Νίκη, επικράτηση ή …κατάρρευση;

Από τη Θεσσαλονίκη

γράφει

η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Και να που η πολυαναμενόμενη απόφαση μιας δυναμικής κινητοποίησης που θα μπορούσε να σηκώσει τον Έλληνα απ τον καναπέ, έφερε στην επιφάνεια ερωτήματα που ίσως «κάψουν» τελικά, πολιτικούς πριν ακόμη καταφέρουν να κυβερνήσουν…

15 Ιουνίου, πρόσκληση για μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα!

Επιτέλους…, αργήσαμε…, είναι λάθος… είναι οι τρεις απόψεις που «κονταροχτυπιούνται» στο διαδίκτυο, αναλύοντας απ’ τη σκοπιά το ο κάθε υποστηρικτής, την τοποθέτησή του.

Ήδη έχει αποδυναμωθεί η προσπάθεια, που είχε

καταφέρει να μην χρωματισθεί, μέχρι που με τον γνωστό κι αποδοτικό τρόπο, ξεκίνησε η κομματκοποίησή της φυσικά.

Ο σκεπτικισμός όμως, εκείνων που θεωρούν ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει ν’ αποτελεί αίτημα η παραίτηση της κυβέρνησης αλλά επιβάλλεται να συνεχίζει να κυβερνά, αποτέλεσε τη δράση που έφερε φυσικά και την αντίδραση.

Στη διαλυμένη Ελλάδα των χιλιάδων καθημερινών προβλημάτων και των αδιάφορων όσο κι ανόρεκτων, πλέον, πολιτών, ν’ ασχοληθούν με οτιδήποτε αφορά πολιτική προσπάθεια, μετά την παταγώδη αποτυχία της «πρώτης φοράς αριστερά», μια προσπάθεια υλοποίησης ενός τόσο φιλόδοξου σχεδίου όπως η πραγματοποίηση μιας τόσο μεγάλης συγκέντρωσης, θα μπορούσε ν’ αποτελέσει την αφορμή της έκφρασης της αντίδρασης σε όσα συμβαίνουν.

Βασική προϋπόθεση όμως, να στηριζόταν η προσπάθεια από μια συμπαγή μάζα που θ’ αποτελούσε και τον πυρήνα της διοργάνωσης.

Οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις φυσικά, είχαν όπως είναι λογικό, τον πρώτο λόγο.

Οι δυνάμεις που στηρίζονται από πολίτες ενημερωμένους, με αποκρυσταλλωμένη άποψη για τη λειτουργία του κράτους την επόμενη μέρα, με θέση για τα λάθη και τις παραλείψεις των κυβερνήσεων της κρίσης και φυσικά με πλήρη γνώση των όσων έχουν υπογραφεί και δεσμεύουν τη χώρα.

Μόνο που αυτοί οι πολίτες είναι λίγοι, δυστυχώς, ελάχιστοι, μπροστά στον αριθμό εκείνων που κρίνονται απαραίτητοι ώστε να δοθεί ηχηρό μήνυμα στην αποτυχημένη συγκυβέρνηση. Η θέση ότι μόνο με τα ίδια όπλα, όπως η μαζικότητα της αντίδρασης, δέχεται επιθέσεις παρά τη διαφαινόμενη επιτυχία συγκέντρωσης διατεθειμένων να συμμετάσχουν στη συγκέντρωση.

 Απορεί λοιπόν ο αντικειμενικός παρατηρητής, τι συμβαίνει.

Το αρνητικότερο σενάριο, αφορά στην προσπάθεια διάλυσης της προσπάθειας, με τα ταπεινά κίνητρα της κομματικής προσπάθειας των επόμενων να κυβερνήσουν, που πήραν θέση και συσπειρώνονται, προτάσσοντας πολιτική και θέσεις που είναι σαφές ότι δεν είναι ικανά να δώσουν τέλος στην ελεύθερη πτώση της χώρας.

Ειδικά μετά και τις δεσμεύσεις των τελευταίων υπογραφών.

Η ταπεινή προσδοκία και φιλοδοξία, να έρθουν στα πράγματα εκείνοι που περίμεναν υπομονετικά στην άκρη, όσο διέλυε τα πάντα η καταστροφική συγκυβέρνηση, διαφαίνεται να επικρατεί της μαζικής αντίδρασης που θα μπορούσε να δώσει κι ένα ηχηρό μήνυμα στο εξωτερικό. 

Η πονηρή προσπάθεια διάσπασης του υπερκομματικού μετώπου που θα μπορούσε ίσως να δημιουργηθεί, ακολουθώντας τις μεγαλειώδεις παρόμοιες κινήσεις άλλων ευρωπαίων το τελευταίο διάστημα, μόνο σκεπτικισμό προκαλεί.

Τα μεγάλα διλήμματα κι η ανάγκη διαμόρφωσης της επόμενης μέρας, δείχνουν ν’ αντικαθίστανται απ’ την ερώτηση «πώς θέλουν να επικρατήσουν οι επόμενοι;

Με πραγματική νίκη, με καθαρή επικράτηση ή με απλή κατάρρευση των σημερινών κυβερνώντων;».

Μόνο που αυτά τα διλήμματα κι οι στρατηγικές, μέχρι να υλοποιηθούν και ν’ αποφασισθεί ο τρόπος μετάβασης στην επόμενη κατάσταση, η χώρα διαλύεται με νομοθετήματα κόλαφος για δομικά στοιχεία της κοινωνίας κι αποδομείται ό,τι απέμεινε απ’ το κράτος.

Η συνεχιζόμενη  καταστροφική πορεία των ανίκανων να κυβερνήσουν, με τις αυταπάτες και τις ιδεολογικές και ταξικές εμμονές, δημιουργούν καθημερινά νέα προβλήματα κι είναι τουλάχιστον εγωιστικό και πάντως ανώριμο να ρισκάρουν κάποιοι, την πλήρη διάλυση κάθε δομής, ώστε να επικρατήσουν άνετα στις επόμενες εκλογές…

Άλλωστε ας μην ξεχνάνε ότι ο αδιάφορος κι ευκαιριατζής ψηφοφόρος που ψήφισε «πρώτη φορά αριστερά» κι απογοητεύθηκε, δύσκολα πείθεται από επιχειρήματα.

Οι άλλοι, οι λίγοι, που διαβάζουν κι ενημερώνονται θα κάνουν την επιλογή.

Μόνο που αυτοί σκέφτονται, διαβλέπουν και φυσικά κρίνουν…

Κι εκεί ελλοχεύει ο κίνδυνος, ο επόμενος φέρελπις κυβερνήτης, να «καεί» πριν καν εκλεγεί, υιοθετώντας την κατάθεση της διάλυσης της χώρας μπροστά στη σιγουριά της εκλογής…

Μια μαζική, υπερκομματική συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων, γιατί όχι κι εκατομμυρίων Ελλήνων, με σύνθημα ότι δεν αντέχουν πλέον την πίεση και τη διάλυση, χωρίς μονοσήμαντες κι απόλυτες προσταγές που μόνο χάος θα φέρουν, ίσως αποτελεί μονόδρομο για την αγνή έκφραση της λαϊκής οργής και της πραγματικής αγανάκτησης που βιώνουμε καθημερινά όλοι μας…

Πόσο ικανοί είμαστε όμως  για τη διοργάνωση μιας τέτοιας εκδήλωσης…;

Γιατί όπως όλα δείχνουν, ούτε για κάτι τέτοιο είμαστε ικανοί πλέον…