Φόροι και δικαιοσύνη

Έχει κάποιος αντίρρηση ότι η παρακράτηση ΦΠΑ από τη μη έκδοση αποδείξεων αποτελεί κλοπή εις βάρος του κοινωνικού συνόλου; Ηθικά και ουσιαστικά νομίζουμε πως δεν έχει. Οι αντιδράσεις, όμως, των κατοίκων της Ύδρας, αλλά και η συστηματική εξάπλωση του φαινομένου δείχνουν άλλα.

Από την άλλη πλευρά η ακατάσχετη φορολογία χωρίς την παραμικρή βελτίωση των συνθηκών της ζωής από

 τις παρεχόμενες υπηρεσίες, δεν είναι κι αυτή κλοπή; Η συνεχής φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας που έχει αποκτηθεί με χρήματα που έχουν πολλαπλώς φορολογηθεί δεν αποτελεί κλοπή; Οι συνεχείς έκτακτες εισφορές για κάλυψη των αναγκών του δημοσίου, χωρίς αυτός να μειώνεται ή βελτιώνεται, δεν αποτελεί κλοπή;

Στην Ελλάδα τι κάνουμε; Σηκώνουν τα βάρη εκείνοι που κινούνται νόμιμα στην αγορά και οι μισθοσυντήρητοι και αναζητούμε συνεχώς την φοροδιαφυγή. Δηλαδή, μονίμως μια τρύπα στο νερό.

Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα έχουμε την αίσθηση ότι δύσκολα θα καταπολεμηθεί, όχι μόνο επειδή δεν υπάρχουν πολιτική βούληση και φορολογική συνείδηση, αλλά και επειδή η χώρα μας διαθέτει χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις που δεν μπορεί να ελέγξει ο υπάρχων μηχανισμός. Αντιθέτως, σε χώρες που το φαινόμενο είναι ανύπαρκτο, υπάρχουν πολλές μεγάλες επιχειρήσεις που δύσκολα επιδίδονται στο «ευγενές» ελληνικό άθλημα. Υπάρχουν επιπλέον τόσο οι δίκαιοι φορολογικοί κανόνες, όσο και φορολογική συνείδηση. Προπάντων, όμως, δεν υπάρχει τόσο εκτεταμένη διαφθορά.

Το Κράτος μας, δεν θέλει και δεν μπορεί να ελέγξει ούτε τη διαφθορά ούτε τους μηχανισμούς του.

Είναι απορίας άξιο ποιος ήλεγξε εκείνους που είχαν ξεσηκωθεί στη Λάρισα (δεν είναι μόνο η Ύδρα) επειδή είχαν στα χέρια τους ομόλογα της  Lehman Bothers. Οι απλές και μόνο ενδείξεις, δείχνουν ότι οι περισσότεροι εμφανίζονται ως πένητες. Θέλετε απάντηση; Ουδείς!

Αυτό, λοιπόν, είναι το μέγιστο πρόβλημά μας. Ένα Κράτος κλέφτης, που κυνηγάει ή δεν κυνηγάει τον άλλο κλέφτη, τον πολίτη του. Δηλαδή, η έλλειψη δικαιοσύνης, η αδικία.

Ξεζουμίζονται αυτοί που δεν μπορούν να κρύψουν τίποτα και δεν αναζητούνται εκείνοι που δεν δηλώνουν τίποτα αλλά το επίπεδο ζωής τους δεν συμβαδίζει με όσα δηλώνουν.

Ξεζουμίζονται κι εκείνοι που δηλώνουν όσα εισπράττουν για να συντηρείται και να προστατεύεται με τη μονιμότητα και άλλα κοινωνικά προνόμια ο προκλητικά σπάταλος και ανεύθυνος δημόσιος τομέας. Είναι απίστευτη πρόκληση-αδικία, να έχουν χάσει την εργασία τους 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι και το Κράτος δια των πολιτικών του να αρνείται να περικόψει κάτι από το δημόσιο.

Από τη στιγμή που οι φόροι (συνεχόμενοι, συνεχόμενοι, συνεχόμενοι και πάλι φόροι και πάλι συνεχόμενοι….)δεν κατευθύνονται σε υποδομές και βελτίωση των συνθηκών της ζωής της κοινωνίας, είναι ευνόητο ότι κάποιοι, δυστυχώς πολλοί, βλέπουν την φοροδιαφυγή ως μέσο αυτοπροστασίας (λανθασμένα βεβαίως).

Κι όπως συχνά λέει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, χωρίς ισότητα και δικαιοσύνη, ποτέ δεν θα καταφέρουμε να φτάσουμε στη δημοσιονομική ισορροπία, αφού τα δημόσια έσοδα πρέπει να ανήκουν σε όλους και όχι μόνο στην νομενκλατούρα των βολεμένων και του δημοσίου.