα σχολεία από τις επτά το πρωί, αντί για τις οκτώ, για να αφήνουν τα
μικρά οι γονείς και να προλαβαίνουν τη δουλειά τους, μέτρο εξαιρετικά χρήσιμο,
αλλά δικαίωμα χρήσης αυτού του τμήματος έχουν μόνο όσα παιδιά έχουν
γίνει αποδεκτά και στο Ολοήμερο, πράγμα που εξαιρεί και πάλι τα παιδιά
όσων δεν έχουν καταφέρει να πληρώσουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές!
Δηλαδή, το κράτος θα πληρώνει κάποιο δάσκαλο ή
φροντιστή του σχολείου για να έρχεται μία ώρα νωρίτερα κάθε μέρα, ώστε να
ανοίγει την πόρτα του σχολείου και να παραλαμβάνει τα παιδιά (διότι τίποτα
παραπάνω απ’ αυτό δεν κάνει, το έχουμε δει όλοι όσοι έχουμε παιδιά), αλλά θα
του είναι παραπάνω κόπος -προφανώς- να ανοίξει την πόρτα και πέντε φορές
επιπλέον, για τα παιδιά που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις εγγραφής στο Ολοήμερο!
Μόνο στα δικά μου μάτια όλο αυτό ακούγεται
παράλογο;
Έχω την αίσθηση πως στόχος ενός κράτους θα έπρεπε
να είναι η δημιουργία όσο γίνεται περισσότερων προϋποθέσεων, προκειμένου να
διασφαλιστεί η δυνατότητα όλων ανεξαιρέτως των εργαζομένων να παράγουν απρόσκοπτοι
τα μέγιστα. Και μάλιστα, ενός κράτους σαν το δικό μας, που έχει ανάγκη και τον
τελευταίο κόκκο παραγωγικότητας που μπορεί να του τύχει! Ένας άλλος στόχος του
θα έπρεπε να είναι η δημιουργία όσο γίνεται περισσότερων προϋποθέσεων,
προκειμένου να διασφαλιστεί η δυνατότητα πρόσβασης όλων ανεξαιρέτως των παιδιών
σε καλύτερες συνθήκες μάθησης, εντός του ασφαλούς περιβάλλοντος, που υποτίθεται
ότι είναι το σχολείο.
Κι αυτοί οι δύο στόχοι θα έπρεπε να μην εξαρτώνται
απ’ το ποιος διοικεί αυτό το κράτος. Θα έπρεπε να είναι κοινοί για όλους!
Αναρωτιέμαι λοιπόν και δεν θέλω καθόλου να μπω στη
λογική των σεναρίων συνωμοσίας, που λένε ότι «όλα είναι πολιτική»:
Είναι τυχαίο που από τη συγκεκριμένη διάταξη
θίγονται και πάλι οι ελάχιστοι εναπομείναντες εκπρόσωποι της παραγωγικότητας σε
αυτή τη χώρα;
Δεν θέλω να μπω στη λογική, αλλά δεν με βοηθάνε
κιόλας, του ότι οι συγκεκριμένοι εκπρόσωποι δεν ανήκουν στο γκρουπ των
ψηφοφόρων της συγκεκριμένης πολιτικής, διότι -εκτός των άλλων- δεν θα ήταν και
αλήθεια!
Πολλοί απ’ αυτούς έχουν υπάρξει «πελάτες» της, για
περισσότερες από μία φορά, πιστεύοντας πως θα άλλαζε η κατάσταση του κακού
παρελθόντος.
Δεν ξέρω βέβαια, αν μία τέτοια διάταξη θα
εξακολουθήσει να συντηρεί αυτή την πεποίθηση, ωστόσο τα νούμερά τους είναι
σαφώς μικρότερα απ’ αυτά του μεγάλου «κοινού» των δημοσίων υπαλλήλων, οπότε και
να χαθούν από εκεί ψηφαλάκια, θα τα συμπληρώσουν από κάπου αλλού. Όρεξη να
έχουμε και οι άκρες βρίσκονται...συνεχίζουν, άλλωστε, αθρόες και χωρίς ντροπή,
οι προσλήψεις απ’ την «πίσω πόρτα».
Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί φυσικά, πως αυτό είναι
ίσως ένα μέσο πίεσης για να πληρωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές, ώστε να μπουν
επιτέλους χρήματα στα ταμεία. Δεν μου μοιάζει αρκετά καλός λόγος ή τουλάχιστον
μου μοιάζει λίγο ελλιπής, με δεδομένο το ότι δεν έχει επαρκώς εξηγηθεί το πού
πήγαν όλα εκείνα τα χρήματα που «λείπουν» από δαύτα. Ανεξαρτήτως εξηγήσεων
όμως, αναρωτιέμαι γιατί κάποιος που μπορεί να πληρώνει για την ασφάλειά του,
της οποίας χρήση κάνει πρωτίστως ο ίδιος, δεν το κάνει…
Ίσως να μην πρέπει να ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση
εδώ, διότι με το σύστημα Υγείας που έχουμε και με τα όσα ισχύουν για το
συνταξιοδοτικό, ίσως να μπορώ να σκεφτώ και μερικές χιλιάδες καλούς λόγους, εδώ
που τα λέμε...
