Ολοταχώς για Παιδεία των ολίγων…

Από την Κατερίνη

γράφει

η Αθανασία Καούρη

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι διαφαινόμενες καταλυτικές αλλαγές στην εκπαίδευση τη συμπαρασύρουν προς τα κάτω.

Βιαστικές, αναχρονιστικές, οπισθοδρομικές, αποτελούν ένα συνονθύλευμα δήθεν μεταρρύθμισης που θα δημιουργήσουν τεράστια προβλήματα τόσο στην ίδια την εκπαίδευση όσο και σε όσους κινούνται πέριξ αυτής.

Οι αλλαγές δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από ένα κακοπαιγμένο θέατρο του παραλόγου, στους βιοτόπους των μαθητών, των δασκάλων, των καθηγητών, των νηπιαγωγών και των δασκάλων ειδικοτήτων.

Και φυσικά σε χιλιάδες ελληνικές οικογένειες μαθητών και εκπαιδευτικών.

Ξέρετε ότι με

τις αλλαγές θα υπάρξουν φαινόμενα εκπαιδευτικών –και μάλιστα πάρα πολλά- που θα αναγκάζονται να βρίσκονται σε δυο και τρία σχολεία για να μπορούν  να καλύψουν το ωράριό τους;

Ξέρετε ότι χιλιάδες οικογένειες θα βρεθούν ακόμη και σε απόγνωση επειδή σε εποχές τεράστιας επαγγελματικής ανασφάλειας θα κληθούν να καταθέσουν… πιστοποιητικά εργασίας;

Να τα δούμε πιο αναλυτικά;

Στην προσχολική αγωγή, για τη λειτουργία ενός νηπιαγωγείου αυξάνεται για κάθε νηπιαγωγό ο αριθμός των νηπίων!

Τι αυξάνεται;

Διπλασιάζεται!

Από 7 γίνονται 14!

Τουτέστιν μαθηματικά θα κλείσουν πολλά νηπιαγωγεία.

Κι αν υποθετικά αυτό θεωρηθεί ότι δημιουργεί οικονομίες κλίμακας στην εθνική οικονομία για το καλό όλων, ας πάει και το παλιάμπελο που λέμε.

Όμως, στην προκειμένη περίπτωση, στη χώρα της σπατάλης του δημοσίου σε κάθε του έκφανση, η κυβέρνηση έρχεται να κάνει δημοσιονομικές προσαρμογές στην Παιδεία!

Ανήκουστο!

Σε μια χώρα με ιδιαίτερη μορφολογία εδάφους, με ορεινά ή ημιορεινά χωριά διάσπαρτα ανά την περιφέρεια, το μόνο που θα συμβεί είναι η αποσάρθρωση της ελληνικής οικογένειας και δη σε αγροτικές ή νησιωτικές περιοχές.

Κι αυτό, επειδή γονείς και παιδιά του νηπιαγωγείου θα είναι αναγκασμένα καθημερινά να διανύουν δις μεγάλες αποστάσεις για να φτάνουν και να επιστρέφουν από το νηπιαγωγείο που θα συμπληρώνει τον απαιτούμενο αριθμό μαθητών.

Στην πρωτοβάθμια βαθμίδα εκπαίδευσης, καταργείται η πρωινή ζώνη (07.00 – 08.00) του ολοήμερου σχολείου.

Τι σημαίνει αυτό;

Ότι πλείστες όσες οικογένειες θα αντιμετωπίσουν τεράστιο ζήτημα δεδομένου ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι – γονείς, ξεκινούν την εργασία τους στις 08.00.

Τι θα κάνουν τα παιδιά τους;

Θα πηγαίνουν από τις 07.00 και θα τα εγκαταλείπουν έξω από τα σχολεία;

Κι αν ακόμη κάποιοι από την ανάγκη της επιβίωσης το πράττουν, ποια ασφάλεια θα έχουν παιδιά 6-7-8 ετών στον δρόμο, έρμαια των εκάστοτε καιρικών συνθηκών ή και των όποιων κινδύνων ελλοχεύουν;

Πάμε παρακάτω.

Η πρωινή ζώνη θα τελειώνει στις 13.15 αντί 14.00 που ίσχυε μέχρι τώρα.

Ποιοι θα παραλαμβάνουν τα παιδιά, όταν οι γονείς εργάζονται εκείνη την ώρα;

Κι όχι μόνο αυτό.

Η μείωση των ωρών διδασκαλίας θα έχει ως συνέπεια να στερούνται οι μαθητές αυτής της κρίσιμης ηλικίας για την νοητική και πνευματική τους ωρίμανση, τα μαθήματα ειδικοτήτων.

Ξένες γλώσσες, Πληροφορική, Θεατρική & Μουσική αγωγή, Φυσική αγωγή κλπ.

Τέλος, για να μπορεί ένας μαθητής να παρακολουθεί το ολοήμερο σχολείο, πρέπει να εργάζονται κι οι δυο γονείς του και να προσκομίζουν βεβαίωση του εργοδότη τους.

