Εφοριακοί και λοιποί «αυτόχειρες» του δημοσίου

Από τη Θεσσαλονίκη

γράφει

ο Μιχάλης Δεμερτζής

Μία από τις μνημονιακές μας υποχρεώσεις είναι η μετατροπή της Γενικής Γραμματείας των Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ) σε Ανεξάρτητη Αρχή.

Την περασμένη Κυριακή, ο επικεφαλής της εν λόγω υπηρεσίας καθησύχαζε τους εφοριακούς, που αντιδρούν σε αυτή την αλλαγή, λέγοντας ότι «η εργασιακή τους σχέση θα εξακολουθεί να διέπεται από τον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα».

Η ΓΓΔΕ, ως Ανεξάρτητη Αρχή, θα παύσει να

βρίσκεται υπό την εποπτεία της κεντρικής διοίκησης του κράτους και απαλλάσσεται κάθε υποχρέωσης να υπακούει την Εκτελεστική Εξουσία.

Εφόσον τώρα λογοδοτεί στο υπουργείο Οικονομικών, ομιλούμε ξεκάθαρα για αναβάθμιση του ρόλου και της σημασίας της υπηρεσίας.

Παρόλ’ αυτά, οι υπάλληλοί της εκφράζουν έντονα τη δυσαρέσκειά τους μέσω ανακοινώσεων, διαμαρτυριών και απεργιών.

Καταρχήν, ούτως ή άλλως, οι απεργίες και οι στάσεις εργασίας των δημόσιων υπαλλήλων ενέχουν έναν έμφυτο παραλογισμό.

Δεν έχει λογική να απεργεί το κράτος.

Αλλά, ας υποθέσουμε ότι, με αυτό το κράτος που έχουμε, κάποιου είδους αντίδραση εκ των έσω απέναντι στις ανακολουθίες του, μπορούμε να τις ανεχθούμε- αν όχι να τις καταλάβουμε.

Εδώ, γιατί ακριβώς διαμαρτύρονται οι υπάλληλοι;

Είναι αρκετός ο λόγος να διαμαρτύρεσαι, επειδή δεν αισθάνεσαι... άνετα;

Όταν, μαζί με μία σωστή αλλαγή, ο ρόλος σου αναβαθμίζεται..;

Δεν είναι σαν να λέμε ότι οι εργαζόμενοι μιας εταιρείας αντιδρούν, επειδή η εταιρεία «ανεβαίνει» στην αγορά;

Ίσως να απολάμβαναν αρχικά τη θαλπωρή του «μαγαζιού της γειτονιάς» και τώρα, που ανοίγει ο κύκλος εργασιών και ο πήχης υψώνεται, αισθάνονται ανασφάλεια.

Τί θα έπρεπε να συμβεί σε αυτούς τους εργαζομένους αν δεν παραιτηθούν μόνοι τους...;

Εν πάση περιπτώσει, ας σκεφτούμε για λίγο κι εμείς συντεχνιακά και ας δεχθούμε ως θεμιτή την ανασφάλεια των εφοριακών (παρότι ο επικεφαλής της υπηρεσίας τούς καθησύχασε).

Δεν είναι οι ίδιοι εφοριακοί, που έχουν διαμαρτυρηθεί πολλάκις στο παρελθόν για την παρέμβαση πολιτικών στο έργο τους;

Θα είχε ενδιαφέρον να μας εξηγήσουν πώς ακριβώς φαντάζονται την αυτονομία τους, δεδομένου ότι, ως δημόσιοι λειτουργοί, πιο ανεξάρτητοι από Ανεξάρτητη Αρχή στο υπάρχον σύστημα, δεν γίνεται να υπάρξουν.

Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη αλλαγή αποτελεί μνημονιακή δέσμευση παρέχει μια σχετική σιγουριά για το αμετάκλητο της απόφασης.

Το πρόβλημα είναι πως έχουμε μία κυβέρνηση που καθυστερεί- και θα συνεχίσει να καθυστερεί όσο μπορεί- την εφαρμογή μέτρων που της κοστίζουν πολιτικά, ακόμα κι αν τα έχει ήδη ψηφίσει.

Και ο πολιτικός έλεγχος της ΓΓΔΕ είναι κεφαλαιώδες πλεονέκτημα για κάθε κυβέρνηση. Αρκεί να σημειώσουμε πως οι φορολογικές εισπράξεις του κράτους μειώνονται χαρακτηριστικά τις χρονιές που αναμένονται εκλογές.

Η άλλη πλευρά σε αυτή την ιστορία είναι ότι αποτελεί ιδανικό παράδειγμα της ζημιάς που κάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι στους εαυτούς τους, παρεμποδίζοντας οποιαδήποτε απόπειρα βελτίωσης της λειτουργικότητας του κράτους.

Οι απολύσεις στο δημόσιο είναι κάθε άλλο παρά καθολικό αίτημα.

Οι εκτός δημοσίου κοινωνικές τάξεις είναι το λιγότερο σκεπτικές απέναντι στο συγκεκριμένο μέτρο- και καλά κάνουν.

Εντούτοις, κανένας δεν αγωνίζεται πιο σκληρά, πιο μεθοδικά και πιο επίμονα για την επιβολή του, από τους ίδιους τους δημόσιους υπαλλήλους.

Όπου «αγώνας», οι μάχες κατά των ιδιωτικοποιήσεων, οι αντιστάσεις στις αξιολογήσεις, η προστασία σε επίορκους και κατόχους πλαστών πτυχίων, η άρνηση να μετακινηθούν στις μοντέρνες εγκαταστάσεις στον Δήμο Ρέντη κ.α.

Το κάθε ένα από αυτά αποτελεί και ένα βήμα πιο κοντά στις οριζόντιες και άνευ διακρίσεων απολύσεις.