Ελευθερία: Ευτυχία ή χάος;

Από το Ηράκλειο

γράφει

η Χριστίνα Ανδριανού

Το ερώτημα ένα.

Η προσωπική ελευθερία των ανθρώπων, θα προκαλούσε χάος ή ευτυχία;

Στο φόβο του πρώτου μήπως αποπροσανατολίσαμε και το δεύτερο...;

Στην ευτυχία και το χάος αυτό, παρεμβάλλεται το «Πρέπει». 

Σαν είχε «προειδοποιήσει»  κι ο Ελύτης μες τον «Μικρό του Ναυτίλο», το πλέον γνώριμο τοις

πάσι, «πιάσε το πρέπει από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι». 

Συγνώμη Ελύτη , μα και σ' αυτό πήγαμε κόντρα και αντί να σφαγιάσουμε το ΠΡΕΠΕΙ, 

το αναθρέψαμε με όλες τις τιμές και το διορίσαμε μέσα μας, σ' αιώνιο θρόνο.

Μέσα σ' όλα όσα μας εμφύσησαν από παιδιά, ενίοτε και η αξία της ελευθερίας. 

Νομίζω ότι περισσότερο από την πολύπαθη Ιστορία μας την άντλησαν παρά απ' την ενδόμυχη ανάγκη τ' ανθρώπου, να υπάρχει ανεπηρέαστος από εξοστρακισμένες νόρμες. 

Οι απανταχού κανόνες πριν ακόμα αντιληφθείς τον κόσμο,ναι μεν σε έκαναν αποδεκτό στις ομάδες που από νήπιο συμμετείχες, αλλά η επέκταση αυτών και στην ενήλικη ζωή, γέννησαν μέσα μας το τέρας του συμβιβασμού. 

Ναι ο συμβιβασμός είναι ένα τέρας, που στο παρουσιάζουν ως απαραίτητο, για να είσαι οριοθετημένα ευτυχής. 

Μα η ευτυχία πως μπορεί να είναι γνήσια ούσα εξαρχής οριοθετημένη;

Παιδιόθεν βρίσκεσαι στο στόχαστρο για διάφορους λόγους, από ενδυματολογικές επιλογές, διαλογή φίλων, επιλογή επαγγελματικού προσανατολισμού και πάντα γι' αυτό το κοινωνικό φαίνεσθαι.

Μεγαλώσαμε με το "Τι θα πει ο κόσμος", τι αποδέχεται ο κόσμος, σαν να είμαστε ήδη κάτι έξω απ’ αυτόν, που μάχεται να εισβάλει «αστεφάνωτα» στην αποδοχή του.

Και έτσι κυλάμε μέσα σε ήδη σκαμμένα τεχνητά ρυάκια, χωρίς καμία περιπέτεια που θα μας ξέβραζε, η δική μας χειμαρρώδης εσωτερική ελευθερία.

Αλήθεια στον κόσμο αυτόν ξεκινάς παράταιρος, όντας ακατέργαστα τόσο, μα τόσο ελεύθερος. 

Και σύντομα μαθαίνεις ότι η ελευθερία δεν επιτρέπεται για πάντα. 

Οι ρόλοι που πρέπει ν’ αναλάβεις προεπιλεγμένοι. 

Καλό παιδί, καλός μαθητής, καλός φοιτητής, καλός εργαζόμενος, καλός σύντροφός, 

καλός οικογενειάρχης κοκ.

Αξέχαστο το σλόγκαν,  σ’ έναν τοίχο στη γειτονιά που έμενα στην Αθήνα: 

«Ήσουν κάλο ρομπότ σήμερα;».

Μετά αναρωτιόμαστε για φαινόμενα όπως το "bullying"... 

Φαινόμενα που η ίδια η κοινωνία στελέχωσε από τα νηπιακά χρόνια των θυτών..

Όσοι αποδέχθηκαν και χώνεψαν την καταπίεση με «επιτυχία», δεν αποδέχονται τους ελεύθερους άλλους.. 

Η καταδυνάστευση των τελευταίων υπόθεση μαρτυρική και πάντα τραγικά ανεξήγητη.

Πόσο έξω από εμάς είναι η αποδοχή του διαφορετικού, ο σεβασμός της ιδιαιτερότητας των γύρω μας, η αγάπη για όσους διάλεξαν να υπάρχουν έξω απ' όσα όλοι εμείς εντάξαμε σχεδόν αρμονικά στις ζωές μας.. 

