ΕΥΑερα: «Τυφλός τυφλό οδήγαγε κι οι δυο στο λάκκο πέσαν»

Γράφει

η Εύα Τσαροπούλου

Αν έχεις βαρεθεί να ακούς γι’ αυτή την περιβόητη συγκέντρωση με το καθόλου ελκυστικό σύνθημα «Παραιτηθείτε», έχεις ακόμα χρόνο να απομακρυνθείς από τούτη τη σελίδα· κι εγώ για τούτη θα σου πω…

Έχουν ειπωθεί πολλά:

Ξεκινώντας απ’ την ευγενική έκφραση της αμφισβήτησης του αν θα είναι αποτελεσματικό ή όχι το όλο εγχείρημα και φτάνοντας μέχρι τους χυδαίους χαρακτηρισμούς για όσους πρόκειται να πάνε, υπάρχει στο ενδιάμεσο μια τεράστια γκάμα αντιδράσεων.

Εκεί ο καθένας δάγκωσε λυσσαλέα την ευκαιρία:

Να πετάξει τα καρφάκια του για όσους δεν χωνεύει, κάτι που -υπό φυσιολογικές συνθήκες- δεν θα είχε τα κότσια να το κάνει, τουλάχιστον όχι μπροστά του.

Να κάνει μικροπολιτική· γιατί πρέπει να

φροντίζουμε και το κοντόφθαλμο πολιτικό μας μέλλον.

Να βγάλει τα κόμπλεξ του και την κατινιά του, γιατί όπου υπάρχει φτώχεια ιδεών και έλλειμμα ψυχής, υπάρχει ταυτόχρονα, ένας ολόκληρος θησαυρός, ίδιος με του Σκρουτζ από δαύτα…

Δεν είναι λοιπόν τόσο το ποιος είναι αυτός που θα σηκωθεί απ’ τον καναπέ του για να λάβει μέρος σε μία διαδικασία, που η ίδια η δημοκρατία έχει δικαιωματικά κατοχυρώσει για τους πολίτες που διαφωνούν, θίγονται, πλήττονται, υποφέρουν απ’ τις κυβερνήσεις που τους διοικούν, από καταβολής της δημιουργίας της.

Είναι το γιατί δεν θα το κάνει εκείνος που δεν θα το κάνει...

Δεν θα το κάνει, επειδή πιστεύει ότι όλο αυτό οργανώνεται από στοιχεία που, στην καλύτερη περίπτωση, χαρακτηρίζονται «συντηρητικά» και ιδεολογικά διαφωνεί μαζί τους.

Δεν θα το κάνει, διότι πιστεύει ότι εκεί θα μαζευτούν οι καλοβολεμένοι, απόγονοι της πλουτοκρατίας, που πίνουν το αίμα του κοσμάκη χρόνια τώρα και επιβουλεύονται την κυβέρνηση, που για πρώτη φορά στα χρονικά της χώρας, θέλει να αλλάξει τα πράγματα σε όφελος του απλού λαού.  

Δεν θα το κάνει, για να υπερασπιστεί την ψήφο του και την ευκαιρία που έδωσε στην κυβέρνηση να αποδείξει ότι μπορεί να κάνει, κάποια στιγμή, τα όσα έχει υποσχεθεί.

Δεν θα το κάνει αφού πιστεύει ότι όλο αυτό είναι ένα ακόμα δημοσιοσχεσίτικο μπαχαλάκι και μια ευκαιρία να συναντηθούν τα σινιέ συνολάκια με τα κρασιά Βουργουνδίας.

Δεν θα το κάνει, γιατί αυτό «δεν ταιριάζει σε Αριστερούς» και είναι λιγάκι μόδα η αριστεροσύνη, μόνο που, όπως μου φαίνεται, έχει μεταφραστεί και τούτη λάθος· μπερδεύουμε τη μεταμφίεση με ιδεολογία και, κάπου εκεί, η μπάλα ανάμεσα στο ποιοι είμαστε και στο τι πιστεύουμε έχει απλώς πεταχτεί στην κερκίδα...

Η αλήθεια είναι πως όταν κανείς δεν μπορεί να διαχειριστεί την πραγματικότητα, του είναι ευκολότερο να κάνει ότι δεν τη βλέπει.

Δεν θα κρίνω το γιατί κάποιος ψήφισε κάτι· όλοι είχαμε κάποτε την ευκαιρία μας να διαπράξουμε λάθος επιλογή, όπως μας απέδειξε, χωρίς να αφήνει αμφιβολίες για αυταπάτες, η χώρα που ζούμε.

