Χρειάζεται σήμερα η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων;

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Πολύς λόγος για το εν λόγω ζήτημα.

Χρειάζεται να είναι μόνιμοι οι δημόσιοι υπάλληλοι;

Ειδικά στη σημερινή εποχή;

Όταν εκλείπουν όλοι εκείνοι οι λόγοι που την είχαν επιβάλλει (αρχικά με νόμο του Τρικούπη κι αργότερα με το Σύνταγμα του Βενιζέλου το 1911) κι εν πολλοίς την καθιστούσαν επιβεβλημένη;

Μήπως πρέπει να ανοίξει μια συζήτηση περί τούτου;

Πολύ περισσότερο αφού η εμπειρία 115 χρόνων –τουλάχιστον- χρόνων καταδεικνύει ότι

η μονιμότητα του δημοσίου υπήρξε η κορύφωση των πελατειακών σχέσεων και της πολιτικής φαυλοκρατίας;

Κι όταν, επιπλέον, έχει καταδειχθεί πλήρως ότι με τη μονιμότητα η αναξιοκρατία έγινε καθεστώς, κυριαρχούν η αντιπαραγωικότητα, η γραφειοκρατία και δη με τεράστιο κόστος,  ενώ το δημόσιο είναι ο κορυφαίος αίτιος της κρίσης στον τόπο μας;

Κι από την άλλη πλευρά, δεν είναι άδικο ο αναποτελεσματικός εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα να χάνει αυτοδικαίως τη δουλειά του ενώ ο αντίστοιχος του δημοσίου να πίνει στην υγειά των κορόιδων;

Δεν είναι άδικο να κλείνουν οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα επειδή δεν μπορούν ν’ ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους και το δημόσιο να παραμένει αλώβητο, αν όχι να μεγεθύνεται;

Ιδού, λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για μια ισχυρή, την ισχυρότερη ίσως, μεταρρύθμιση που απαιτείται στη χώρα μας.

Το έχουμε ξαναπεί:

Για ποιον λόγο πρέπει, επί παραδείγματι, να είναι δημόσιος υπάλληλος και μάλιστα μόνιμος, ο συμπαθής κατά τα άλλα συλλέκτης απορριμμάτων;

Για ποιον λόγο πρέπει να είναι δημόσιος υπάλληλος και μάλιστα μόνιμος, ο συμπαθής κατά τα άλλα τραπεζοκόμος των νοσοκομείων;

Ο οδηγός του λεωφορείου;  Οι χιλιάδες υπάλληλοι των ΔΕΚΟ με τα προνόμιά τους;

Ναι! Να είναι στην Υγεία, στην Παιδεία, στις Ένοπλες Δυνάμεις, στη Δικαιοσύνη.

Όλοι οι άλλοι γιατί;

Να το δούμε κι αλλιώς;

Από πού κι ως πού η μόνιμη θέση κάθε υπαλλήλου δεν επιτρέπει τη χρησιμοποίησή του όπου υπάρχουν ανάγκες;

Από πού κι ως πού δεν μπορεί να μετακινηθεί από μια υπηρεσία στην άλλη και πολύ περισσότερο από μια πόλη σε μια άλλη που υπάρχουν ανάγκες;

Από πού κι ως πού τα υπηρεσιακά συμβούλια μπορούν να έχουν ρόλο σε ένα σύγχρονο κι αποτελεσματικό κράτος;

Κι ως πότε η μονιμότητα και το δημόσιο θα καταναλώνει αδηφάγα τους πόρους που παράγει ο ιδιωτικός τομέας;

Είναι σαφές.

Η μεταρρύθμιση του τόπου οφείλει να ξεκινήσει από το δημόσιο.

Δυστυχώς όμως, η τόλμη του πολιτικού συστήματος είναι ανύπαρκτη.

Για πολλούς και ευνόητους λόγους.

Ως υστερόγραφο και για να μη θεωρηθεί ότι καταφεύγουμε σε ανθρωποφαγία ή προτάσεις για απολύσεις από το δημόσιο.

Παρ’ ότι τις θεωρούμε αναγκαίες, σε τελική ανάλυση ας προχωρήσουμε στην άρση μονιμότητας εκείνων που από την Συνταγματική αναθεώρηση και μετά εισέλθουν στο δημόσιο.

Για να εξοβελίσουμε το πελατειακό σύστημα αλλά και να δημιουργήσουμε το σημείο εκκίνησης για το εγγύς και απώτερο μέλλον του τόπου.