Το απύθμενο θράσος του Τσίπρα

Είναι απύθμενο το θράσος του Αλέξη Τσίπρα όταν απευθύνεται σε άλλες πολιτικές δυνάμεις του τόπου, νομίμως εκλεγμένες στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Και κατά συνέπεια και στους ψηφοφόρους τους.

Λες κι εκείνος με το κόμμα του προήλθαν από παρθενογένεση.

Ως αφιονισμένη αγάμητη ηλικιωμένη κυρία, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ωρύεται με άκρατο λαϊκισμό για τα τεκταινόμενα στον

 πολιτικό μας βίο, λες κι ο ίδιος δεν είναι μέρος των προβλημάτων που μας έφτασαν μέχρι εδώ.

Λες κι ο ίδιος δεν συμμετείχε στη διάλυση της παιδείας σε σχολεία και πανεπιστήμια, στην ανομία που ζούμε (την επικροτούσε κιόλας με τις διάφορες συνιστώσες και τους «δεν πληρώνω» ή με τη συμπαράσταση στους κατοίκους της Κερατέας),.λες και δεν αγκάλιαζε στοργικά τους διάφορους μπαχαλάκηδες, λες και δεν συμπαραστάθηκε στους φοροφυγάδες της Ύδρας, λες και δεν απλώνει «δίκτυ προστασίας» επάνω από κάθε αδικαιολόγητη παραβίαση του νόμου (καταλήψεις κτιρίων, οδοστρωμάτων, προπηλακισμοί πολιτικών ή μη αρεστών προσώπων, υβρεολόγιο κλπ).

Δεν θα σταθούμε καθόλου στα περί Αργεντινής που εκστόμισε στο κοινοβούλιο, αφού ακόμη κι ο ίδιος δεν μπορεί να μη κατάλαβε τι μακακία –και μάλιστα χοντρή- είπε.

Προσφάτως, όμως, συναντήθηκε με εφοπλιστές (έγινε γαργάρα από τον λαλίστατο εκπρόσωπό Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ), για να τους καθησυχάσει αναφορικά με όσα λέει και πράττει το κόμμα του, αλλά κατά τα άλλα αναφωνεί είκοσι φορές την ημέρα ότι το κόμμα του δεν είναι μέρος του συστήματος.

Στην έκθεση της Θεσσαλονίκης είπε ότι «δεν είμαστε μπαταχτσήδες και θα δώσουμε όσα χρωστάμε», αλλά καθημερινά χαρακτηρίζει τοκογλύφους και δυνάμεις κατοχής τους πιστωτές μας.
Τότε αφού είναι όπως τους χαρακτηρίζει γιατί να τα δώσουμε;

Αγκαλιάζει κάθε συντεχνία – κρατική βεβαίως βεβαίως- και αρνείται συστηματικά οποιαδήποτε προσπάθεια επιχειρείται για εξορθολογισμό των δημοσιονομικών του Κράτους ή μεταρρυθμιστικού χαρακτήρα ενέργεια.
Χωρίς να λέει καθαρά και ξάστερα ότι εκείνος θα κάνει το άλφα ή το βήτα.

Εσχάτως αρνήθηκε να καταδικάσει την Χρυσή Αυγή και τις βίαιες μεθόδους της, ισχυριζόμενος ότι η επιτροπή της Βουλής που την καταδίκασε δεν προσέθεσε το επίθετο «ρατσιστική» στο ουσιαστικό «βία».
Λες κι η βία χρειάζεται επίθετα για να καταδικαστεί.
Λες κι η «βία» ως έννοια χρειάζεται διάκριση.
Λες και η βία των κουκουλοφόρων διαφέρει από την βία των χρυσαυγιτών.
Λες κι η βία μπορεί να διακριθεί σε νομιμοποιημένη ή παράνομη.
Αστεία πράγματα.

Υποδεικνύει τη Χρυσή Αυγή ως μέρος του συστήματος και μάλιστα «το μακρύ του χέρι», αλλά δεν μας λέει ποιο είναι αυτό το σύστημα. 
Γιατί δεν μας λέει ποιος είναι αυτός ο άρχοντας που ορίζει το σύστημα κι εμείς αγνοούμε;
Γιατί δεν αποκαλύπτει ποιος ορίζει τις τύχες αυτού του τόπου;
Ακούμε σύστημα και σύστημα δεν ξέρουμε.
Μήπως εννοεί το 4- 3-2-1 που παίζει ο Φερέϊρα;
Μήπως εννοεί το σύστημα στρωματσάδα που κατέλαβε την πλατεία Συντάγματος επί μήνες;
Μήπως εννοεί το σύστημα «Do you like mademoiselle the Greece»;
Μήπως εννοεί το σύστημα της Υπατίας μετά την κατάληψη της Νομικής;
Αν, πάντως, εννοεί κάποιο κέντρο που κυβερνά την Ελλάδα χωρίς να λαμβάνει υπόψη του το κοινοβούλιό της, τότε γιατί ο ίδιος παίρνει μέρος σε εκλογές –παρωδία;
Γιατί αφήνει τους βουλευτές του να γίνονται μαριονέτες αυτού του συστήματος μέσα στη Βουλή;
Κι όλοι αυτοί που ψήφισαν τα άλλα κόμματα του κοινοβουλίου είναι κι αυτοί σύστημα;

Είπαμε. Απύθμενο θράσος!