ΕΥΑερα: «Βακτηρία γαρ εστί παιδεία βίου»

Γράφει

η Εύα Τσαροπούλου

Παλιό το «νέο», αλλά σαν και να μην μου πήγαινε να το αφήσω ασχολίαστο:

Βλέπεις έχω και τη μάνα μου, που μου λέει συνέχεια: 

«Άντε, βρε παιδάκι μου να πάρεις το πτυχίο σου, να κλείσω κι εγώ τα μάτια μου ευτυχισμένη!».

 Εμένα πάλι, κάτι που δεν μου άρεσε ετούτη η ρημαδοσχολή απ’ την αρχή, κάτι που η μάνα μου μού έδωσε και την καλή δικαιολογία –γιατί δεν είμαστε τώρα για να χάνουμε τη μάνα μας στα καλά του καθουμένου, ακόμα που λες να το πάρω!

Βέβαια το έχω ξαναπεί· αυτή ήταν μια επιλογή, την οποία πλήρωσα και

συνεχίζω να πληρώνω, αφού -βολεμένη με το ότι είχα δουλειά πάντα- δεν έσκαγα για να την κάνω καλύτερη ή πιο προσοδοφόρα. Βλακεία; Έλλειψη φιλοδοξίας; Βόλεψη;

Όπως και να έχει κακώς αποδείχτηκε, διότι οι καιροί αλλάζουν.

Κι ας απέκτησα την εμπειρία όλου του κόσμου, όταν ήρθε η στιγμή να απαιτηθεί το τυπικό προσόν εγώ δεν το είχα!

Κι επέπλεαν αντ’ εμού διάφοροι φελλοί, που όμως υπερείχαν κατά τούτο:

Κάποτε το είχαν πάρει το ρημάδι το πτυχίο! (Ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα).  

Όταν λοιπόν κατάλαβα -έστω κι αργά- την αξία ή, αν θέλεις, την αναγκαιότητα του «χαρτιού», ξαναγύρισα στα θρανία, διότι εγώ ήθελα να ανέβω στην ιεραρχία μεν, αλλά πήγα απ’ τη σκάλα.

Για να λέμε του στραβού το δίκιο, όχι επειδή ήμουν τίμια και σωστή και άλλα τέτοια χριστιανικά, αλλά επειδή απλώς δεν είχα κανέναν να μου δείξει πού ήταν το ασανσέρ! Ανάγκα δηλαδή, διότι δεν μπορώ να είμαι βέβαιη ότι θα έκανα κάτι διαφορετικό, εάν είχα το μέλι στο δικό μου δάχτυλο....

Ξανάπιασα, στα πίσω πίσω, τα μαθητικά μου τα βιβλία και πέρασα κάτι υπέροχα καλοκαίρια αγκαλιά με δαύτα πάνω σε όλες τις ξαπλώστρες του Σαρωνικού -κι όχι μόνο!

Γελούσε ο κόσμος που, αντί να λύνω sudoku κάτω απ’ τον ζεστό καλοκαιρινό ήλιο, εγώ έλυνα ασκήσεις, προσπαθώντας εναγωνίως να περάσω τρία Μαθηματικά και τέσσερις Στατιστικές.

Αλλά, τι τα θες;

Γελούσαν δεν γελούσαν, εγώ μια βολά τα πέρασα!

Κάτι Μικροοικονομίες έχω ακόμα, αλλά πού θα μου πάνε κι αυτές…

Καταλαβαίνεις λοιπόν τι έπαθα, εγώ –που έμαθα να παίρνω τις σκάλες- όταν προχθές άκουσα πως κάποιοι είχαν πάρει ασανσέρ και μάλιστα με θυρωρό μέσα να τους ανεβοκατεβάζει!

Λύσσαξα και μου γύρισε το μάτι, το μέσα όξω!

Δεν είναι που δεν είμαι εξοικειωμένη με τις ανισότητες ή τις αδικίες σ’ αυτή τη ζωή· ίσα ίσα. Αλλά είναι που σε τρώει το γαμώτο!

Γιατί εγώ να προσπαθώ να κατακτήσω ένα ένα τα τυπικά βήματα που θα με πάνε εκεί που η εμπειρία μου με έχει στείλει χρόνια τώρα, ενώ άλλοι, χωρίς την ουσία, αλλά ούτε και τη δική μου δυναμική, να βρίσκονται ήδη εκεί λες και πήρανε το batmobile!

Ξέρεις, δεν θέλει πολύ να σου έρθει ο ντουγρουτζάς και να αναζητάς το πηγάδι που κατούρησες!

Ορισμένα πράγματα είναι απλώς έξω φρενών!

