Η πολιτική αγυρτεία συνεχίζει απτόητη

Οι αριθμοί το δείχνουν ξεκάθαρα.
Για κάθε αμοιβή εργαζομένου στον δημόσιο τομέα (Μ.Ο. κόστους 26.000 ευρώ) απαιτούνται 10  καταθέσεις φορολογουμένων, Μ.Ο. 2.500 ευρώ.
Βγαίνουν αυτά τα χρήματα όταν η Ελλάδα διαθέτει περισσότερους από 1 εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους και σχεδόν 3,5 εκ. συνταξιούχους;
Ακόμη κι αν προσθέσει κάποιος 3.000 ευρώ από έμμεσους φόρους ανά φορολογούμενο, πάλι δεν βγαίνουν οι αριθμοί για να
 καλύπτονται τα έξοδα του Κράτους.

Παλαιότερα, πριν μπούμε στο ευρώ, η Ελλάδα δανειζόταν (κυρίως) από την αποταμίευση των πολιτών της, αλλά αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη συνεχή άνοδο του πληθωρισμού  και τις συνεχείς υποτιμήσεις του νομίσματος.
Μειωνόταν πλασματικά το χρέος, αλλά ταυτοχρόνως μειωνόταν και η πραγματική αξία της δραχμής, αλλά και των περιουσιών πολιτών και Κράτους.
 Όσο ο δανεισμός ήταν εύκολος όλοι έκαναν τα στραβά μάτια.
Όμως, τα στραβά μάτια συνεχίστηκαν και αργότερα με το ευρώ.
Μπορεί να σταμάτησαν τα μέχρι τότε οικονομικά τερτίπια, αλλά πλέον τίποτα δεν ήταν στα χέρια μας. Όταν βγήκαμε στις διεθνείς αγορά για δανεισμό, η ευφορία ήταν διάχυτη.
Εύκολο και άκοπο χρήμα για να συντηρηθεί ένα απαρχαιωμένων δομών και υποδομών Κράτος. Δυστυχώς, παρά το  γεγονός ότι το νόμισμα δεν ήταν πλέον δικό μας, ούτε οι πολιτικοί μας μπορούσαν πλέον να κάνουν τα «δικά» τους, ουδείς φρόντισε να αλλάξει το Κράτος, να το μεταρρυθμίσει, να το ανασυστήσει, να το αναδιοργανώσει.
Ουδείς φρόντισε να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της Οικονομίας.
Κι όσοι επισήμαναν τους αριθμούς και την πορεία στα βράχια, εθεωρούντο γραφικοί.

Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα η πολιτική αγυρτεία συνεχίζει στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο.
Αντί ανασύστασης των δομών του Κράτους, των υπηρεσιών αλλά και της μείωσης της σπατάλης (οιασδήποτε είτε αφορά μισθούς είτε υπηρεσιών) καταφεύγουν στην υπερφορολόγηση για να το συντηρήσουν ως έχει.
Ακόμη και σήμερα η πολιτική αγυρτεία αρνείται να δει την ωμή πραγματικότητα που βλέπουν οι πάντες.
 Ότι η Ελλάδα δεν αντέχει το Κράτος που έχει τώρα.
Οι «κόκκινες» γραμμές όλων αφορούν τη μη μείωση του Κράτους.
Αφορούν τη μη απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, τη μη κατάργηση ακόμη και οργανισμών που παρακολουθούν τις φώκιες ή το ενδεχόμενο να γίνει…τσουνάμι, ακόμη κι εκείνου της…αποξήρανσης της Κωπαΐδας!
Είναι αυτό πολιτική αγυρτεία ή όχι;