Οι παράφοροι!

Από την Κρήτη

γράφει

η Χριστίνα Ανδριανού

Θα μιλήσω για τη ράτσα των παράφορων ανθρώπων. 

Για μια ράτσα που γνωρίζω καλά, πολύ καλά.

Τη ράτσα των τελειομανών, παράφορων, ψυχαναγκαστικών ευαίσθητων, που ζουν όλα τα όμορφα και τ' άσχημα, αχόρταγα, ανυπάκουα και μάλιστα  σε κλίμακα υπερβατικής παράνοιας. 

Ανθρώπων με έντονο χρώμα και άρωμα.

Αυτούς που αναζητούν διαρκώς, την εκστατική τους νιρβάνα και τελείωση σε

κάθε ανούσια λεπτομέρεια της καθημερινότητας. 

Σε πρώτο πληθυντικό, εμείς οι Παράφοροι ζούμε μέσα σε μια κινέζικη παροιμία που λέει ότι 

«αυτός που καβαλικεύει έναν τίγρη, φοβάται να κατέβει». 

Εμείς τον «καβαλικεύουμε» οικειοθελώς μέχρι θανάτου .

Σαν τα ιγκουάνα που αν δεν φτάσουν στην κορυφή, δε σταματούν την ανάβαση.

Ότι δε φτάνει το παράφορο κατατάσσεται αυτόματα στον αφανιστικό κάδο του shift delete. 

Ακολουθούμε ομάδες φανατικά, ερωτευόμαστε μονάχα παράφορα, βαφτίζουμε το μέτριο, υπέρτατο για να κρατηθούμε στη ζωή, παρασημοφορεμένοι εργασιομανείς, παραφερόμαστε άθελά μας, σε κάθε ευκαιρία. 

Ο συγκριτικός βαθμός μας αφήνει παγερά αδιάφορους, ο υπερθετικός μόνον μας αφορά..

Και ναι, νευριάζουμε παράφορα και αγωνιζόμαστε να συντάξουμε το σύμπαν, μ' όσα εμείς θεωρούμε σωστά και πρέποντα. 

Φανατιζόμαστε με το δίκαιο, μας λυτρώνει το όμορφο, εθιζόμαστε στην επιτυχία,

αποστρεφόμαστε το εύκολο και καταδυόμενοι στο άπιαστο, μας κάνει και εντύπωση που δε νιώθουμε ασφάλεια μέσα σ' αυτό..

Ο μέσος όρος και οι χρυσές τομές μας είναι άγνωστες. 

Είμαστε ή παράφοροι ή αδιάφοροι. 

Δεν υπάρχει μέση θερμοκρασία. 

Ή θα φουρτουνιάζουμε μέσα στην αγωνία της άπιαστης τελειότητας ή θα λιμνάζουμε αμέριμνοι αναμένοντας τη νέα μας πρόκληση. 

Καύσιμο μας αστείρευτο το πάθος.

Αν ποτέ αυτό, «σωθεί»,  αφανιζόμαστε κι εμείς μαζί του. 

Η δε υπομονή για μας, ανούσια κορφή..

Έχουμε δε, έχθρα αιώνια με την πλήξη, και με άνεση μας χαρακτηρίζει κάποιος περιπετειολάγνους. 

Συνήθως αγαπάμε την καθαριότητα, την τάξη, την καταξίωση,δίνουμε αξία στα αντικείμενα, φυλάμε αναμνήσεις, cartpostal, νεκρά παλιά λουλούδια, άψυχα περιτυλίγματα.

Είμαστε νοσταλγικοί, γλυκείς και επάρατα ρομαντικοί.

Αγαπάμε χωρίς λογική, γιατί η λογική στον έρωτα, μόνο χλιαρότητα αναδίδει.

Αγαπάμε μέχρι το τέλος.

Δώστε μας και άλλους νόμους ώστε να τελειοποιήσουμε τις παραβατικές μας μεθόδους 

και να σε ξεβράσουμε παρέα μας στα συναρπαστικότερα των μονοπατιών. 

Ναι εμείς σκορπίσαμε τα ψίχουλα της κοκκινοσκουφίτσας μέσα στο δάσος, γιατί θέλαμε πρόσθετο σασπένς. 

Θέλουμε λύκους πολλούς και ένα μεγάλο happy end, με πολλές μουσικές και σερπαντίνες.

Γιατί υπάρχουμε ναι μεν γλυκά έξω απ’ τα μέτρα, αλλά αν μας μελοποιούσε κανείς,

θα μιλούσαμε για εκτρωματική και ανακόλουθη δημιουργία. 

Μπροστά στα μάτια σας οι δυνατοί, τόση η δύναμή μας που κλαίμε ασυνόδευτα μόνοι,

ναι τόσο απύθμενα ευαίσθητοι, που δεν μοιραζόμαστε το ξεροκόμματο του πόνου, με κανένα.

Και έτσι θα πεθάνουμε μέσα μας νέοι, χωρίς καμιά ρυτίδα παλαιότητας στη συνείδησή μας. 
Το κολλαγόνο της καρδιάς μας, άληκτο νέκταρ. 
Οι Παράφοροι ουδεμία συσχέτιση έχουν με τους ανυπόφορους. 
Οι Παράφοροι είναι ράτσα δημιουργική και ευρηματική, σχεδόν καλλιτέχνες από τη φύση τους. 
Όταν αγαπήσουν, η τρέλα τους καταλαγιάζει, άλλωστε το ζευγάρωμα απαιτεί όλες σου τις δυνάμεις εκεί παραδομένες. 

Σε μια ζωή χωρίς φίλτρα, στο κενό και στο τίποτα, ζούμε ασυνόδευτοι. 

Παραφερόμαστε σ’ όσα προστάζει η καρδιά και μάθαμε πια να περιποιούμαστε μόνοι τις πληγές μας.

Δεν φιλοδοξούμε να είμαστε καλοί μάνατζερ, προτιμούμε συντονιστές του ωραίου.

Όλοι έχετε στις ζωές σας έναν Παράφορο, εαυτό ή οικείο.

Δώστε του χώρο να σας αγαπήσει και κάντε επίσης πολύ χώρο για τη δική του ανταπόδοση.

Και συμβουλή, μην τον πληγώσετε ποτέ.

Θα ξεχάσει όταν θα χει πια περάσει και ο ίδιος ανεπιστρεπτί...