Εκτός της απίστευτης απάτης, στην οποία εμπλέκονται αυτός που αγόρασε το πτυχίο, αυτός που πούλησε το πτυχίο, αυτός που τους έφερε σε επαφή αυτούς τους δύο, αλλά κι αυτός που ποτέ δεν έκανε έλεγχο για τη γνησιότητα του εγγράφου κι ίσως και μερικοί ακόμα που το ψιλοκατάλαβαν από την ασχετοσύνη του πρώτου, αλλά έκαναν την πάπια, γιατί «έλα ρε φίλε που θα ασχολούμαι τώρα εγώ, απ’ τα δικά μου παίρνει;», μετρήστε προβλήματα:

·         Κάποιοι άλλοι –που ενδεχομένως να την έκαναν καλύτερα, λόγω άλλων προσόντων, που όμως δεν χαρακτηρίζονταν «τυπικά»- έμειναν απέξω από τη δουλειά! Πρώτο κι απολύτως προφανές. Βλέπεις μεταξύ αυτού που δεν έχει το τυπικό προσόν κι αυτού που το παρουσιάζει –ανεξαρτήτως αν στ’ αλήθεια το έχει, όπως αποδεικνύεται- προτιμάται ο δεύτερος και μοιάζει εντελώς σωστό αυτό.

·         Η συγκεκριμένη δουλειά ποτέ δεν έγινε όπως θα έπρεπε να γίνει, αφού είχε ως προαπαιτούμενο το πτυχίο. Διότι αν κάποιος ισχυριστεί πως μια χαρά γινόταν κι έτσι, τότε με οδηγεί στο συμπέρασμα πως το πτυχίο τελικώς δεν χρειαζόταν εξαρχής κι αυτό με πάει σε άλλα μονοπάτια σκέψης, για τα οποία ίσως ένα πτυχίο να είναι κι απαραίτητο…

·         Κόστος. Άσκοπο, άδικο κόστος. Κάποιος επί πολλά χρόνια έπαιρνε ένα επίδομα που δεν το άξιζε, για έναν κόπο που δεν κατέβαλε. Επίσης, έπαιρνε δώρα, έπαιρνε εφάπαξ, παίρνει ίσως ακόμα σύνταξη, όλα προσαυξημένα βάσει αυτού του τυπικού παραπάνω που υποτίθεται ότι είχε. Όλα αυτά είναι χρήματα που πήγαιναν εκεί, αλλά έλειψαν από κάπου αλλού!

·         Εμπεριέχει, όσο να πεις, ένα βαθμό επικινδυνότητας. Διότι άντε τώρα, πες ότι εγώ έχω όρεξη να σου βγάλω τη σκωληκοειδίτιδα, αλλά εντάξει δεν ήθελα να χάσω και πέντε χρόνια να πάρω το πτυχίο που χρειαζόταν, άσε που μπορεί και να μην είχα καταφέρει εξαρχής να μπω στη σχολή. Εσύ κάθεσαι να στη βγάλω;  Αμ, δεν κάθεσαι, ξέροντας πως δεν έχω περάσει ούτε απέξω από την Ιατρική! Αν όμως δεν ξέρεις, θα εμπιστευτείς ότι κάποιοι, αυτοί που διοικούν το νοσοκομείο που πας, που έχουν και την ευθύνη να σε προστατεύσουν, αυτοί κάνουν καλά τη δουλειά τους κι έτσι θα κάτσεις! Και τότε, να ζήσουμε να σε θυμόμαστε…

Μην μου πεις πως αυτά δεν συμβαίνουν ή ότι από μένα τα ακούς πρώτη φορά, διότι ο άλλος ήταν επί δεκατρία χρόνια διευθυντής σε κλινική δημόσιου νοσοκομείου και χειρουργούσε κανονικά, χωρίς να έχει πτυχίο! Μάθαμε ποτέ πόσοι ασθενείς του πήγαν να συναντήσουν το Δημιουργό τους μια ώρα αρχύτερα, αφού «ε, τώρα πια, ό,τι αποφασίσει ο Θεός!»;

Ορίστε! Βγαλμένα μέσα απ’ τη ζωή είναι όλα και μην σου τύχει μόνο!

Θέλω να πω πως ένα πλαστό πτυχίο δεν είναι απλώς μία απατεωνιά - που κι έτσι να ήτανε, έφτανε για να ξεσηκώσει την κοινή γνώμη. Μπορεί να έχει συνέπειες...αξίας ανεκτίμητης.

Θα μου πεις, με τη σειρά σου και δικαίως, τι έγινε που ξεσκεπάστηκαν;

Ένα τόσο πετυχημένο παράδειγμα απατεωνιάς και εύκολου κέρδους, ανοίγει εύκολα την όρεξη και σε άλλους, οι οποίοι ενδεχομένως μέχρι τώρα να μην είχαν το know how της λοβιτούρας. Τώρα απλώς ξέρουν καλύτερα.

