Ο οπορτουνιστής κύριος Κάμερον

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Είναι βέβαιο ότι στο μέλλον και δίπλα στο λήμμα «οπορτουνιστής» στα λεξικά, θ’ αναγράφεται το όνομα του Ντέιβιντ Κάμερον, συνοδευόμενο από τη φωτογραφία του.

Όλη η πορεία του ανθρώπου αυτού που ουσιαστικά και τυπικά οδήγησε τη Βρετανία εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης με το αυτοκτονικό δημοψήφισμα που προκάλεσε, είναι η

προσωποποίηση του «ευπρεπούς τυχοδιωκτισμού».

Μπορεί να είναι ο άνθρωπος που οδήγησε τους Συντηρητικούς στην εξουσία μετά από τρεις συνεχείς ήττες, αλλά στην ουσία υπέθαλπε τις αντιθέσεις στο εσωτερικό τους, αν δεν τις προκαλούσε.

Οι προστριβές και οι συγκρούσεις στο εσωτερικό των Τόρις αναφορικά με την Ευρώπη, δεν είναι κάτι νέο. Ακόμη και η αναμορφωτής της σύγχρονης Βρετανίας, η Μάργκαρετ Θάτσερ, εξέφραζε έντονα αντιευρωπαϊκές θέσεις. Αλλά σε άλλες εποχές.

Κι ο Μέιζορ άλλωστε, οδηγήθηκε στην εκλογική «σφαγή» του 1997, επειδή δεν κατάφερε να ελέγξει τις εσωκομματικές διαμάχες που εστιάζονταν στη συνθήκη του Μάαστριχτ και στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Κι αυτό είναι το πρόβλημα των Τόρις και ίσως των Βρετανών.

Νομίζουν ότι ακόμη και σήμερα ζουν σε περιόδους… αυτοκρατορίας. Παντοκρατορίας. Νομίζουν ότι ελέγχουν την ανθρωπότητα, όπως έκαναν κάποτε με τις αποικίες τους.

Ο Κάμερον τα ήξερε όλα αυτά.

Αλλά προκειμένου να ανελκυστεί, προκειμένου να φτάσει την εξουσία, εμφανίστηκε ηπίως ευρωσκεπτικιστής, προκειμένου να χαϊδεύει τα ώτα των ευρωφοφικών στελεχών του κόμματός του.

Άλλωστε, είναι παροιμιώδης η απάντηση που είχε δώσει δημοσίως στον υπουργό Οικονομικών (1990 -1993), Νόρμαν Λάμοντ, που αμφισβητούσε έντονα την ευρωπαϊκή πορεία της Βρετανίας:

« Είμαι ευρωσκεπτικιστής, αλλά όχι όσο εσύ»!!!

Αν αυτό δεν είναι οπορτουνισμός, τότε τι είναι;

Όμως δεν είναι μόνο αυτό.

Μια ζωή έκανε πολιτική με τα μάτια στραμμένα στο εσωτερικό των Τόρις και όχι στην αυτή καθ’ εαυτή εθνική πολιτική.

Κι ας είχε την ευκαιρία να απεγκλωβιστεί από τον «ήπιο ευρωσκεπτικισμό» του και τις κουταμάτρες του περί «δημοψηφίσματος»,  όταν αναγκαστικά σχημάτισε κυβέρνηση συνεργασίας με τους Φιλελεύθερους Δημοκρατικούς του Νικ Γκλεκ, το 2010.

Όμως δεν το έπραξε.

Ουσιαστικά, με τις παλινωδίες του έδωσε τη δυνατότητα στον λαϊκισμό να «παίξει μπάλα».

Και δεν κατάφερε να συγκρατήσει μεγάλη μερίδα του κόμματός του να εκφράσει συμπάθεια και στήριξη στον Νάιτζελ Φάρατζ, όταν αυτός ίδρυσε το αντιευρωπαϊκό και άκρως ξενοφοβικό «Κόμμα Ανεξαρτησίας του Μεγάλου Βασιλείου».

