Η εθνική μας υποκρισία

Από τη Θεσσαλονίκη

γράφει

ο Μιχάλης Δεμερτζής

Μετά την αποκάλυψη των «Panama Papers» άρχισαν για άλλη μια φορά να ακούγονται εντονότερα οι φωνές που κατηγορούν τους κακούς ξένους και που δίνουν στους συμπολίτες μας το δικαίωμα να βαυκαλίζονται ότι η χώρα τους δεν έχει ανάγκη το ανήθικο, ανάλγητο, υποταγμένο στο χρήμα, διεθνές σύστημα.

Ο Έλληνας λοιπόν, που θέλει να πιστεύει ότι είναι έξυπνος γιατί αμφισβητεί τα πάντα και οι άλλοι είναι πρόβατα, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να εντρυφήσει σε παντός είδους συνωμοσιολογίες, προκειμένου να

πλάσει τον κόσμο κατά πως τον βολεύει.

«Εδώ οι άλλοι κλέβουν δισεκατομμύρια και μας λένε ότι για τη κρίση φταίει η απόδειξη που δεν βγαίνει για τη τυρόπιτα».

Δεν ακούστηκε στην ουρά για τους γιατρούς του ΙΚΑ, αλλά σε ενημερωτική εκπομπή στο ραδιόφωνο.

Η Ελλάδα είναι η χώρα που πρέπει να επιχειρηματολογήσεις στα σοβαρά ότι, για αυτό που ζούμε, φταίει περισσότερο η δική μας φοροδιαφυγή από τα εκατομμύρια του Μέσι ή του Κάμερον σε μία off shore.

Αν υπήρχε ένας τρόπος να μετρηθεί το IQ όλων των ανθρώπων του κόσμου, μπορεί οι Έλληνες να βρίσκονταν σε υψηλές θέσεις, ποιος ξέρει;

Συνάμα, πόσο αμφισβητήσιμη είναι η υπόθεση ότι εξίσου ψηλά θα βρίσκονταν και στους δείκτες υποκρισίας;

Γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι δεν είμαστε ευχαριστημένοι από το κράτος μας, δεν είμαστε ευχαριστημένοι από τις τιμές στην αγορά, από το οδικό δίκτυο κ.α., γενικά δεν είμαστε ευχαριστημένοι για τίποτα εκτός του ήλιου και της θάλασσας, ωστόσο, επειδή έχουμε βρει τη βολή μας, χρησιμοποιούμε το άλλοθι των διεφθαρμένων ξένων για να μην αλλάξουμε τίποτα στη κοινωνία μας.

Κατηγορούμε ανερυθρίαστα άλλα έθνη, όχι μόνο για τα δικά μας προβλήματα, όχι μόνο γιατί δεν κάνουν κάτι για να μας τα λύσουν, αλλά και γιατί, όταν κάνουν κάτι, δεν μας αρέσει ο τρόπος τους.

Στο μεταξύ, η αλήθεια είναι πως, όσο εμείς δεν βοηθούμε τους εαυτούς μας, δεν θα μας αρέσει ποτέ ο τρόπος τους.

Με άλλα λόγια, τα έξι τελευταία χρόνια, κυρίως γκρινιάζουμε.

Όπως συχνά συμβαίνει λοιπόν με έναν άνθρωπο που έχει συνηθίσει στη μιζέρια του, κάπως έτσι κι εμείς, αισθανόμαστε καλύτερα με τη συμφορά των άλλων.

Περιμένουμε με χαρά ειδήσεις σκανδάλων του εξωτερικού, όπως τα “Panama Papers”, ώστε να αντέξουμε τον εαυτό μας.

Την ίδια στιγμή, δεν θέλουμε με τίποτα να παραδεχτούμε το προφανές.

Ότι δεν μπορεί να συγκριθεί ένας τραυματισμός με μία χρόνια ασθένεια.

Ότι, όσα δισεκατομμύρια κι αν έχουν καταχραστεί οι «δυτικοί» ηγέτες και οι υπουργοί τους, ένα ποσοστό του δημόσιου χρήματος επιστρέφεται στον φορολογούμενο.

Με τη μορφή υπηρεσιών, επενδύσεων, κοινωνικής πολιτικής κτλ.

Δεν έχει καν σημασία να αναλύσουμε το μέγεθος αυτού του ποσοστού.

Αρκεί να δούμε ότι στη χώρα μας έχει σταθερά αρνητικό πρόσημο.

