Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 68)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Τα Κολωνάκια ή αλλιώς «Βρε πως αλλάζουν οι καιροί»...

Το ότι αγαπώ τα ένδοξα Κολωνάκια σας το έχω πει πολλάκις.

Τα επισκέπτομαι, τα περπατώ, πίνω τον καφέ μου χαζεύοντας τα και αποχωρώ με το κεφάλι ψηλά.

Μια θλίψη όμως, πως να το κάνουμε, με πιάνει...

Να φταίνε οι ανοιξιάτικες βιτρίνες με εκείνες τις κατακίτρινες δωδεκάποντες γόβες που στοιχίζουν 416, 5 ευρώ, ή εκείνο το απίστευτο, πορτοφόλι να το πω; Τσαντάκι να το προσφωνήσω;

Που το αγοράζεις στην

αλληλέγγυα -λόγω κρίσης- τιμή των μόλις 246 ευρώ..

Απλά πράματα, δίνεις 250 ευρώ και παίρνεις και ρέστα, τσάμπα δηλαδή ...

Δεν ξέρω ...

Ίσως φταίνε και τα πανέμορφα κορίτσια - φιγουρίνια- μοντέλα- που φορώντας Νο317 wild rose στα χείλη (και τους πάει!!!) μυρίζοντας νιότη και ξεγνοιασιά προχωρούν ευθυτενή και σίγουρα, και τα «κόρκικα» αγόρια που καλοντυμένα - πράσινο παντελόνι, κόκκινο μπουμπούκι στο αριστερό πέτο σουλατσάρουν αθόρυβα δίνοντας χρώμα στην πολύβουη κεντρική πλατεία.

Αυτά σκεφτόμουν καθώς περίμενα τις φίλες για τον καθιερωμένο Παρασκευιάτικο καφέ μας.

Σαν να μου πέρασε από το μυαλό πως μάλλον τσίμπησα κανά δυο κιλά καθώς μια γνωστή μοντέλα με αιθέρια περπατησιά με προσπέρασε αφήνοντας με αόρατη μέσα στον κουρνιαχτό της σκόνης της (κλάψ -κλαψ).

Ρούφηξα ενστικτωδώς την κοιλιά μου, μα να ψηλώσω ούτε για αστείο.

Πόντο δεν πήρα γ@@@ την ατυχία μου από τα δώδεκα μου χρόνια (γκρρρ).

Στούμπος 1 και 60 - καλά λέμε- με τα χέρια στην ανάταση και πάνω σε δυο σκαμπό ...

Γονιδιακό βλέπετε, κοντή από σόι κοντών, αναντάμ παπαντάμ ...

-Τι κάνεις ορέ θεόμουρλη πάνω στο πεζούλι;

Απόρησε η φίλη Αθηνά που μόλις έφτασε απ την δουλειά της, καλοντυμένη και φουριόζα.

-Ψηλώνω, αποκρίθηκα.

Σταυροκοπήθηκε η φίλη, κούνησε το κεφάλι της κάτι για «ρόμπα» που ξεστόμισε με άφησε αδιάφορη.

Παγερά όμως ...

-Που το βρήκες πάλι αυτό το αμπέχονο; με ρώτησε κοιτώντας το πανωφόρι μου στραβομουτσουνιάζοντας.

-Άποψη, της απάντησα περήφανα.

-Για το Γκάζι, όχι για εδώ, ρεζίλι θα γίνουμε.

-Για εδώ, επέμεινα.

Πήγαμε μετά από ώρα ψιλοαντεγκλήσεων τελικά αγκαζέ, χαζογελώντας, στο αγαπημένο καφέ και περιμέναμε την Ελίνα ...

Παλιά συμφοιτήτρια που είχαμε χρόνια - όχι, μην επιμένετε και δεν θα πω σχεδόν δυο δεκαετίες και αρχίζετε τις προσθαφαιρέσεις, για να βρείτε ηλικίες- να δούμε.

Την είχα εντοπίσει - λαγωνικό σωστό- στο φατσοβιβλίο δυο μήνες πριν.

Καλό κορίτσι, πανέξυπνο, χαμογελαστό, αρκούντως (;) καλαίσθητο(;) λέμε τώρα.

Τσουμπωτό, με υπερμεγέθεις μυωπικούς φακούς.

Ήρθε και η τρίτη της παρέας η Μαργαρίτα και αρχίσαμε τα στοιχήματα.

Πως να ναι τώρα η Ελίνα;

... Χοντρούλα ..

Παντρεύτηκε;

... Μπαααα, θα χώρισε ...