Τιμωρήθηκαν μήπως; Και ποια θεωρείς εσύ ότι είναι η καταλληλότερη τιμωρία για κάτι τέτοιο;

Προσωπικά -και με την ευχή της μάνας μου, δηλαδή- δεν το συζητώ καθόλου:

Απόλυση χθες!

Όχι μόνον των 2.500, που τόσα χρόνια απομυζούσαν το δημόσιο, δηλαδή έκλεβαν τα λεφτά του κοσμάκη, τα δικά σου μονά και τα δικά μου διπλά, αφού δούλευα και γι’ αυτούς, αλλά κι όλων όσων τους βοήθησαν ως «ηθικοί αυτουργοί» σε τούτη την απάτη.

Μπα, όχι μόνο απόλυση, αυτή δεν τσούζει τόσο κι αυτό γιατί, όσοι είχαν τη δυνατότητα να περάσουν όλη τους τη ζωή μπέϊκα, βασισμένοι σε ένα ψέμα, νομίζεις πως δεν είχαν τις άκρες για να το κάνουν; Ε, πού λες ότι πήγαν τώρα τούτες οι άκρες, εξαφανίστηκαν σε μία νύχτα, επειδή έγιναν πρωτοσέλιδο; Όχι βέβαια! Είναι εκεί και περιμένουν να καταλαγιάσει ο ορυμαγδός της δημοσιότητας για να εξασφαλίσουν το «παιδί» κάπου αλλού.

Όχι μόνο απόλυση, τούτη είναι καλή μόνο για παραδειγματισμό προς τους άλλους που ήδη ετοιμάζονται…

Απόλυση ΚΑΙ επιστροφή όλων των χρημάτων που αδίκως -και στην τελική παρανόμως- έπαιρναν τόσα χρόνια, που έκλεβαν το ελληνικό δημόσιο.

Νομικός δεν είμαι, αλλά φαντάζομαι υπάρχει ένα κατεβατό από νόμους στους οποίους εμπίπτουν όλες αυτές οι παραβάσεις, οπότε μην σκας, θα τη βρούνε την άκρη αν θέλουν.

Το ζήτημα είναι: Θέλουν;

Διότι κάπου πήρε το αυτί μου για ειδικές εξετάσεις που θα δίνουν όσοι κατέχουν πλαστούς τίτλους σπουδών! Δηλαδή και μας κορόϊδευαν όλα τα χρόνια και να τους δώσουμε «άλλη μία ευκαιρία»…

Κολάστηκε το πράγμα, διότι έγινε αναφορά και «σωτήριο» μπλέξιμο, μεταξύ αυτών που είχαν πλαστά πτυχία κι εκείνων που πήραν πτυχία από παράνομα ιδιωτικά ΤΕΕ, των οποίων η άδεια λειτουργίας αφαιρέθηκε, ακριβώς επειδή είχαν οργανώσει μία εξαιρετικά κερδοφόρα βιομηχανία «πιστοποίησης προσόντων». Οπότε, οι φοιτητές αυτών των ΤΕΕ, θα πρέπει, λέει, να εξεταστούν εκ νέου και να πάρουν ένα είδος επικύρωσης των γνώσεών τους, ώστε να συνεχίσουν να εργάζονται όπως πριν.

Δεν ξέρω τι μου λες εσύ, εγώ πάντως δεν καταλαβαίνω: Εδώ το δημόσιο δεν δέχεται τα πτυχία απ’ το εξωτερικό, αν δεν τα περάσει απ’ του λιναριού τα πάθη και τους τριάντα ΔΙΚΑΤΣΑδες και δέχτηκε να προσλάβει κάποιον με ένα χαρτί του πρώτου τυχαίου ιδιωτικού ΤΕΕ;

Είπαμε, ζούμε στην Ελλάδα, αλλά όχι και μέχρι εκεί μωρ’ αδέλφια!

Κάποιος δεν μας τα λέει καλά εδώ μέσα…

Είμαι βαθιά πεπεισμένη πως δεν υπάρχει υποκατάστατο της Γνώσης!

Καλή είναι η Εμπειρία, αλλά είναι μόνο το μικρό της αδελφάκι.

Μπορεί να ζήσει και μόνο του, δεν λέω, αλλά αν η Γνώση του κρατάει το χέρι, όλα θα είναι σίγουρα πολύ πολύ καλύτερα για όλους.

Από την άλλη πάλι, τούτα τα αξιακά ζητήματα σκοντάφτουνε στον τοίχο της καθημερινότητας και της μικροπολιτικούλας που κάνει ο καθένας που δεν μπορεί να αντέξει να αναλάβει το μέγεθος της πολιτικής ευθύνης του να αλλάξει πραγματικά κάτι σε τούτο τον τόπο.