Δεν είναι πρόβλημα που μασήσαμε κουτόχορτο και το περάσαμε για παντεσπάνι. Όλοι κάποια στιγμή το κάναμε, γιατί είναι στην ατέλεια της φύσης μας να προσδοκούμε κάτι καλύτερο για τη ζωή μας και να δαγκώνουμε τα ψόματα που μυρίζουν ελπίδα, όταν αυτή μοιάζει να έχει χαθεί για μας.

Το πρόβλημα ξεκινάει απ’ τη στιγμή που συνεχίζουμε με εμμονικό τρόπο να κάνουμε το ίδιο λάθος, ενώ έχει αποδειχτεί καταστροφικό για τη ζωή μας. Να συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ως σωστά εκείνα που με τα νούμερα δεν βγαίνουνε με τίποτα. Να εκλογικεύουμε τα παράλογα, να κάνουμε αχταρμά χρεοκοπίες, σενάρια συνωμοσιολογίας, φαντασιώσεις. Να μην μπορούμε να μεταφράσουμε σωστά το «όχι» και το «ναι».

Μην μπερδευτείς· δεν παίζει καθόλου ρόλο το ποιος είναι στ’ αλήθεια εκείνος που δεν θα το κάνει.

Γιατί υπάρχει περίπτωση, ανάμεσα σε όλους τους παραπάνω να είναι κι εκείνος που δεν θα το κάνει μόνο και μόνο επειδή το έκανε όλες τις άλλες φορές και δεν βγήκε τίποτα.

Καταφέραμε βλέπεις να καταστήσουμε τη διαμαρτυρία όχι μόνο αναποτελεσματική, αλλά και καθαρό χάσιμο χρόνου, ιδίως τώρα που καλοκαιριάζει και ζούμε «στην ωραιότερη χώρα του κόσμου»!

Εκείνος που βλέπει τον έγκριτο υπουργό Παιδείας να λέει πως είναι αντισυνταγματικές οι διαδηλώσεις της συγκεκριμένης διοργάνωσης, ενώ για εκείνες που έχουν την κομματική σημαία να κυματίζει μπροστάρισσα, το Σύνταγμα κάνει τα μάτια τα στραβά.

 Όταν στην Ελβετία 550 χρόνια δημοκρατίας και το μόνο επίτευγμα είναι το ρολόι - κούκος, που λέει και Γκράχαμ Γκριν, δεν είναι να απορεί κανείς πως στην Ελλάδα αποφασίζουμε ότι μερίδα συγκεντρώσεων είναι αντισυνταγματική και μάλιστα χωρίς να τη συγκρίνουμε καθόλου με τις όμοιές της (αλλά γι' άλλο λόγο).

Μια τέτοια δήλωση, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλες το ίδιο κουλές, το ίδιο ανόητες, το ίδιο «λίγες» είναι που κάνουν εκείνον που έβγαινε και διαμαρτυρότανε παλιά, να απελπίζεται και να βουλιάζει ακόμα πιο βαθιά στον καναπέ του.

Δεν είναι πια ούτε καν Αγανακτισμένος.

Είναι Απελπισμένος!

Βλέπεις, αυτό έχουμε πετύχει την σήμερον:

Έχουμε μοιραστεί σε εκείνους που πιστεύουν ακόμα πως η Ελπίδα έρχεται και σε εκείνους που πιστεύουν πως απλώς Ελπίδα δεν υπάρχει...

Το πρόβλημα πάντα ήταν ένα· λείπει η Κοινή Λογική. Απ’ όλους.

Φταίνε μετά οι κυβερνήσεις που έχουν περάσει από τούτο τον τόπο, αν εκμεταλλεύτηκαν προς όφελός τους τούτη την έλλειψη;

Αν απαντήσετε πως δεν φταίνε, εσείς που τις πιστεύετε ακόμα, κοιτάξτε να αλλάξετε τον κακό εαυτό σας. Αν απαντήσετε πως φταίνε, εσείς που δεν τις πιστεύετε, φροντίστε να αλλάξετε τα κακώς κείμενά τους!

Αλλά σταματήστε να ονειροπατείτε και οι μεν και οι δε.

Κοινή λογική είναι όλα!

Όσα υπογράφτηκαν πρέπει να εκτελεστούν.

Δεν γλιτώνουμε απ’ αυτό. Έπρεπε να είχε γίνει. Κι ακόμα δεν έχει γίνει!

Όσο μας πίνουν το αίμα οι φόροι, που δεν μας επιστρέφονται ποτέ πίσω ανταποδοτικά και κατά πώς μας τάξανε (υγεία, παιδεία, ασφάλεια), πάντα θα υποφέρουμε. Σκάμε γιατί δεν έκαναν όσα μας έταξαν, αλλά δεν σκάμε που δεν ξέρουμε ποτέ πού πάνε τα λεφτά μας.

