Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 76)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Ο όρκος και ο στόκος…

«Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, Παναγιωτάκης ετών επτάμισι και Δημητράκης έξι και κάτι ψιλά, ορκιζόμαστε,  ότι:

1. Θα ακούμε την μανούλα, τυφλά και αδιαμαρτύρητα, διότι η μανούλα ξέρει.
2. Θα διαβάζουμε και θα γίνουμε οι καλύτεροι μαθητές ever.
3. Θα διαπρέψουμε στην ενόργανη και θα γίνουμε πανελλήνιοι πρωταθλητές, πρωταθλητές Ευρώπης, και ολυμπιονίκες, να καμαρώνει η μανούλα.
4. Θα σπουδάσουμε ότι μας υποδείξει η μανούλα -που ξέρει- πολιτικές επιστήμες, αεροναυπηγική, αστροφυσική και θα γίνουμε και καπετάνιοι.
5.  Δεν θα κάνουμε παρέα με κακά παιδιά, θα βάλουμε σκουλαρίκι μετά τα 18, και tatoo μετά τα 40, θα κάνουμε καλοχτενισμένη χωρίστρα και θα φοράμε ωραία παντελόνια και καρό πουκαμισάκια, δεν θα τσακωνόμαστε μεταξύ μας, δεν θα λέμε απαγορευμένες λέξεις, δεν θα φτύνουμε, δεν θα μουτζώνουμε και θα ακούμε την μουσική που ακούει η μανούλα.
6.  Επίσης, θα διαβάζουμε κλασική λογοτεχνία και θα γράφουμε βαθυστόχαστα κείμενα.

Θα παίζουμε σκάκι - που δεν κάνει φασαρία και ακονίζει το μυαλό- και θα ξεφορτωθούμε ότι παιχνίδι έχει μπαταρίες, ήχους και λαμπάκια, συμπεριλαμβανομένων και των φωτόσπαθων!

Μετά τιμής, και δίνοντας όρκο προσκοπικό,

Παναγιωτάκης και Δημητράκης στην μανούλα Πέμυ».

Με χαρά λοιπόν συνέταξα το άνωθεν κείμενο και ζήτησα να το υπογράψουνε τα παιδιά μου.

Να κάνουμε βρε αδελφέ και εμείς το ιδιωτικό μας σύμφωνο.

Βλέπετε ο Φίλης μου έδωσε σούπερ ουάου ιδέα.

Προφανώς ο υπουργός παιδείας αν και αριστερίζων είναι fun της σούπερ νταντάς ή και της νταντάς έκτακτης ανάγκης, όπου προβληματικά Αγγλάκια και Αμερικανάκια τρελαίνουν τους γονείς τους κι εκείνοι με την σειρά τους καλούν μια θεία με τρεις ελιές στην μούρη και αυστηρό κότσο -στο σουλούπι πάντα του Φίλη- και υπογράφουν σύμφωνα  μεταξύ τους.

Δίνουν ριγουόρντς -μισή σοκολάτα και 9μιση λεπτά στο ps 175,372 στα καλά παιδάκια, και επιπλήξεις και απαγορεύσεις τύπου στέρηση εξόδου -στο στρατό βρέθηκα;- στα πιο ανήσυχα.

Τώρα αν κάποιο ζαβό παρεκτραπεί το βάζουν στο τρομερό και πρωτίστως εκπαιδευτικό, και όπεν μάιντ- βεβαίως βεβαίως- «καρεκλάκι σκέψης», προς γνώση και συμμόρφωση, όπου κάθονται για να αναλογιστούν τα λάθη (;) τους ανάλογα με την ηλικία, π.χ 7 ετών 7 λεπτά καθισιό και 7 λεπτά σκέψη, γάιδαρος 14 χρονών 14 λεπτά και πάει λέγοντας…

Το διάβασα λοιπόν με κάθε επισημότητα το σύμφωνο μας στα αγοράκια μου, περήφανη και συγκινημένη.

Το διαβάσανε εκείνα.

Γελάσανε μέχρι δακρύων -καλά περάσαμε δε λέω- και το κάνανε σαΐτα.

Και επειδή δεν πέταξε καλά το κάνανε μπάλα και στόχευαν μ’ αυτό -άκουσον άκουσον- τον κάλαθο τον αχρήστων...

(Πόσο θα αφήσουμε πια τα μόμολα να παρεκτρέπονται; ε;)

-Γιατί βρε, δεν ακούτε την μανούλα; ούρλιαξα θυμωμένη.

-Γιατί εγώ, λέει ο Παναγιώτης, θα γίνω ζωγράφος, ποιητής ψαράς.

-Και εγώ πολυβολητής του λιμενικού, πετάγεται και ο σπόρος που έχει άποψη.

Επίσης δεν μας αρέσουν τα βιβλία που μας φέρνεις -μάλλον για βλαμμένα είναι- και προτιμάμε το «ημερολόγιο ενός σπασίκλα»… κι η μουσική που ακούς ...βαρετή...και θα κάνουμε μούντζες γιατί έχει πλάκα και πλακωνόμαστε μεταξύ μας γιατί ο Παναγιώτης είναι κλέφτης lego.

-Και εσύ μου κλέβεις τάπες, απάντησε ο άλλος σταυραετός.

Και βουτιούνται στις καρπαζιές, και που σε πονεί και που σε σφάζει.

