Εμείς επιλέγουμε, εμείς αποφασίζουμε…

Από τη Θεσσαλονίκη

γράφει

ο Μιχάλης Δεμερτζής

Σήμερα η Βρετανία αποφασίζει για την παραμονή της και, από τα σχετικά σενάρια που κυκλοφορούν, το πλέον αισιόδοξο για την Ελλάδα είναι εκείνοo που θέλει την ΕΕ να εμφανίζεται πιο ανεκτική απέναντί μας, προ του φόβου της διάλυσης.

Κάποιοι πηγαίνουν λίγο πιο μακριά και υποστηρίζουν δημόσια, ότι πρέπει να εκμεταλλευτούμε τη συγκυρία και να διεκδικήσουμε μία (ακόμη πιο) ευνοϊκή μεταχείριση από τους εταίρους.

Δεν μπαίνουν σε λεπτομέρειες όμως.

Τί ακριβώς σημαίνει μία

πιο ευνοϊκή μεταχείριση;

Περισσότερα δανεικά φερ’ ειπείν...;

Να μην πιέζουν για εφαρμογή του μνημονίου;

Πάντως, ήδη, αυτό που ήθελε η ελληνική πλευρά το πέτυχε.

Οι Ευρωπαίοι στηρίζουν την ελληνική κυβέρνηση χωρίς να απειλούν την αυτονομία της, καθώς δεν θίγεται η κρατικίστικη προσέγγισή της στην αντιμετώπιση της κρίσης.

Η εσωτερική πολιτική μας είναι ανεξάρτητη και απολαμβάνει τη δεδηλωμένη εμπιστοσύνη των εταίρων.

Ο Κλ. Ρέγκλινγκ (επικεφαλής ESM) ξεκαθάρισε ότι η ΕΕ θα στηρίξει για πολλά χρόνια την Ελλάδα, ο Γιουνκέρ είπε ότι είμαστε αγκιστρωμένοι (sic) με την Ευρώπη και ουκ ολίγοι ηγέτες έχουν εκφράσει το θαυμασμό τους για την ικανότητα του Α. Τσίπρα να περνά με ευκολία και... ησυχία επώδυνα μέτρα.

Η Ελλάδα επέλεξε τον δρόμο της.

Οι φόροι θα συντηρούν το κράτος και με τη σειρά του το κράτος, μέσω των δαπανών, θα σώσει οτιδήποτε (αν) σώζεται από μία αφυδατωμένη οικονομία.

Δυστυχώς όμως, το γεγονός ότι οι εταίροι έριξαν τους τόνους ενάντια σε αυτό το σπιράλ ύφεσης, δεν σημαίνει ότι τα spreads θα πέσουν σε υπολογίσιμο βαθμό.

 Γιατί, ας μην ξεχνάμε πως όλα αυτά που βιώνουμε, τα βιώνουμε για να επανακτήσουμε την ικανότητα δανεισμού από τις αγορές.

Ένας σεισμός σαν το βρετανικό δημοψήφισμα, ή οποιοσδήποτε άλλος δυνάμει συσπειρωτικός παράγων για την Ευρώπη, δεν θα μας κάνει αυτομάτως ευρωπαϊκή χώρα.

Η συσπείρωση δεν εξαρτάται απλώς και μόνο από την Κομισιόν, αλλά και από την προθυμία των κρατών- μελών να δυναμώσουν την ένωση.

Είναι οι αναπτυξιακές πολιτικές και η σύγκλιση των τοπικών νομοθετικών πλαισίων και των ασκούμενων εθνικών πολιτικών που θα αυξήσουν την εμπιστοσύνη των αγορών στις ευρωπαϊκές οικονομίες.

Ο Α. Τσίπρας ζήτησε από το βήμα της γενικής συνέλευσης του ΣΕΒ κοινή βιομηχανική πολιτική από την Ευρώπη αλλά, εφόσον αγνοεί βασικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο (πχ. σύγκλιση των εργατικών νομοθεσιών), τα λεγόμενά του μπορούν να ερμηνευτούν απλά και ως ένας νέος τρόπος να ζητήσει χρήματα.

Τέτοιου είδους ευρωπαϊκή στήριξη, όπως την υπονοεί ο πρωθυπουργός ή την εννοούμε πολλοί από εμάς, συγγνώμη, αλλά είναι παράλογη.

Η αδιαμφισβήτητη αλήθεια είναι πως έχουμε επιλέξει να διατηρήσουμε την ανεργία σε υψηλά επίπεδα αφήνοντας την επιχειρηματικότητα στο έλεος των φόρων, των εισφορών και της γραφειοκρατίας.

Και θέλουμε να γίνει η Ευρώπη πιο καλή μαζί μας, πώς ακριβώς;

Η ΕΚΤ δέχεται και πάλι τα ελληνικά ομόλογα ως εγγυήσεις και, προκειμένου να συμμετάσχει η χώρα μας και στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, θέτει ως όρο το αυτονόητο (δηλαδή, να εφαρμοστεί το τρίτο μνημόνιο) περισσότερο για να τηρήσει τα προσχήματα.

Στο μεταξύ, έδειξαν καθόλου αυξητική τάση οι επενδύσεις;

Φάνηκε η άρση των capital control στον ορίζοντα;

Αντιθέτως, ο Μ. Ντράγκι εκτίμησε πως αργεί ακόμα.

Ακόμα κι αν η ΕΕ προβεί σε μία ακόμα πράξη εμπιστοσύνης και συμφωνήσει την αναδιάρθρωση του χρέους μας, τί μπορεί να εγγυηθεί στις αγορές και στους δανειστές ότι δεν θα επιμείνουμε στα ίδια λάθη, όπως συνέβη και μετά το PSI;

Μόνο η δική μας αναπτυξιακή πολιτική μπορεί να εγγυηθεί κάτι τέτοιο.

Ο καιρός που μπορούσαμε να ρίχνουμε το μπαλάκι στην ΕΕ πέρασε, μαζί με την τελευταία αξιολόγηση.

Έχει αποδειχθεί περίτρανα πως όλο αυτόν τον καιρό οι τύχες μας ήταν και είναι στα χέρια μας. Αν θέλουμε τη συμπαράσταση της Ευρώπης και ταυτόχρονα αυτή η συμπαράσταση να έχει αντίκρισμα, πρέπει επιτέλους να αναλάβουμε την ιδιοκτησία του προγράμματος.

Μέχρι στιγμής, ως ευρωπαϊκή βοήθεια ορίζαμε τον συνδυασμό της ευχέρειάς μας να κατηγορούμε την Ευρώπη για αντιλαϊκά μέτρα, μαζί με την αξίωσή μας να συνεχίσει να χρηματοδοτεί τον κρατισμό μας και, εν τέλει, την πορεία μας προς την χρεοκοπία.

Ας αναλάβουμε καταρχήν την ευθύνη για τη σωτηρία μας και τα υπόλοιπα θα γίνουν πιο εύκολα, των θυσιών μας συμπεριλαμβανομένων, καθώς θα πάψουμε να είμαστε εταίρος- παράσιτο και θα γίνουμε ενεργό μέλος της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Ας περάσουμε σε αυτό το στάδιο και, αν ξανα-ακουστεί το Grexit (από Γερμανούς αξιωματούχους, per se), θα έχουμε θεμελιώσει το δικαίωμα να προτάξουμε την ευρωπαϊκή ενότητα ως απάντηση.

Εμείς αποφασίζουμε…