Όταν κλείνουν οι επιχειρήσεις, πλήττεται ο επιχειρηματίας, βάλλεται το κεφάλαιο. Ωραία, θα πεις, εκδικητικά, χωρίς να σκεφτείς ποιος τελικώς μένει στο δρόμο;

Οι εργαζόμενοι.

Αν δεν γίνουν αυτές οι κακοδαιμονισμένες οι μεταρρυθμίσεις, ποτέ δεν θα βγούμε απ’ το οικονομικό τέλμα.

Χωρίς παραγωγή, ανάπτυξη δεν έχει!

Χωρίς συνεργασία από όλες τις πλευρές, δεν γίνεται.  

Κι άλλοι να έρθουν αύριο, αν πρόκειται τούτοι να είναι στα κάγκελα, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο! Αλάτι πάει στην αλυκή και φρύγανα στο λόγγο!

Μέτρα θα έρχονται, μέτρα θα παίρνονται κι όλοι θα νοιάζονται μόνο για το ποιος θα πρωτοκλείσει τους δρόμους διαμαρτυρόμενος...και θα διαμαρτύρονται ο ένας για τον άλλον, αλλά στο ίδιο πεζοδρόμιο, αφού ούτε γιατί διαμαρτύρονται δεν θα ξέρουν καλά καλά...

Τη δουλειά, ας το πάρουμε απόφαση, δεν γίνεται να την κάνουν μόνο μερικοί, ούτε πάντα οι ίδιοι. Πρέπει να την κάνουν όλοι μαζί, κατά τις αντοχές τους.

Διαφορετικά, ας μείνουμε να κάνουμε τη μικροπολιτικούλα του ο καθένας, ας διασφαλίζουμε να τα λέει καλά το μαγαζάκι μας...λες κι αυτό δεν θα παρασυρθεί, δεν θα κλείσει τελικώς με τούτο το κακό που επικρατεί ολοτρίγυρα...

Δεν ισχυρίζομαι πως όλα γίνονται λάθος.

Είτε από τους μεν, είτε από τους δε.

Λέω πως το παιχνίδι δεν παίζεται έτσι.

Σε ένα παιχνίδι που έχει κανόνες κι εσύ ούτε τους ξέρεις, αλλά ούτε και δέχεσαι να τους μάθεις και συνεχίζεις τη ρότα σου κι οι άλλοι τη δική τους, για ένα να είσαι σίγουρος:

Δεν θα υπάρξει ποτέ νικητής.

Κι αφού κανείς δεν δέχεται να μάθει να παίζει ετούτο το παιχνίδι σωστά, μήπως επιτέλους θα έπρεπε αυτό να αλλάξει;

Σε λίγες μέρες κάποιοι θα σηκωθούνε τελικώς απ’ τον καναπέ τους και θα πάνε.

Δυστυχώς, για τους δικούς του λόγους ο καθένας, όταν ο λόγος θα έπρεπε να είναι μόνο ένας, κοινός.

Πάμε για φούντο ολοταχώς και οι λύσεις πρέπει να είναι κοινώς αποδεκτές, γιατί πίστεψέ με κανένα μικροσυμφέρον δεν κρατάει για πάντα…

Εγώ θα πάω.

Δεν με ενδιαφέρει αν θα «πετύχει» ή όχι η μάζωξη, αν θα κάνουμε μπούγιο ή θα φανούμε περισσότεροι.

Δεν ανταγωνίζομαι τον εαυτό μου. Αγωνίζομαι για αυτόν…

Δεν με νοιάζει να ξεπεράσω εσένα που δεν θα έρθεις. Κι εγώ υποφέρω κι εσύ υποφέρεις.

Όχι το ίδιο. Παίζει ρόλο άραγε να αναλωθούμε σε ανούσιο μέτρημα;

Υπάρχει «Βραβείο Πάσχοντος» για να σκάμε ποιος θα το πρωτοπάρει;

Σημασία έχει κάποτε η δική σου και η δική μου η φωνή να ενωθούν.

Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να γίνουν τόσο δυνατές ώστε κάπου, κάπως, κάποτε να ακουστούν.

Εγώ, όπως είπα, θα πάω.

Εσύ συνέχισε να κάνεις αυτό που έκανες ως τώρα και να είσαι σίγουρος πως θα συνεχίσεις να παίρνεις αυτό που έπαιρνες ως τώρα.

Imagine - John Lennon

https://www.youtube.com/watch?v=t_YXSHkAahE