Και εγώ στη μέση μάλλον έφαγα τις περισσότερες.

-Βρε δε ντρέπεστε, ξέρετε άλλα αδελφάκια να τσακώνονται έτσι;

( ωχ, αρχίζω να ακούγομαι σαν την μαμά μου, γιατρέ μου…).

Πέντε λεπτά μετά, φιλιωμένοι και αγκαλιασμένοι κορόιδευαν το σύμφωνο τιμής που με τόση αγάπη τους είχα ετοιμάσει.

Για αυτό κύριε υπουργέ μου, αξιότιμε κ. Φίλη, μην το κάνετε.

Για να σας προφυλάξω το λέω.

Σας εφιστώ την προσοχή διότι τρέφω μεγάλη εκτίμηση και συμπάθεια στο πληθωρικό σας άτομο.

Θα γεμίσουν σαΐτες τα προαύλια των σχολείων και επίσης θα σας κοροϊδεύουν τα εξάχρονα, και ξέρετε τι γιούχα έχετε να φάτε από τα δεκάχρονα;

Άστα να πάνε στο καλό, και μια συμβουλή αν μου επιτρέπετε να σας δώσω:

Κοιτάξτε  βρε να αλλάξετε το αναχρονιστικό εκπαιδευτικό σύστημα που μάλλον μόνο στο Ελλαδιστάν υπάρχει, καθότι δεκαετίες ξεπερασμένο, κι αφήστε τα σύμφωνα με τα παιδιά, γιατί ΑΝ λέω αν, το γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τι θα κάμετε;

Θα φέρετε παιδονόμους;

Είδα προχθές ημέρα Πέμπτη και ενάτη πρωινή την μαντάμ Ευθαλί της γειτονιάς μας.

Μοντελάκι (sic), προσπαθώντας να ισορροπήσει στους 3μιση πόντους της γόβας που είχε από την δεκαετία του πενήντα.

Με ταγέρ, καπελάκι και λευκά γάντια.

«Πάει», σκέφτηκα, «τη βάρεσε την ταλαίπωρη η ζέστη»…

-Καλημέρα κα Ευθαλία, της είπα αρκούντως χαμογελαστή.

-Με απασχολείς, με απασχολείς και βιάζομαι να πάω στον σύλλογο Βασιλοφρόνων.

-.... (άλαλα τα χείλη των ευσεβών)...

-Πάμε να συζητήσουμε τις απόψεις του βασιλέως, όπως διατυπώθηκαν στην συνέντευξή του.

-Του τέως, την τσιγκλάω.

-Βρε χαμένο, μου λέει, ο βασιλιάς είναι η κολόνα της χώρας, σαν τον πατριάρχη της εκκλησίας ένα πράμα, σαν τον άνδρα του σπιτιού. Εξ άλλου ο Θεός μας τον έδωσε...

... Κάτι αυτοπροσώπως που τόλμησα να ρωτήσω η κα Ευθαλία τα αντιπαρήλθε με ανωτερότητα και έφυγε να πάει να βρει της κυρίες της αυλής να τα συζητήσουν, παίζοντας μπιρίμπα κάτω από μια πολυκαιρισμένη ασπρόμαυρη φωτό της αγίας οικογένειας όπου χαμογελαστοί όλοι οι τέως στέλνουν χαιρετίσματα στον Ελληνικό λαό μέσα από μια λεζάντα «καλλιτεχνικών» γραμμάτων :

«Η Βασιλική οικογένεια σας εύχεται καλή χρονιά», και πίνοντας καφέ σε κάτι άπαιχτα κιτς φλιτζανάκια με τον Παύλο δαφνοστολισμένο και χαμογελαστό.

Στιγμιαία θλίψη με έζωσε.

Καημένη πατρίς.

Τι σου έμελε να πάθεις εν έτει 2016…

Κάποια θέματα με τις οφ σορ και την βουλή, την αξιότιμη των Ελλήνων, δεν τα σχολιάζω τα ασχολίαστα…

Θα τ’ αφήσω στους υπόλοιπους μετρ των πολιτικών,  όπως τον κο Σακελλαρόπουλο (σιγά μην τον ξεχνούσα, των παθώνε μου τον τάραχο τραβάω με δαύτον) με τις διαφορετικές πηγές και τα Καλντερίμια του, να σας τα εξηγήσει...

Διότι εκείνος, λέει, ξέρει καλύτερα(!).

Μεταξύ μας τώρα... έχει ξεκινήσει ένας πόλεμος παρασκηνίων:

Σακελλαρόπουλος εναντίον Γκανά.

Ποτέ το αντίθετο.

Ποτέ! Σας το ορκίζομαι!

Στη ζωή του Φίλη.

Κι αν δεν με πιστεύετε και στου Τσακαλώτου μαζί.

Οπότε τα δύσκολα πολιτικά τα αφήνω πάνω του και σας χαιρετώ πηγαίνοντας να διαβάσω ένα γαλλικό Τσελεμεντέ (;;;) όπως μου είπε προσφάτως μια ψυχή, μπας και μάθω να κάνω -επιτέλους- ντολμαδάκια γιαλαντζί.

Γιατί, κα Φωτίου μου το γεμιστό πως να το κάνουμε;  Το κατέχουμε...

Θεού θέλοντος και ζέστης επιτρεπούσης,  τουγκέδερ ξανά το επόμενο Σάββατο.

Χαιρετώ σας!!!