Η Αριστερά, το νόμιμο και το ηθικό

Από τη Θεσσαλονίκη

γράφει

ο Μιχάλης Δεμερτζής

«Ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό».

 Όπως θυμόμαστε από την πρόσφατη ιστορία, με αυτή τη φράση ο Κ. Καραμανλής κάλυψε τον Γ. Βουλγαράκη για τη συμμετοχή του σε offshore εταιρεία και από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε ο κατήφορος για την τότε κυβέρνηση της ΝΔ.

Αργότερα, επειδή στην Ελλάδα είναι προτιμότερο να αλλάξουμε τον νόμο παρά το ήθος μας, απαγορεύτηκε στους πολιτικούς να συμμετέχουν σεoffshore.

Μέχρι πριν δέκα μέρες.

Οπότε και, όπως είναι

ήδη γνωστό, ψηφίστηκε αρραγώς από τα μέλη των Συριζανέλ μία διάταξη που επιτρέπει σε υπουργούς και βουλευτές να μετέχουν σε εξωχώριες παράκτιες εταιρείες.

Κατόπιν, οι έντονες αντιδράσεις ανάγκασαν την κυβέρνηση σε υποχώρηση.

Η απαγόρευση παρέμεινε και η διάταξη στο σύνολό της θα αλλάξει τελικά προς το αυστηρότερο.

Παρόλ’ αυτά, όλη αυτή η ιστορία είναι ενδεικτική της ηθικής και της πολιτικής αντίληψης της Πρώτη Φορά Αριστεράς.

Καταρχάς, να σημειώσουμε πως η άρση της απαγόρευσης από μόνη της δεν συνιστά κάτι επιλήψιμο.

Η απόσυρση εμπιστοσύνης από την οικονομία ή η νόμιμη αποφυγή φόρων από μέρους των πολιτικών, θα είναι πάντα ζήτημα ηθικής και όχι νομιμότητας. Οι βουλευτές είναι συνάμα και πολίτες και λογικά θα έπρεπε να δικαιούνται, όπως όλοι μας, να μεταφέρουν τα χρήματά τους όπου θέλουν. Απλά, αν επιλέξουν να τα μεταφέρουν στο εξωτερικό ή κάπου που να φορολογούνται λιγότερο, θα πρέπει πρώτα να παραιτηθούν.

Βέβαια, η αναφορά σε παραίτηση μέλους της τρέχουσας κυβέρνησης για λόγους ευθιξίας εντάσσεται στα πλαίσια της επιστημονικής φαντασίας, οπότε ας επικεντρωθούμε στο πρώτο ηθικό δίδαγμα της απόπειρας:

Η έξοδος κεφαλαίων από πολιτικούς πρέπει να θεωρείται αυτονόητη.

Απλά, με την άρση της απαγόρευσης, όλοι οι υπουργοί των Συριζανέλ που έχουν βγάλει χρήματα στο εξωτερικό, άνευ offshore, δεν θα «ξεπλένονταν» απλώς, θα θεωρούνταν φάροι ηθικής.

«Τα έβγαλα κύριοι, αλλά φορολογούμαι».

Επειδή όμως αυτό δεν είναι αρκετά σκανδαλώδες, η εν λόγω διάταξη εισήγαγε και μία διάκριση των offshore: Επέτρεπε σε πολιτικούς να συμμετέχουν μόνο σε εκείνες που εδρεύουν σε «φορολογικά συνεργάσιμες» χώρες.

Θα πει κανείς, ότι κάποιος που αποκρύπτει χρήματα, οπωσδήποτε, δεν μπορεί να βρίσκεται στην ίδια μοίρα με κάποιον που τα διαθέτει προς έλεγχο.

Ωστόσο, εφόσον η νομοθεσία περί πόθεν έσχες ήδη καλύπτει τις περιπτώσεις αδιαφάνειας, τί νόημα έχει η διάκριση;

Έχει, αν είσαι αριστερός.

 Όπως γνωρίζουμε από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, ο τρόπος σκέψης και εν τέλει η ηθική, επιβάλλονται δια του νόμου.

