Πότε επιτέλους θα μπει το νυστέρι στο ινομύωμα του δημοσίου;

Το δεύτερο Μνημόνιο υπογράφηκε πριν από έξι ακριβώς μήνες.
Από τότε, δεν έχει γίνει το παραμικρό αναφορικά με όσα δεσμεύθηκε να κάνει η χώρα μας.
Οι ίδιοι που το υπέγραψαν, ακόμη τσακώνονται για να βρουν τα 11,6 δισεκατομμύρια ευρώ από περικοπές δαπανών.
Ταυτοχρόνως, «πιπιλάμε» την καραμέλα της επαναδιαπραγμάτευσης των όρων της σύμβασης, χωρίς να έχουμε κάνει το παραμικρό από όσα δεσμευθήκαμε. Το δε ΔΝΤ αλλά και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας είναι σαφές ότι δεν διαπραγματεύονται το παραμικρό χωρίς εμείς να…δείξουμε φως.
Όλα τα μέτρα που διαρρέεται ότι θα τεθούν σε
 εφαρμογή, έχουν στόχο την περαιτέρω αφαίμαξη μισθωτών και συνταξιούχων.
Ουδείς δείχνει διατεθειμένος να βάλει το νυστέρι στην πληγή μας, δηλαδή το κράτος και τους μηχανισμούς του.

Ουδείς σκέπτεται ότι πρέπει να γίνουν άμεσα οι παρεμβάσεις που θα θέσουν τη δημόσια διοίκηση στις υπηρεσίες των πολιτών και όχι των διαφόρων συνδικαλιστών και συντεχνιών.
Ουδείς σκέπτεται να απελευθερώσει τον τόπο από τη θλιβερή του γραφειοκρατία.
Ουδείς σκέπτεται τον τρόπο που θα απεμπλακούν επενδυτικά σχέδια σε ενέργεια, τουρισμό, ανακύκλωση, ΑΠΕ κλπ.
Ουδείς σκέπτεται να φέρει ένα νόμο που θα διευκολύνει την κατάσταση αναφέροντας ότι από τη στιγμή που μια επένδυση εγκρίνεται και ξεκινά, ουδείς θα έχει το δικαίωμα να τη σταματήσει με διάφορους γνωστούς τρόπους (προσφυγές στα δικαστήρια για τα δικαιώματα κάποιου…κορμοράνου, απειλές γραφικών ουτοπιστών ότι θα φυλακίσουν τους υπαίτιους κλπ).

Είναι σαφές ότι η κρίση στην Ελλάδα δεν μπορεί να ξεπεραστεί αν δεν ξεπεραστούν τα ταμπού και αν δεν αναθεωρηθούν συμπεριφορές και αξίες σαν κι αυτές που μας έφεραν εδώ.
Είναι σαφές ότι πρέπει να ξεπεραστεί το στενό ιδεολογικό πλαίσιο του κρατισμού που ίσχυσε στο χρεοκοπημένο μοντέλο της οικονομίας μας. Να δούμε την αλήθεια κατάματα και να προχωρήσουμε σε απολύσεις από το δημόσιο. Πολύ περισσότερο όταν βλέπουμε ότι ακόμη και στην Κούβα του κομμουνισμού προχωρούν σε απολύσεις και ελάφρυνση του δημοσίου.

Όσο δεν αναδιαρθρώνεται το δημόσιο και δεν απολύεται πλεονάζον προσωπικό, τόσο θα βρισκόμαστε οι υπόλοιποι κάθε λίγο και λιγάκι στην δύσκολη θέση περικοπών και συντάξεων.
Όσο πιο γρήγορα κατανοήσουμε ότι η πελατειακή προσέγγιση του δημοσίου είναι και άδικη και ανήθικη για τους εκτός αυτού, τόσο πιο γρήγορα βήματα θα κάνουμε προς την έξοδο από την κρίση. Όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε ότι το δημόσιο δεν είναι πανάκεια, τόσο πιο γρήγορα θα απελευθερώσουμε τις εγκλωβισμένες δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας.
Επιτέλους, δεν μπορεί να υποφέρουν οι πολλοί και να χρεώνεται το μέλλον των παιδιών μας, για να συντηρούνται οι στρατιές του κομματισμού και των συνδικαλιστών του δημοσίου.

Έχουμε επανειλημμένως αναφερθεί στον αναγκαίο επαναπροσδιορισμό των αρμοδιοτήτων του Κράτους και του ρόλου του.
Τίποτα δεν έχει γίνει.
Εξαντλούμε την επιχείρηση περιορισμού των δαπανών σε άδικες και οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, τη στιγμή που οι ιδιώτες εξακολουθούν να είναι απλήρωτοι ενώ η υγεία και η παιδεία είναι υπό κατάρρευση. 
Η ύφεση είναι μοιραία.
Δεν έχουμε καν σκεφτεί, επειδή είναι το μέγιστο ταμπού του πολιτικού συστήματος και των αηδιών της Αριστεράς, ότι μπορεί να αφαιρεθούν από τις αρμοδιότητες του Κράτους υπηρεσίες όπως η συλλογή απορριμμάτων, η διοίκηση νοσοκομείων, η συλλογή φόρων, η διοίκηση αεροδρομίων και λιμανιών και τόσα άλλα.
Ένα σοβαρό και σύγχρονο Κράτος οφείλει να παρέχει άριστα στους πολίτες του υπηρεσίας Παιδείας, Υγείας και Ασφάλειας.
Όλοι οι άλλοι τομείς είναι δουλειά άλλων.
Ένα σοβαρό και σύγχρονο Κράτος δεν μπορεί να παριστάνει τον εργοδότη και να υπονομεύει την ατομική ευθύνη και την υγιή επιχειρηματικότητα.
Ούτε να γίνεται έρμαιο συνδικαλιστικών οργανώσεων και συντεχνιών, όπως είδαμε προσφάτως με την κατάργηση των σημαντικών μεταρρυθμίσεων Διαμαντοπούλου για την Παιδεία που ουσιαστικά καταργήθηκαν…