Η πολιτική απάντηση στη βία

Γράφει
ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Κάθε οργανωμένη κοινωνία στηρίζεται σε μία βασική αρχή. Προκειμένου το κράτος να προστατεύει τις ζωές και τις περιουσίες των πολιτών του, αυτό και μόνο αυτό έχει τη δυνατότητα να ασκεί βία.
Το κρατικό μονοπώλιο στη βία αποτελεί ένα από τα βασικά θεμέλια κάθε ευνομούμενης πολιτείας.
Μόνο που στη χώρα μας αυτό το αξίωμα αμφισβητήθηκε έμπρακτα και συστηματικά από δυνάμεις που είχαν στόχο την υπονόμευση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Η εγχώρια τρομοκρατία αποτέλεσε την πιο
 ακραία και αποκρουστική εκδήλωση αυτής της αμφισβήτησης.
Με ξεκάθαρες αναφορές στην ιδεολογία της άκρας αριστεράς, η ελληνική τρομοκρατία είχε τελικό στόχο την ανατροπή της νέας ελληνικής συνταγματικής τάξης.
Η πολιτική βία στη χώρα μας όμως, σε αντίθεση με ό, τι συνέβη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν περιορίστηκε μόνο στις επαναστατικές παρυφές που εξέφρασε η τρομοκρατία.
Ενα μεγάλο μέρος της ελληνικής αριστεράς υπερασπίστηκε με πάθος την άποψη πως, υπό προϋποθέσεις, η καταφυγή στη βία μπορεί να αποτελεί πολιτική επιλογή.
Χαρακτηριστικότερη έκφραση αυτής της προσέγγισης είναι η αφοριστική εξίσωση μεταξύ της φυσικής βίας των κουκουλοφόρων και της δήθεν βίας που ασκεί το κράτος μέσω των νόμων που ψηφίζει.
Η αντίσταση στις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές μπορεί, κατά την αριστερά, να λάβει και τον χαρακτήρα της βίαιης σύγκρουσης.

Αυτή η κοσμοθεωρία υποκρύπτει μια αμφισβήτηση των κανόνων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Σύμφωνα με αυτήν, οι νόμοι, έστω και αν ψηφίζονται από μεγάλες πλειοψηφίες, μπορούν να καταργούνται στα πεζοδρόμια μέσα από αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
Και αν στην πορεία αυτής της διαδικασίας υπάρξουν και παράπλευρες απώλειες (σπασμένα καταστήματα, ξυλοδαρμοί στην καλύτερη περίπτωση...) αυτές αντιμετωπίζονται με τον κυνισμό μιας ιδεολογίας που θεωρεί ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Και αν νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, τότε η ανυπακοή στον νόμο που δεν ψηφίστηκε από εργάτες είναι όχι απλώς δικαιολογημένη αλλά επιβεβλημένη.

Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της τήρησης του νόμου και της τάξης και του πολιτικού ακτιβισμού όπως τον ερμήνευσε τμήμα της αριστεράς παραβιάστηκε βάναυσα, χωρίς δυστυχώς τα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου να ορθώσουν πειστικό αντίλογο.
Προσηλωμένα στην επιβίωση του φαύλου πελατειακού κράτους, που οικοδόμησαν για δεκαετίες, έπαψαν να έχουν την αξιοπιστία και το απαραίτητο κοινωνικό και ηθικό έρεισμα για υπερασπιστούν τις βασικές αρχές της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας.
Εδωσαν με τον τρόπο τους το καλύτερο άλλοθι σε όσους επιδίωξαν την πολιτική νομιμοποίηση συμπεριφορών που δεν θα ήταν ποτέ αποδεκτές σε μια πραγματικά ευνομούμενη πολιτεία. Προέκυψε έτσι ένα ιδιόμορφο status quo.
Εμείς διορίζουμε και βολεύουμε τους κολλητούς μας, εσείς τα σπάτε με το αζημίωτο, και όλοι μαζί δεν πληρώνουμε τους φόρους μας...

Η κρίση απέδειξε πόσο εύθραυστη ήταν τελικά αυτή η ισορροπία.
Η διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικού και πολιτικού συμβολαίου απαιτεί αλλαγή συμπεριφορών από όλους.
Σήμερα, δεν αρκεί να ζητάμε από τα κόμματα της αριστεράς, και ιδίως τον ΣΥΡΙΖΑ, να πράξουν το αυτονόητο: να καταδικάσουν ρητά και κατηγορηματικά κάθε μορφή βίας και ανομίας και να σεβαστούν έμπρακτα τους κανόνες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
 Εξίσου σημαντικό είναι για τα κόμματα που παραδοσιακά εκφράζουν την αστική δημοκρατία, και ειδικά για τη Νέα Δημοκρατία, να αποκτήσουν και πάλι την κοινωνική νομιμοποίηση που είναι απαραίτητη για να επιβληθεί ένα πραγματικό κράτος δικαίου.
Η δύναμη του παραδείγματος σε εποχές κρίσης είναι καταλυτική.
Αν δεν σπάσουμε τα δεσμά μας με το πελατειακό κομματικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, αν δεν βάλουμε τα θεμέλια για ένα αξιοκρατικό και αποτελεσματικό κράτος που θα βρίσκεται στην πραγματική υπηρεσία του πολίτη και όχι των κομμάτων, θα υπάρχουν πάντα δυνάμεις που θα καταφεύγουν στη βία και στην ανομία αναζητώντας λαϊκό έρεισμα.
Αν αυτές περιβάλλονται από τον ιδεολογικό μανδύα της άκρας αριστεράς ή της άκρας δεξιάς, μικρή σημασία έχει.
Το ίδιο πολιτικό οξυγόνο αναπνέουν και μόνο εμείς μπορούμε να κλείσουμε τη στρόφιγγα...