Οι μπροστινοί κι οι άλλοι

Γράφει
ο Ντίνος Χρυσικόπουλος

Απεργία σήμερα.

Του δημοσίου βεβαίως.

Οι φωτογραφίες και τα τηλεοπτικά πλάνα άκρως χαρακτηριστικά.

Λες κι είναι χίλιες λέξεις.

Μπροστά μπροστά στη πορεία είναι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο που διαδηλώνουν για να μη μειωθεί ο μισθός τους.
Ακολουθούν οι εργαζόμενοι στις

ΔΕΚΟ που διαμαρτύρονται για να μην ιδιωτικοποιηθούν.
Έπονται οι εργαζόμενοι στα λεωφορεία που γκρινιάζουν για να μη γίνονται έλεγχοι.
Τους συμπαραστέκονται οι επιβάτες που γκρινιάζουν να μην αυξηθεί το εισιτήριο.
Πιο πίσω είναι οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα που... αγωνίζονται να μη γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο.
Μετά οι φαρμακοποιοί, οι ταρίφες, οι γιατροί και οι δικηγόροι που φωνάζουν να μην ανοίξουν τα επαγγέλματά τους.
Οι νοικοκυρές και οι συνταξιούχοι που δε μπορούν πλέον να μπούνε στο σούπερ μάρκετ, αλλά και δε βρίσκουν φάρμακα και γιατρούς.
Οι κατασκευαστές, οι εργολάβοι, οι διαφημιστές, οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες, οι προμηθευτές του ΕΣΥ, τώρα που τελειώσανε τα λεφτά του Δημοσίου αγανακτήσανε κι αυτοί.
Οι έμποροι και οι υπάλληλοί τους, που δε μπαίνει άνθρωπος στο μαγαζί, επειδή όλο το ρευστό φεύγει από την αγορά για να πληρώνονται τα μιστά των Δημοσίων υπαλλήλων, είναι κι αυτοί μαζί στον αγώνα.

Είναι όλο αυτό το σκηνικό παρανοϊκό, ναι ή όχι;
Κι όπως είπε εύστοχα υποαπασχολούμενος του ιδιωτικού τομέα, θα απεργούσε κι εκείνος και θα ήταν στην πορεία, αλλά δεν μπορεί αφού έχει υποχρέωση να δουλέψει ...για να θρέψει τα στόματα των δημοσίων υπαλλήλων….