Και διερωτώμαι, όσοι από εμάς καλύψαμε τις περισσότερες κοινωνικές επιταγές, νιώθουμε πλήρεις;

Η ευτυχία γεννάται, σ’  όσα το σύνολο κληροδότησε ως τεχνητά όνειρα στον καθένα μας,

ή μήπως από τον αρχέγονο σκοπό του ανθρώπου ελεύθερα να δρα και να οραματίζεται;

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Η ετυμολογία της λέξης από μόνη της μαρτυρά και τον σκοπό της.

Ελεύσομαι, μέλλοντας του ρήματος έρχομαι και έρα που προέρχεται από το ουσιαστικό έρως, έρωτας.

Τουτέστιν ελευθερία, σημαίνει να άγεσαι και να πράττεις εν γένει, σύμφωνα με όσα σου γεννούν έρωτα στην ψυχή σου. 

Δεν αρκεί λοιπόν να μην είσαι υπόδουλος για να είσαι ελεύθερος. 

Κανείς δεν μπορεί να σου υποδείξει τι θα μαγέψει την ψυχή σου, ή να μαντέψει προς τα που θ' αγαπήσεις να κατευθύνεις τη ζωή σου.

Και ναι, είναι δυνατόν σεβόμενος τις γενικές δομές αυτής της κοινωνίας, να ζεις με τους προσωπικούς σου υπολογισμούς, ουσιαστικά ευτυχισμένος.

Πως να παπαγαλίσουμε και να κοπιάρουμε το κοινά αποδεκτό, μέσα μας, χωρίς να είμαστε μηχανές..

Και αν τούτη η κοινωνία έχει ανάγκη από πρόσθετα γρανάζια που συντηρούν τις από αιώνες αποκρυσταλλωμένες δομές της, πολλοί από εμάς γεννήθηκαν ηθικά αυτόνομοι και αρχέγονα ελεύθεροι.

Και αν τελικά διαλέξουμε την προτεινόμενη πεπατημένη, ποιό το στεφάνι μας; 

Διαλέγουμε να γίνουμε ένας απ' όλους ή ο δικός μας και όσων μας αγαπάνε ο Ένας;

Η Ελευθερία δεν συναρτάται με τον σκοπό του να διαφέρεις.

Δεν έχει σκοπό.

Καταλήγει στην διαφοροποίηση όσων με κόστος παραδίδονται σ' αυτήν, με τρόπο φυσικό και προσφέρει εν τέλει πεδίο τριβής, πάνω στο οποίο ίσως να εξελιχθούμε σαν κοινωνία

ταχύτερα προς το καλύτερο.

Το διαφορετικό θα πρέπει να πάψει να αποτελεί απειλή.

Πάνω στο διαφορετικό καλπάζει η επιστήμη, η οικονομία, η ιατρική. 

Πάνω στο διαφορετικό ελπίζουμε όλοι να βελτιώσουμε τις επαναλαμβανόμενες ζωές μας. 

Το διαφορετικό είναι όμορφο. 

Είναι για τις κυρίες στοιχείο μιας Haute Couture προσωπικότητας, είναι μοναδικό. 

Η ελευθερία του διαφορετικού, δεν είναι μάγισσα που θα πρέπει, δια του αποκλεισμού και της διαπόμπευσης να το ρίξουμε στην πυρά του σκοταδισμού μας.

Παραμένουμε μέλη μιας από αιώνες δομημένης κοινωνίας, αλλά κρατάμε τους ορίζοντές μας ανοιχτούς, ευάερους και ευήλιους.

Δεν είμαστε οριοθετημένο «θερμοκήπιο» ανθρώπων, που αναθρέφει πανομοιότυπα, άνοστα και «όμορφα» βρώσιμα μορφώματα.

Είμαστε ένας ανοιχτός ποικιλόμορφος, πολύχρωμος κάμπος στον οποίο φυσικά  χωράμε όλοι ως είμαστε. 

Γενετικά μεταλλαγμένους, ο ανοιχτός μας κάμπος δε χωρά. 

Προτιμούμε ζιζάνια και ζωντανό χώμα νερό και αέρα, παρά τα ζιζανιοκτόνα που αργά ή γρήγορα θα μας πεθάνουν όλους..

Ας αφήσουμε ελεύθερα, να διαλέξει ο καθένας το περιβάλλον, που του αξίζει για να ζει ευτυχισμένος ώστε ν' ανθίσουμε όλοι όπου αγαπάμε και αντέχουμε.

Η ομορφιά μας από κει και πέρα, το ΔΩΡΟ μας σε όλους.

Και παύω ν' αναρωτιέμαι πια, αν η ελευθερία των ανθρώπων θα προκαλούσε τελικά χάος ή ευτυχία....

Μέσα μου γνωρίζω, εύχομαι το ίδιο κι εσείς.