Το παγκόσμιο οικονομικό reset κόστους κι η Ελλάδα

Από το Ηράκλειο

Γράφει

η Χριστίνα Ανδριανού

Ας αφηγηθούμε σε μορφή μίας ολιγοπαράγραφης ιστορίας το πως και ίσως το γιατί, έφτασε η σύγχρονη παγκόσμια οικονομία, στο πνιγηρό σήμερα.

Την «ανεξήγητη» και αδιέξοδη παραμονή της χώρας μας, ακόμα και σήμερα σε επιδεινούμενες κλίμακες Ευρωπαϊκής επαιτείας...

Θα ξεκινήσουμε την ιστορία μας από τον Σεπτέμβριο του έτους 2008, όταν η Lehman Brothers, η τέταρτη σε μέγεθος επενδυτική τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, χρεοκόπησε οδηγώντας την παγκόσμια οικονομία στην χειρότερη χρηματοοικονομική ύφεση της σύγχρονης ιστορίας.

Το πτωχευτικό ντόμινο χρηματοπιστωτικών εταιρειών με έκθεση στα

τοξικά προϊόντα της Lehman, που ακολούθησε σε παγκόσμιο επίπεδο, ήταν πρωτοφανές.

Την άρνηση του τότε υπουργού οικονομικών των ΗΠΑ, του προέδρου της αμερικανικής Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς και του κεντρικού τραπεζίτη της Νέας Υόρκης, να διαθέσουν δημόσιο χρήμα για την σωτηρία της Lehman Brothers, ακολουθεί κατάρρευση στα αμερικάνικα και ευρωπαϊκά χρηματιστήρια, σειρά πτωχεύσεων παγκοσμίως επιχειρήσεων απ' όλους τους κλάδους, σημαντική πτώση στην τιμή του πετρελαίου, έξαρση κρίσης χρέους σε πολλές ευρωπαϊκές και όχι μόνο, χώρες.

Όπως ήταν επόμενο χώρες με μεγάλες διαρθρωτικές ανισορροπίες, και ελλείμματα του ισοζυγίου πληρωμών όπως ήταν και παραμένει η Ελλάδα, και η πλειονότητα του ευρωπαϊκού νότου υπέστησαν τα μεγαλύτερα πλήγματα.

Η εξαγωγική δραστηριότητα ούσα ήδη ισχνή σε σχέση με τις εισαγωγές, αποδυναμώνεται περαιτέρω. 

Η χρηματοδότηση της χώρας από τις διεθνείς αγορές διακόπτεται και η Ελλάδα μπαίνει εν έτει 2010 σε αέναο, έως και σήμερα «μνημονιακό» καθεστώς.

Η ανεργία χρόνο με τον χρόνο εκτοξεύεται από το 8% που ήταν το 2008, στο 25% το έτος 2015, ενώ οι φορολογικοί συντελεστές καλπάζουν αποδυναμώνοντας και την εναπομένουσα επιχειρηματική δραστηριότητα.

Μέσα σ' όλο αυτό το κλίμα εκλιπαρούσας αποφυγής της εθνικής χρεοκοπίας, η ιστορικά αποδεικνυόμενη, εμφυλιακή συμπεριφορά των Ελλήνων, κάνει τις εναλλαγές πολιτικού σκηνικού, να ανακόπτουν την όποια σύγκλιση με τη πολιτική των εταίρων μας, την οποία «είχαμε» ήδη προσυπογράψει..

Μέσα σ' όλο αυτό το κλιμακούμενο οικονομικό αδιέξοδο της χώρας και υπό την διαρκή απειλή της εξόδου της χώρας από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, ο Έλληνας αδυνατεί να αποδεχθεί την αλληλουχία λαθών και παραλείψεων επί σειρά δεκαετιών και επιδίδεται σε ανούσιους πολιτικούς φανατισμούς, σε μία από τις δυσκολότερες εποχές για τη χώρα. 

Επίσης αδυνατεί να συνειδητοποιήσει τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας και την άμεση εξάρτησή της από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς σταθερότητας και αντί να αποδεχθεί νωρίς, τομές και περικοπές στην διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, στρέφεται –συναρτήσει και του λαϊκισμού- ενάντια σε οποιονδήποτε πολιτικό σχηματισμό, «τυγχάνει» να έχει λάβει την ψήφο εμπιστοσύνης των πολιτών, ανακόπτοντας έτσι την όποια συνέχεια και πρόοδο των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων για την χώρα.

Έτσι χρόνο με τον χρόνο και με δεκάδες παλινδρομήσεις, που στην πορεία κατέληγαν πάντοτε σε οδυνηρές εθνικές χρηματοοικονομικές υποχωρήσεις, η χώρα κατέληξε, και μάλιστα, μετά από κούρεμα χρέους το 2012 της τάξεως του 53,5% και μείωση επιτοκίου δανεισμού από -3% το 2010, σε -1% το 2015, να έχει δανειστεί έως και σήμερα περί τα 302 δις ευρώ, ήτοι το 134% του ΑΕΠ της, με έτος βάσης το 2010.