Μα μπορούμε να μιλάμε σοβαρά;

Και δη στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα;

Σε πόσες οικογένειες εργάζονται κι οι δυο γονείς;

Ή, σε πόσες οικογένειες εργάζονται νόμιμα;

Στο σημείο αυτό, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι το σχολείο δεν είναι parking για τα παιδιά.

Αφελής ισχυρισμός.

Το ολοήμερο σχολείο ήταν και είναι κοινωνική κι μάλιστα δίκαιη κοινωνική κατάκτηση.

Δεν είναι επίδομα… προσέλευσης στην εργασία, ούτε επίδομα τυφλότητας σε ανοιχτομάτηδες οδηγούς φορτηγών.

Μέχρι τώρα, η οικογένεια ήξερε ότι το παιδί της –μαθητής είχε τον δάσκαλό του στο ολοήμερο.

Τον συγκεκριμένο δάσκαλο.

Τον δάσκαλο που διάβαζε μαζί με το παιδί, που ήξερε τον χαρακτήρα του, τις αδυναμίες του, τα πλεονεκτήματά του, τις διατροφικές του ανάγκες, ακόμη και τις προτιμήσεις του στις ώρες χαλάρωσης.

Τώρα;

Τώρα κάθε μέρα θα έχει άλλον, αναλόγως της βάρδιας.

Λες κι είναι θαλαμοφύλακας ο δάσκαλος και το παιδί κλωτσοσκούφι…

Κι ένα τελευταίο.

Ποιοι άραγε πλήττονται από την εφαρμογή τέτοιων δεδομένων;

Η μεγάλη πλειοψηφία της Μεσαίας τάξης, οι φτωχές κι ανήμπορες οικογένειες ή  εκείνοι που – σε τελική ανάλυση- έχουν την δυνατότητα να οδηγήσουν τα παιδιά τους στην ιδιωτική εκπαίδευση για να βρουν τις αντίστοιχες παροχές;

Πάμε και στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Ο χαμός του χαμού!

Αλλάζει η μορφή του Γυμνασίου και γίνονται τέσσερις (4) οι τάξεις από τρεις (3) που είναι σήμερα.

Δεν θα σταθώ διόλου στο εκπαιδευτικό ζήτημα εδώ, μα σε ένα μεγάλο πρόβλημα που προκύπτει:

Σκέφτηκε άραγε κάποιος, ότι στις υφιστάμενες κτιριακές υποδομές των Γυμνασίων είναι σχεδόν αδύνατο να φιλοξενηθεί μια επιπλέον τάξη;

Μη το ακούτε υπερβολικό αυτό.

Θα δείτε ότι –μεταξύ άλλων- θα αναδειχθεί ως κορυφαίο ζήτημα.

Να πούμε εν τάχει και για το θέμα της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στο Γυμνάσιο;

Που η επιτροπή προτείνει την κατάργησή τους και δείχνει να συμφωνεί η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας;

Αν αυτό δεν αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως εις βάρος της Παιδείας μας, τότε ποιο είναι;

Και δη όταν σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες προσφέρεται η εκμάθηση των Αρχαίων Ελληνικών, ως κορωνίδα πνεύματος και πολιτισμού;

Κι όταν ήδη διοργανώνεται το Πανευρωπαϊκό συνέδριο (2017) με θέμα

την ανάγκη προστασίας γλωσσών που υπήρξαν φορείς σημαντικού πολιτισμού ,όπως είναι τα Αρχαία Ελληνικά;

Κι όταν υπάρχουν χιλιάδες μελέτες που αναφέρονται στα πλεονεκτήματα που προσδίδουν στον μαθητή τα Αρχαία Ελληνικά, όπως η καλλιέργεια της κριτικής ικανότητας, η ανάπτυξη της δημιουργικής σκέψης και της παρατηρητικότητας;

Υπάρχει αλήθεια κάποιος νοήμων άνθρωπος που να ισχυριστεί ότι όλα αυτά και πολλά άλλα, δεν υποβαθμίζουν την ήδη «πληγωμένη» παιδεία μας;

Υπάρχει αλήθεια κάποιος νοήμων άνθρωπος που μπορεί να ισχυριστεί ότι όλα αυτά δεν αποτελούν σταθερή οπισθοδρόμηση;

Ή υπάρχει κάποιος που να θεωρεί ότι με το να δημιουργήσουμε  … λογοτιμήτες μαθητές και γονείς θα κάνουμε καλύτερη την κοινωνία μας;

Και δη όταν ακόμη και μικρά παιδιά γνωρίζουν πως η γνώση και δη η δια βίου κι η κοινωνική προστασία αποτελούν θέσφατα μια σύγχρονης κοινωνίας;

Δεν το αντιλαμβάνεται άραγε κανένας;

Δυστυχώς ο Σεπτέμβριος δεν απέχει πολύ.

Κι όλα αυτά, θα τα βρούμε μπροστά μας.