Ασχέτως της κυβερνητικής αναδίπλωσης, αξίζει να ακολουθήσουμε λίγο την προσαρμογή του αριστερού τρόπου σκέψης στην εποχή της ανεξέλεγκτης κίνησης κεφαλαίων:

Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι, αλίμονο.

Υπάρχουν αυτοί που κρατάνε τα χρήματά τους στη χώρα και αυτοί που τα βγάζουν έξω. Αλλά ούτε αυτοί οι τελευταίοι είναι όλοι μεταξύ τους ίδιοι, γιατί υπάρχουν αυτοί που στηρίζουν το τραπεζικό σύστημα μίας τρίτης χώρας και αυτοί που θέλουν μόνο να φορολογηθούν χαμηλότερα.

Αλλά ούτε αυτοί οι τελευταίοι είναι όλοι ίδιοι...κ.ο.κ.

Γιατί να μη περάσουμε στο επόμενο στάδιο και να χωρίσουμε τις «μη συνεργάσιμες» offshore σε «νεοφιλελεύθερες» και σε «λαϊκές αριστερές»;

Κανείς δεν λέει ότι το ηθικό «ξέπλυμα» πρέπει να έχει όρια.

Άλλωστε, με την ευχέρεια της κυβέρνησης να νομοθετεί την προστασία των μελών της, πιο πιθανό είναι να συλληφθεί βουλευτής σε «μη συνεργάσιμη».

Πάντα ένας σύντροφος έχει λόγο να αποκρύπτει τις χρηματοδοτικές πηγές του από τα αδιάκριτα μάτια του καπιταλιστικού συστήματος.

Δεν είναι αυτός ένας πολύ ταιριαστός τρόπος σκέψης για την Αριστερά;

Ό,τι πράττει είναι δημοκρατικά εγκεκριμένο.

Ο έλεγχος στα ΜΜΕ, τα ανοιχτά σύνορα, μερικές χιλιάδες ευρώ στο εξωτερικό, όλα ευλογημένα από την ψήφο του ελληνικού λαού.

Οι θεσμοί είναι φαντάσματα που περιφέρονται στο στοιχειωμένο κράτος και μόνο αν πιστεύεις σε αυτούς υπάρχουν.

Η Αριστερά πιστεύει στον εαυτό της και στον εχθρό.

Λειτουργεί με δίπολα, αλλιώς δεν μπορεί να δικαιολογήσει την ύπαρξή της σε ένα παγκοσμιοποιημένο πεδίο, που την έχει ξεπεράσει προ πολλού.

Οι δικτατορίες είναι απαράδεκτες. Εκτός κι αν είναι αριστερές.

Κάποιο ανώτερο σκοπό θα εξυπηρετούν.

Η βία είναι επιλήψιμη.

Αν όμως οι αυτουργοί είναι αριστεροί, δεν μπορεί, υπάρχει κάποιο νόημα από πίσω.

Ομοίως, και μερικά χρήματα σε κάποια offshore έχουν το ιδεολογικό τους υπόβαθρο.

Αν ψάξεις αρκετά καλά, θα το δεις να αχνοφαίνεται.

Και φυσικά, η διάταξη έχει αναδρομική ισχύ (ιδού και το νομικό «ξέπλυμα»), ασχέτως αλλαγής της, καθώς ο εκάστοτε κατηγορούμενος κρίνεται δικαστικά με βάση τον νόμο που τον ευνοεί περισσότερο. Ακόμα κι αν ο νόμος αλλάξει μέχρι την έκδοση της απόφασης.

Τέλος, η απάντηση της κυβέρνησης στην κατακραυγή ήταν ακόμα πιο «αριστερή».

Με την αυστηροποίηση του πλαισίου, αποκλείει την είσοδο σοβαρών επιχειρηματιών στην πολιτική.

Αλλά, έτσι είναι όταν έχεις κυβέρνηση που ζει σε ένα παράλληλο, διχαστικό, σύμπαν.  

Εκλαμβάνει την κριτική σαν απειλή για τα κεκτημένα της.