Γνώριζε κανείς ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για πρώτη φορά στην ιστορία του, μας δάνεισε, 32 φόρες παραπάνω από την επιτρεπόμενη ποσόστωση συναρτήσει του ΑΕΠ της χώρας μας;

Σ' αυτό το σημείο εγείρονται ερωτήματα όπως:

1. Προς τι αυτή η υπέρβαση του επιτρεπτού ποσού δανειοδότησης της Ελλάδας από το ΔΝΤ;
2. Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι οι «εταίροι» μας αγωνίζονται -σχεδόν ερμηνεύσιμη η αιτίαση - να μας ανανήψουν από τον οικονομικό μας -έστω προσωρινό- ευρωθάνατο;
3. Εφόσον όλες ανεξαιρέτως οι δοκιμασθείσες κυβερνήσεις είναι με κάθε κόστος φιλοευρωπαϊκές,  προς τι όλος αυτός ο πολιτικός "χουλιγκανισμός" όλων μας;

Ο λαός έχει αποφασίσει πολλάκις μέσα στα έτη της κρίσης (2009, 2011, 2012, δις το 2015, plus δημοψήφισμα...) και έχει δώσει σαφή εντολή, για παραμονή της χώρας στον ευρωπαϊκό δρόμο.

Σαφώς κανείς μας δεν είχε κατά νου, το πόσο χρονοβόρα και καματο-βόρα θα ήταν όλη αυτή η διαδικασία, ώστε να είμαστε σαν έθνος, σε σχέση με τις μοντέρνες τεχνικές αναλύσεις, επάξια μέλη αυτής της -ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ- οικονομικής σύμπραξης  των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Ανήκοντας ακόμα στη νέα και νεανίζουσα γενιά, συντάσσομαι με πολλούς από εσάς και απαιτώ οι κόποι όλων μας όσοι εργαζόμαστε ή εργαστήκαμε σκληρά, να αμείβονται στην ώρα τους -και όχι μετά θάνατον- με αξιοπρέπεια, σεβασμό στον Άνθρωπο, με μηδενικές εκπτώσεις σε ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης και αυτονόητων ζωογόνων παροχών προς του πολίτες και αυτής της ευρωπαϊκής χώρας.

Κοινώς η πρόφαση της «Ελληνικής Κρίσης» δε μπορεί, μετά από 9 χρόνια μοχθηρών θυσιών -των απλών- όλων μας, να στερεί αναφαίρετα δικαιώματα από τους πολίτες αυτής της χώρας, στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην -με σεβασμό στον πολίτη παρεχόμενη- νοσοκομειακή περίθαλψη, στην φορολογική δικαιοσύνη, στην ελεύθερη εμπορική δραστηριότητα (βλ. Capital Controls), κοκ.

Κι αυτό, εν πολλοίς, επειδή κάποιοι αρνούνται να αποδεχθούν ότι χωρίς δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών, όλη η υπόλοιπη Ελλάδα αργοπεθαίνει.

Και, σε τελική ανάλυση, δεν απολαμβάνει τις ρυθμίσεις που έχει προωθήσει ο Μάριο Ντράγκι στον ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.

Από την άλλη πλευρά, παρατηρώντας ελαφρώς βαθύτερα, όλο αυτό το παίγνιο μεταξύ οικονομικά ισχυρών και οικονομικά ασθενών που πρέπει να συμμορφωθούν,  μόνο τους πρώτους ευνοεί. 

Με την τεράστιων διαστάσεων κρίση, οι «πρώτες ύλες» της παγκόσμιας βαριάς βιομηχανίας, όντως επέστρεψαν σε επίπεδα τιμών προηγούμενων δεκαετιών, ήτοι, κατρακύλησε η τιμή του πετρελαίου -μόλις $35 το 2016, έναντι $140 το 2008-,οι μισθοί εφόσον αποδίδονται (..), έχουν απομειωθεί στο 1/3 κατά Μ.Ο.,  μείωση που κάθε άλλο παρά εκλογίκευση θυμίζει.

Προσωπική μου απορία:  

Εφόσον το reset ολοκληρώθηκε και η πιθανότητα  πλουτισμού για λίγους επανήλθε με νέα αυξημένα περιθώρια, γιατί δεν σταματάει όλο αυτό;

Ναι θα πει κάποιος ας αλλάξουμε εμείς τον εαυτόν μας και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους, 

μα σ' αυτό το συντεταγμένο παγκόσμιο παραμύθι, αυτό δε φτάνει.

Η Ευρώπη θέλει Ένωση.

Πρέπει να ενωθεί ξανά η φράση «Ευρωπαϊκή Ένωση».

 Η «Ένωση», έριξε αρκετά τους προβολείς της σε ζητήματα οικονομίας και αποδοτικότητας, και ως εκ τούτου απαιτείται, περισσότερο από ποτέ, πολιτική βούληση για ουσιαστική φιλανθρωπία, άμιλλα, δικαιοσύνη και σκληρή συλλογική δουλειά. 

Το τελευταίο το έχουμε από καιρό αναλάβει, ευχής έργο είναι τα υπόλοιπα…