Καταλαβαίνω πως είναι πολύ μεγάλο το πολιτικό κόστος της απόλυσης 2500 υπαλλήλων-πελατών από το δημόσιο, μόνο και μόνο επειδή σε ξεγέλασαν κάποτε! Έτσι, είναι πολύ λογικό να αναζητείται μία λύση «εξομάλυνσης» του προβλήματος, το οποίο φούντωσε και θέριεψε στα κανάλια, αλλά ήδη τώρα, δύο περίπου εβδομάδες μετά, τείνει να έχει ξεχαστεί. Χωρίς να δημοσιεύονται ονόματα, έτσι ούτε για το δημόσιο διασυρμό βρε παιδί μου!

Αυτή η ατιμωρησία, αυτή η τόσο εύκολη λήθη, όχι μόνο γίνεται αιτία για να διαιωνίζεται η απάτη, αλλά δημιουργεί κίνητρα για να την κάνουμε καλύτερη!

Προσωπικά, κάνω μεγάλη προσπάθεια κάθε μέρα να υπερασπιστώ τη δουλειά μου, σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς. Όχι μόνο κάνοντάς την καλύτερα, που θα ήταν έστω ένας καλός κι αναμενόμενος από μένα στόχος, αλλά προσπαθώντας ταυτόχρονα να την περισώσω απ’ τις αβλεψίες άλλων –που δεν είναι δική μου δουλειά, αλλά γίνεται δική μου, διότι κανείς άλλος δεν την αναλαμβάνει ως όφειλε κι εγώ αναγκαστικά το κάνω για να συνεχίσω να την έχω.

Κάτι τέτοιους σαν κι εμένα λοιπόν, ετούτη η λογική της ατιμωρησίας της απάτης, μας πληγώνει στο ελάχιστο φιλότιμο που μας έχει απομείνει. Νομίζεις ότι είναι πολύ εύκολο για μας να δεθούμε στο κατάρτι και να συνεχίσουμε το επίπονο ταξίδι, αποφεύγοντας τις μαγικές Σειρήνες της καλοπέρασης, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι συνάδελφοί μας, που μοιάζει να το είχαν καταλάβει πολύ νωρίτερα από μας;

Όταν οι ελάχιστοι έντιμοι, οι ηθικοί και εργατικοί που έχουν απομείνει βλέπουν εσένα να «επιβραβεύεις» με την ατιμωρησία την απάτη και να της δίνεις νέα διάσταση με τη μορφή της «δεύτερης ευκαιρίας», πόσο καιρό πιστεύεις θα παραμείνουν στο στρατόπεδο των έντιμων και γιατί; Για να γελάνε οι άλλοι στην υγειά του κορόιδου –και το κορόιδο να το ξέρει κιόλας;

Χωρίς σωστή Παιδεία δεν πας πουθενά. Κι όταν λέω «Παιδεία» την εννοώ σε όλα τα επίπεδα –και σε αυτό της επιμόρφωσης, της εκπαίδευσης, όχι μόνο της καλλιέργειας, με την οποία βιάζονται πολλοί να την ξορκίσουν.

Παιδεία είναι τα πάντα κι είναι απαραίτητο να είναι τα πάντα…

Ωστόσο, ομολογώ, δεν ξέρω τι θα απογίνει τελικώς.

Ούτε αν εγώ θα πάρω τελικώς ένα πτυχίο που αξία καμία δεν θα έχει, πέρα απ’ το να χαρεί η μάνα μου, γιατί κακά τα ψέματα, πόσοι δεν τα έχουν πάρει στ’ αλήθεια και τυλίγουνε με δαύτα σουβλάκια για να μπορέσουνε να βγάλουν ένα μεροκάματο;

Ούτε αν θα τιμωρηθούν αυτοί που φταίνε ή θα τους σκεπάσει το πέπλο της ανωνυμίας τους ακόμη μία φορά…

Εκείνο που καταλαβαίνω είναι πως είναι φτηνή δικαιολογία το ότι ζούμε σε μία χώρα που μαστίζεται από κρίση.

Το πραγματικό της πρόβλημα είναι ότι κατακλύζεται από τη ρεμούλα και την αξιακή μας ανυπαρξία, που κερδάνε κατά κράτος, αφού έχουν πρωτίστως καταφέρει να κερδίσουν αυτό το ίδιο το κράτος… Αν υπάρχει μία κρίση, αυτή είναι ηθική.

Φοβούμαι πως αυτό θέλει πολλά περισσότερα για να γιατρευτεί κι ίσως δεν θα τα προλάβουμε εμείς, αλλά ούτε και τα παιδιά μας, που αναγκάζονται να ξενιτευτούν για να ζήσουν σε τόπους, όπου η γνώση αληθινά αξιολογείται και κάνει διαφορά…

Κλασικό και πάντα επίκαιρο: ΑΒΒΑ, «The winner takes it all»…

https://www.youtube.com/watch?v=tXFa7D41_ww