Οι διορισμοί συγγενών και η ΔΗΜΑΡ

Η ιστορία με τους διορισμούς συγγενών από τους Βύρωνα Πολύδωρα και Γιάννη Τραγάκη (παρεμπιπτόντως ακόμη δεν έχουν την τσίπα να παραιτηθούν, αφού διόρισαν συγγενείς τους την ώρα που υπάρχουν ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι) και άλλων συναδέλφων τους στη Βουλή, ασφαλώς μπορεί να έχει και θετικές προεκτάσεις.

Η πρώτη αφορά την πρωτοβουλία του πρωθυπουργού και την εντολή του να μη προσλαμβάνονται ως μετακλητοί οι συγγενείς πρώτου και

 δεύτερου βαθμού των βουλευτών.

Η πρωτοβουλία, όσο και να είναι ιδιαιτέρως σημαντική, δεν κλείνει τα παράθυρα, αφού απαγορεύει μεν τις προσλήψεις από τον ίδιο τον βουλευτή, αλλά δεν τις απαγορεύει... από άλλους βουλευτές. Δηλαδή, είναι εύκολο (στην Ελλάδα βρισκόμαστε) ο ένας βουλευτής να προσλαμβάνει τους συγγενείς του άλλου.

Αποκρουστικό ακόμη και ως σκέψη, αλλά ουδείς μπορεί να το αποκλείσει.

Στο κενό αυτό, λοιπόν, έρχεται ως δεύτερη θετική προέκταση του ζητήματος που δημιουργήθηκε, η πρόταση της ΔΗΜΑΡ για την κατάργηση του θεσμού του μετακλητών υπαλλήλων.

Πρόταση άκρως ριζοσπαστική, μεταρρυθμιστική και έχουσα τη σύμφωνη γνώμη της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Πρόταση που ασφαλώς κλείνει  το παράθυρα και απομακρύνει τις πονηρές σκέψεις κάποιων πατέρων του Έθνους.

Ακούγεται, μάλιστα, ότι συμφωνεί και ο πρόεδρος της Βουλής Βαγγέλης Μεϊμαράκης.

Η πρόταση της ΔΗΜΑΡ, πέραν του μεταρρυθμιστικού της χαρακτήρα, μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να εκπαιδευτούν δημόσιοι υπάλληλοι, ούτως ώστε να μπορούν να προσφέρουν στα ιδιαίτερα γραφεία των πολιτικών, με καθαρά επιστημονικά και επαγγελματικά κριτήρια.

Θα έχουν, βεβαίως, τεράστιες αποκλίσεις μορφωτικού και επιστημονικού επιπέδου με άλλους υπαλλήλους της Βουλής (μετακλητούς), αλλά με την πάροδο του χρόνου θα πλειοψηφήσουν.

Ακόμη, όμως, και αν ψηφιστεί η πρόταση της ΔΗΜΑΡ από το κοινοβούλιο, πάλι θα υπάρχουν ζητήματα που αφορούν τον κομματισμό και την ευνοικοκρατία.

Όπως αυτό της απόσπασης στα κομματικά γραφεία δημοσίων υπαλλήλων, αστυνομικών και άλλων που πληρώνει ο ελληνικός λαός.

Θα πρέπει, συνεπώς, να καταργηθούν αυτές οι αποσπάσεις.

Δεν μπορεί από τη μια να μειώνεται η κρατική επιχορήγηση των κομμάτων και από την άλλη να έχουν υπαλλήλους που τους πληρώνει το κράτος.

Μήπως, λέμε μήπως, η πρόταση αυτή να ενσωματωθεί στην αρχική μεταρρυθμιστική πρόταση της ΔΗΜΑΡ;

Μήπως ο εκσυγχρονισμός πρέπει να ξεκινήσει από το ίδιο το κοινοβούλιο και τα κόμματα;

Για να δούμε.