Όπως το καταλαβαίνω εγώ, να που σε μία μόνο
εγκύκλιο κρύβεται όλο το «success story» της δημιουργίας πολιτών δύο (ή και περισσοτέρων)
ταχυτήτων.
Άλλη αντιμετώπιση έχουν οι Όμοιοι, άλλη οι Περίοικοι
κι άλλη οι Είλωτες…
Κρίμα που, τώρα που ξαναρχόμαστε σιγά σιγά στις
αρχές της αρχαίας Σπάρτης, θα έχουν καταργηθεί τα Αρχαία Ελληνικά και δεν θα
μπορούμε να συνεννοούμαστε πια μεταξύ μας... όπως πριν, που το κάναμε με τόση
επιτυχία!
Δεν είναι κακό να θέλεις να δημιουργήσεις πολίτες
διαφορετικών ταχυτήτων, έστω και σε μία χώρα που ανήκει ακόμα στην Ευρώπη το
2016.
Δεν είναι κακό, αν η πολιτική που ακολουθείς
πρεσβεύει αποκλεισμούς κάθε είδους.
Υπάρχουν και τέτοιες πολιτικές· ας είχαμε το νου
μας να διαλέγαμε μια άλλη…
Είναι κακό όμως να χρησιμοποιείται η Παιδεία ως
μέσο επιβολής του αποκλεισμού.
Αν δεν σε απασχολεί το ηθικό κομμάτι, σκέψου μόνο
το οικονομικό: Όλοι πληρώνουν φόρους, ώστε να δικαιούνται τις παροχές της
εξίσου. Ακόμα κι εκείνοι που έχουν επιλέξει ή αναγκαστεί να μην πληρώνουν την
ασφάλειά τους… Τον φόρο, θέλουν δεν θέλουν, τον πληρώνουν, άμεσο ή έμμεσο. Δεν
δικαιούται λοιπόν κανένας να αποκλείει το παιδί σου από τις όποιες
«διευκολύνσεις» της.
Είναι απορίας άξιον που έχουμε τόσο σταθεί στην
κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών ή που κοροϊδεύουμε αστειότητες όπως αυτή της
εξάλειψης μερικών απ’ τα επτά φωνήεντα ή δεν ξέρω πόσων από τα σύμφωνα και,
στον αντίποδα, δεν κάνει κανείς αναφορά στη δημιουργία πραγματικών ανισοτήτων
μεταξύ των πολιτών. Και μάλιστα βάλλοντας εναντίον της καθημερινότητάς τους και
της δυνατότητάς τους να αναζητήσουν τρόπους να κερδίσουν αυτά που τους
απαιτούνται ώστε να εξαλείψουν τις επικαλούμενες «αφορμές» γι’ αυτές καθ’ αυτές
τις ανισότητες.
Χμ..Μόνο σε μένα ακούγεται σαν δεύτερο υπόγειο
συνωμοσίας ετούτο εδώ; Να πόσο εύκολο είναι να βγούνε κακεντρεχή και αστήριχτα
σενάρια! Μπορείς κι εσύ, απλό είναι.
Η ουσία είναι πως τόσο τα μεν πολύ κραυγαλέα, όσο
και τα δε, που περνάνε στα ψιλά ή εννοούνται μέσα απ' τις γραμμές μιας
εγκυκλίου ή που δεν εννοούνται και τα ανακαλύπτεις μόνο μπροστά απ' το γκισέ
ενός βαριεστημένου και γκρινιάρη δημόσιου υπαλλήλου, είναι αποφάσεις, τις
οποίες έλαβε κάποιος που δεν έχει τη δυνατότητα να σκεφτεί παραπάνω από τόσο,
ούτε να δει την εικόνα «από ψηλά».
Δεν τον κακίζω, αφού τόσο είναι το εύρος των
δυνατοτήτων του, ακόμα κι αν οι προθέσεις του είναι καλές (κι εδώ μόλις σκότωσα
όλα τα σενάρια συνωμοσίας).
Πρέπει να προσέχουμε πολύ πού ακριβώς δίνουμε την
εξουσία λήψης αποφάσεων που αφορούν στην Παιδεία, αλλά και -εξ αντανακλάσεως-
στην παραγωγικότητα μιας χώρας…
Διότι εκείνος που δεν ξέρει να γδάρει, χαλάει και
το κρέας και το τομάρι...
Κι αυτή την ευθύνη, φίλε μου, δεν την έχει μόνο ο
εκάστοτε Πρωθυπουργός μιας χώρας.
Την έχεις κι εσύ. Κι εγώ. Που τον χρίσαμε τέτοιον…
Για σήμερα «Scarborough Fair» - Simon & Garfunkel
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου