Η τρόικα προβάλλει το έργο Παπαδόπουλου!

Στις επίπονες διαπραγματεύσεις του Γιάννη Στοτρνάρα με την τρόϊκα για το κλείσιμο του περίφημου πακέτου μέτρων, υπάρχουν πληροφορίες ότι οι δανειστές ζητούν από την ελληνική κυβέρνηση να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις της περιόδου 1995-1996, όπου πράγματι στους προϋπολογισμούς ήταν φανερές οι προσπάθειες εξυγίανσης του Κράτους και δημοσιονομικής σταθερότητας. Όντως, έτσι συνέβαινε. Όμως, υπήρχαν δυο σοβαρότατες προϋποθέσεις της επιτυχίας

 εκείνων των προϋπολογισμών.

Η πρώτη αφορά τα επακόλουθα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη όπου γίνονταν ορατά τα αποτελέσματα όσων μεταρρυθμίσεων τον άφησαν να πραγματοποιήσει.

Η δεύτερη αφορά στην παρουσία του Αλέκου Παπαδόπουλου στο υπουργείο Οικονομικών.

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, τότε, ήταν ο μέγας πρεσβευτής του δόγματος που έλεγε ότι «χωρίς σταθερά δημοσιονομικά πεδία» η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να παραμείνει χωρίς προβλήματα στην τότε συγκροτούμενη ευρωζώνη και αργά ή γρήγορα θα βρισκόταν αντιμέτωπη με τεράστια αδιέξοδα.

Έλεγε, δηλαδή, πολύ απλά ότι αν η Ελλάδα δεν αποκτούσε ισχυρότατο υπόβαθρο ελέγχου των δαπανών και παρακολούθησης των εξόδων, δεν θ’ αργήσει ο καιρός που θα μας πάρει και θα μας σηκώσει. Ότι έλεγε κι ο Στέφανος Μάνος, στην κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά κι ο ίδιος ο τ. πρωθυπουργός.

Λέγεται – κι έτσι είναι – ότι ο τότε υπουργός Οικονομικών είχε επιχειρήσει πολλές φορές να πείσει τον τότε πρωθυπουργό, Κώστα Σημίτη, για την αναγκαιότητα του σχεδίου του και του είχε καταθέσει τον μεταρρυθμιστικό «Καλλικράτη» της οικονομίας.

Όμως, ο Κ. Σημίτης υπό το βάρος των εσωτερικών πιέσεων του ΠαΣοΚ που κληρονόμησε, ίσως και από την προσωπική του ανάγκη να νικήσει τον Έβερτ (έρχονταν οι εκλογές του 1996), αδιαφόρησε ή αγνόησε  τα σχέδια του Αλέκου Παπαδόπουλου. Όπως αδιαφόρησε και για τα σχέδια Γιαννίτση στις απαιτούμενες ρυθμίσεις του ασφαλιστικού.

Την κατάληξη την ξέρουμε όλοι. Ο χαμηλών τόνων Αλέκος Παπαδόπουλος, «έσκασε» από το σύστημα του ΠαΣοΚ (που προτιμούσε να αφήνει ανεξέλεγκτους τους «επίλεκτους» κομάντο του να οργώνουν το Κράτος και την Ελλάδα, να απομυζούν ακόμη και τις ύστατες ικμάδες ζωτικότητας με βασικό εργαλείο τη μίζα, το φακελάκι, τις αχανείς γραφειοκρατικές διαδικασίες, τα γρηγορόσημα, τις λαθροσυντάξεις και τα μαϊμουδένια επιδόματα) και ζήτησε από τον Κ. Σημίτη να αναλάβει το υπουργείο Εσωτερικών για να ασχοληθεί με τη διοικητική μεταρρύθμιση του «Καποδίστρια».

Μετά, από 16 χρόνια, το όνομα του Αλέκου Παπαδόπουλου ξανακούστηκε στο υπουργείο Οικονομικών, τόσο από τους τροϊκανούς (που το ανέφεραν ως παράδειγμα προς μίμηση), όσο κι απ’ τον ίδιο τον σημερινό υπουργό.

Η απόλυτη, ίσως, δικαίωση ενός ανθρώπου που λείπει όσο κανένας από τους εν ενεργεία πολιτικούς από το πολιτικό σκηνικό.