Ο Αλέξης και το χρέος του Κυριάκου

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Οι δυο συγκεντρώσεις των «Παραιτηθείτε» την προηγούμενη εβδομάδα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, κατέδειξαν για ποιον λόγο δεν πρόκειται να αλλάξουν εύκολα τα πράγματα στο εγγύς μέλλον.

Ο Αλέξης Τσίπρας, έχει καταστεί «αγαπημένο» παιδί των δανειστών και οι προεκλογικοί μα και μετεκλογικοί βερμπαλισμοί του έχουν μπει από τον ίδιο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Χθες ο Γιουνκέρ, μόνο υποκλίσεις δεν του έκανε.

Μέχρι και ο Ντάισελμπλουμ βγήκε και με

μπαράζ συνεντεύξεων δήλωσε πόσο τον… θαυμάζει!

Και γιατί να μη τον θαυμάζει;

Ποιος άλλος πρωθυπουργός ικανοποίησε τόσο κυνικά τις απαιτήσεις των δανειστών;

Ποιος άλλος πρωθυπουργός κατάφερε να μην υπάρχει σχεδόν καμιά αντίδραση από συνδικάτα και πλήρης νηνεμία από διαδηλώσεις και φωτιές στην πολύπαθη πρωτεύουσα;

Ποιος άλλος πρωθυπουργός έφερε τόσο επαχθή μέτρα κι αυτά πέρασαν αναίμακτα;

Ποιος άλλος πρωθυπουργός μπορεί να περάσει τα διαρθρωτικά μέτρα στην αγορά εργασίας, όπως θα κάνει ο Αλέξης Τσίπρας το φθινόπωρο;

Ποιος άλλος πρωθυπουργός παραβίασε τόσο κυνικά τις … «κόκκινες» γραμμές του και παρέμεινε ανερυθρίαστα στην καρέκλα του;

Ποιος άλλος πρωθυπουργός θα επέβαλλε τόσο εξοντωτική φορολογία στην κοινωνία (επιλογή του ιδίου κι όχι των δανειστών) και δεν θα κουνιόταν φύλλο;

Γιατί, λοιπόν να μη είναι το αγαπημένο παιδί των δανειστών;

Κι από την άλλη πλευρά, βλέπουμε την ελληνική κοινωνία μπερδεμένη, άβουλη, πολιτικά και οικονομικά αυτιστική,  να γκρινιάζει, να διαμαρτύρεται στα social media, αλλά βουλιαγμένη στον καναπέ της να μην προβάλλει την παραμικρή αντίδραση.

Ε και τι θα γινόταν αν όλα αυτά τα είχαν πράξει οι σαμαροβενιζέλοι…

Θα είχε καεί ο τόπος!

Υπό αυτή την έννοια ισχυριζόμαστε ότι, εκτός απροόπτου, δεν πρόκειται να αλλάξουν τα πράγματα στο εγγύς μέλλον.

Ο Αλέξης Τσίπρας κι η κυβέρνησή του θα κρίνονται, θα υποχωρούν συνεχώς δημοσκοπικά, θα μεταφέρουν την ατζέντα μακριά από τα οικονομικά (Σύνταγμα – Εκλογικός νόμος – συνεχείς δηλώσεις από κάποιον Πολάκη κλπ) και με την μικρή, πλην συμπαγή, κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα προσπαθούν να μένουν γαντζωμένοι στην εξουσία.

Πολύ περισσότερο αφού η Ελλάδα, μετά τις κυβιστήσεις της κυβέρνησης θα τύχει ευνοϊκότερης μεταχείρισης από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τα ελληνικά πιστωτικά ιδρύματα θα αποκτήσουν πιστωτικές γραμμές από τη Φρανκφούρτη και τα ελληνικά ομόλογα θα έχουν καλύτερη αντιμετώπιση από το Ευρωσύστημα.

Κι όλα αυτά ανεξαρτήτως αν η ανεργία παραμένει υψηλότατη, επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη, τα έσοδα συρρικνώνονται κι η ανάπτυξη δεν πρόκειται να μας κτυπήσει την πόρτα γιατί θα βρει ιδεοληψίες, εμμονές και φαύλο κράτος…

Είτε μας αρέσει λοιπόν είτε όχι, αυτή θα είναι η πορεία στο εγγύς μέλλον.

Κι εδώ έρχεται η ευθύνη της αντιπολίτευσης.

Και του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ο οποίος πρέπει να προετοιμάζεται για μακράς διάρκειας αγώνα απέναντι στην Αριστερή προπαγάνδα και τον Αριστερό καθεστωτισμό.

Κι αυτός ο αγώνας δεν μπορεί να γίνει με πυροτεχνήματα.

Απαιτείται σαφής προσπάθεια και κυρίως σαφής κατάθεση εναλλακτικής λύσης.

Λύσης προς τη μόνη διέξοδο.

Τη μείωση του κράτους, την συρρίκνωση της … κομμουνιστικής γραφειοκρατίας, τη μείωση της φορολογίας σε ανταγωνιστικά επίπεδα αναφορικά με τα γειτονικά κράτη και την στήριξη της υγιούς επιχειρηματικότητας…

Η στροφή της Νέας Δημοκρατίας που επιχειρεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αναμφισβήτητα προς την σωστή κατεύθυνση.

Όσα εμπόδια κι αν συναντά από μεγάλο μέρος του φθαρμένου κομματιού του κόμματός του.

Όση …αγάπη κι αν δίνουν οι δανειστές στον αντίπαλό του…

Το θέμα είναι να παρουσιάσει την εναλλακτική λύση, χωρίς φόβο πολιτικού κόστους, αλλά ωμά και απολύτως ρεαλιστικά…

Μόνο έτσι θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των απογοητευμένων Ελλήνων.

Ειδικά αυτών που παλεύουν νυχθημερόν χωρίς ελπίδα, χωρίς όραμα και χωρίς ελκυστικό πολιτικό αφήγημα…