Κι όχι μόνο αυτό.

Αντί να καταδείξει και να εξευτελίσει τον λαϊκισμό του Φάρατζ και των άλλων αρνητών της Ευρώπης που κι ο ίδιος συνειδητοποίησε ότι είναι καταστροφικός δρόμος, εκείνος -και μόνο για εσωκομματική κατανάλωση- βγήκε το 2012 και δήλωσε ότι ενδεχομένως να ήταν απαραίτητη η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος.

«Πρέπει να το κάνω αυτό. Είναι ένα ζήτημα που αφορά τη διαχείριση του κόμματος. Βρίσκομαι υπό πίεση. Είναι απαραίτητο να αναπροσαρμοστώ» είχε αναφέρει ο ίδιος στον συγκυβερνήτη του Νικ Γκλεγκ.

Ακροβατώντας συνεχώς, έφτασε στις εκλογές του 2015.

Που όταν είδε την σφαλιάρα που έφαγε ο Φάρατζ κερδίζοντας μόνο μια έδρα στις εκλογές, γύρισε το τροπάριο κι άρχισε να τάσσεται υπέρ της Ε.Ε.

Όμως το κόμμα του «σιγόβραζε». Κι ο λαϊκισμός αλώνιζε.

Κι εκείνος αναγκαζόταν να ακολουθεί. Συνειδητά κι όχι για λόγους πολιτικού τακτικισμού.

Κι ενώ από τη μια έλεγε ότι τασσόταν υπέρ της Ε.Ε. (πετώντας στα σκουπίδια ακόμη και τον «ήπιο ευρωσκεπτικισμό» του), από την άλλη για να τα έχει καλά με το κόμμα του έλεγε ότι …  «δεν αποκλείει τίποτα», σε περίπτωση που οι Βρυξέλλες δεν του έδιναν όσα θα ζητούσε.

Όπως είναι κατανοητό, αυτές οι αντιφάσεις τον έφεραν αντιμέτωπο με τάσεις και δυνάμεις πολύ μεγαλύτερες από αυτές που βρίσκονταν εντός του κόμματός του.

Κι όσο εξελισσόταν το μεταναστευτικό ζήτημα, τόσο το πρόβλημα μπέρδευε τους Βρετανούς.

Πολύ περισσότερο αφού ούτε οι «Εργατικοί» που τάσσονταν υπέρ της Ε.Ε, είχαν πια τη δυνατότητα να εισπράττουν εμπιστοσύνη από τη μερίδα των Βρετανών  «εθνικιστών» που ήταν προσηλωμένοι στις …αρχές της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας.

Όπως και νάναι, η κυρίαρχη πολιτική φυσιογνωμία της τελευταίας δεκαετίας στη Βρετανία, αποχωρεί έχοντας αφήσει πίσω του μια χώρα εκτός Ευρώπης, με την ένωση με την Σκωτία και τη Βόρειο Ιρλανδία να βρίσκεται στα όρια κατάρρευσης.

Με αβέβαιο παρόν και ακόμη πιο αβέβαιο μέλλον που μπορεί να την καταστήσει από Μεγάλη Βρετανία…. Μικρά Αγγλία.

Κι είναι βέβαιο ότι ο άνθρωπος θα μνημονεύεται στο μέλλον, ως εκείνος που έκανε πράξη τον όρο «Broken Britain» (διαλυμένη Βρετανία).

Όρο που είχε εισχωρήσει στον βρετανικό δημόσιο διάλογο τα τελευταία έξι χρόνια…

Ο νεότερος Βρετανός πρωθυπουργός (από το 1895), πάει σπίτι του πια, αλλά όλο και περισσότεροι ισχυρίζονται ότι πρέπει να πάει στο διάβολο.

Εκεί που οδήγησε και τη χώρα του…