Για να μην επεκταθούμε και στον τομέα της νομιμότητας.

Οι διεφθαρμένοι ξένοι έχουν τη κακή συνήθεια να εφαρμόζουν και να τηρούν τους νόμους. Εντελώς πρόβατα δηλαδή.

Στην Ελλάδα όμως, εμείς δεν είμαστε πρόβατα.

Έχουμε μάθει να αγωνιζόμαστε.

Εννοείται πως αυτό που ακούγεται, ότι «ο Έλληνας δεν εγκαταλείπει τον καναπέ» είναι μύθος.

Αντιθέτως, και ομιλούμε σοβαρά, ο Έλληνας είναι πάρα πολύ μάχιμος.

Με μία διευκρίνιση.

Όλες οι πορείες, όλες οι συγκεντρώσεις, όλα τα συλλαλητήρια, όλα τα μπλοκ στους δρόμους έχουν ένα βασικό, ουσιαστικό αίτημα: «Να μην αλλάξει τίποτα».

Ο πανέξυπνος αυτός άνθρωπος, που ταλανίζεται από την κρίση, ακολουθεί τους πιο βολεμένους από αυτόν, φωνάζει τα συνθήματά τους, και, για να παρηγορηθεί, λέει στον εαυτό του «Μπορεί να μην είμαστε υπόδειγμα κράτους, αλλά δεν θα υποκύψουμε και στη ξενοκρατία».

Ηθικά είναι καλυμμένος.

Αν δε ο βολεμένος που τον καθοδηγεί είναι ο συνδικαλιστής του, ακόμα καλύτερα.

Εκείνος ξέρει.

Αν μάλιστα είναι ο πολιτικός που ψήφισε, χίλιες φορές καλύτερα.

Μαζί με το χάιδεμα, δώρο έχει και εθνικοπατριωτικό παραμύθι.

Τα τελευταία λίγα χρόνια, έχει και αριστερό παραμύθι: «Η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη», «Η Ευρώπη των μονοπωλίων» κ.α.

Λες και στην Ελλάδα δεν έχουμε μονοπώλια…

Όσο για το «νεοφιλελεύθερη», παρότι διαισθανόμαστε την υπερβολή, τη καταπίνουμε με ικανοποίηση σαν λαός, γιατί έχουμε εκπαιδευτεί να θεωρούμε ότι, για παράδειγμα, το «άνοιγμα» των κλειστών επαγγελμάτων συνιστά βαρβαρότητα.

Και, ας πούμε, ότι από οικονομία έχουμε μεσάνυχτα.

Δεν μας ενδιαφέρει καν το εμφανές γεγονός ότι η Ευρώπη είναι ο ασφαλέστερος και ο πιο αναπτυγμένος πολιτισμικά τόπος του πλανήτη.

Και ο πιο δημοκρατικός, όσο κι αν θέλουμε να εστιάζουμε στα πολιτικά του ελαττώματα. Σίγουρα πιο δημοκρατικός από την Ελλάδα μεμονωμένα.

Εδώ έχουμε κομματοκρατία.

Οι βάρβαροι όμως, επιμένουμε ότι είναι εκείνοι.

Καταφέραμε και στα μάτια μας κάναμε την Ευρώπη, Αρχαία Ρώμη και εμάς γαλατικό χωριό. Μόνοι και υπερήφανοι.

Αν θέλουμε να κοιτάξουμε καλύτερα, θα δούμε ότι δεν είμαστε τόσο μοναδικοί και πως, οποιοσδήποτε είναι ολομόναχος, άνθρωπος ή χώρα, υπερήφανος είναι.

Έτσι λέει στον εαυτό του.

Έτσι θα μας πει και ο Αλέξης Τσίπρας, όταν προκηρύξει το δημοψήφισμα «Grexit ή ταπείνωση».

Γιατί, πολλά μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα συμβούν στο μέλλον, αλλά το σίγουρο είναι πως, έτσι όπως το πάμε, στο βάθος έχει Δραχμή.

Κι επειδή κανένας πρωθυπουργός της πρόσφατης ιστορίας μας, πόσο μάλλον ο «δημοκράτης» Τσίπρας, δεν μπορεί να σηκώσει μόνος του το βάρος μιας τέτοιας απόφασης, θα κληθεί ο λαός να αποφασίσει.

Μακάρι να αλλάξει κάτι σημαντικά στη πορεία και να διαψευστούμε.