Δουλειά;

... Εμ τέτοιος φύτουλας κάπου θα τρούπωσε ...

Παιδιά;

... Δυο- τρία, στανταράκι ...

Πέρασε κάνα μισάωρο, πάει είπαμε, φαντάσου πως είναι και κρύβεται ...

Άρχισαν τα πονηρά γελάκια και οι κακιούλες απολαμβάνοντας την «ανωτερότητά» μας.

-Κορίτσια;

Την κοιτάζουμε άφωνες.

Στραβοκαταπίνοντας.

Φύγανε οι λάττε, κρύφτηκαν και τα σαντουιτσάκια.

... Θεότις η Ελίνα ...

Ολόξανθη, νεαρότατη, φρέσκια, ολάνθιστη, καλοντυμένη στην πένα.

Συλφίς ...

Κόκκινο κραγιόν, αστραφτερό χαμόγελο.

Χειμαρρώδης ο λόγος της, μας πήρε και μας σήκωσε.

Σειρά δεν πήρε καμιά μας.

Είπε, απνευστί, τα νέα της...

Σούπερ wow δουλειά (μεγαλο)στέλεχος πολυεθνικής, όχι δεν παντρεύτηκε -μικροαστισμός γαρ- ούτε παιδιά, σιγά μην φάει την ζωή της -μια την έχουμε- σε γάμους και βαφτίσια, πεθερικά και κουνιαδοσυννυφάδες, μπασκλασαρίες ...

Συζεί χρόνια τώρα με τον απόλυτο (άλφα κεφαλαίο) μας δείχνει φωτογραφίες, αλληθωρίζουμε και κρυφά σταυροκοπιόμαστε -καλά υπάρχουν ανάμεσα μας; ...

-Εσείς;

-Υγιαίνουμε, της απαντώ διστακτικά.

Οι άλλες δυο δεν μιλούν.

Μούγκαφον.

Μόνο την παρατηρούν με μισόκλειστα μάτια και σκουντιόνταν τάχαμου τάχαμου διακριτικά, μα τις είχαν πάρει χαμπάρι και δυο μαγαζιά -μην σας πω- παρακάτω.

-Σαν να πήρες κιλά εσύ, μου είπε παιχνιδιάρικα.

-Η μπλούζα φταίει, δικαιολογήθηκα.

-Γράφεις ακόμη στιχάκια;

-.... (γκρρρρ)

-Καμιά συλλογή; κάνα βιβλιαράκι; μπα ε; τίποτα ...

-... (γκρρρ δις)

-Εντάξει μωρέ, συνεχίζει, μην απελπίζεσαι, δεν είσαι και η Μαντά (!)....

-.... (ΓΚΡΡΡ)

-Παντρευτήκατε; χωρίσατε; παιδιά;

-Απ όλα, πετάχτηκε η Αθηνά.

-Μπράβο, μπράβο, κάγχασε ή έτσι το εξέλαβα εγώ τουλάχιστον, και εις ανώτερα ...

Έφαγε το μπισκοτάκι της τίναξε το μαλλί με χάρη περισσή και σηκώθηκε.

-Σόρρυ κορίτσια και βιάζομαι, σε κενό σας έβαλα, έχω meeting σε λίγο.

Με κοίταξε.

-Το τσιμπολόγημα της νοικοκυράς, αποφάνθηκε με συμπάθεια, έτσι το εξέλαβα τουλάχιστον.

Ρούφηξα και πάλι την κοιλιά μου ντροπιασμένη και μάλλον αγριεμένη.

-Για την λιγούρα εγώ τρώω δυο δαμάσκηνα, μας ενημέρωσε, για εσένα βρε το λέω που τσιμπολογάς.

Μας ασπάστηκε σταυρωτά, μας χαιρέτησε, την χαιρετήσαμε και εμείς και την είδαμε- με φθόνο, ναι, είναι αλήθεια- να μπαίνει στο απαγορευτικό Lιτός Vίος κατάστημα.

Ναι, την κατασκοπεύσαμε...

Το ομολογώ!

-Φέικ είναι το κορίτσι, πυροβολημένο, ένα ψέμα, υποστήριζε με θέρμη η Αθηνά ...

Ως συνήθως σίγουρη.

Μα η Ελίνα βγήκε από το κατάστημα πανέμορφη όπως μπήκε, φορτωμένη ψώνια.

Και εμείς πήραμε το δρόμο της επιστροφής μουτρωμένες, δίχως ψώνια ...

-Τι έγινε βρε κορίτσια; αναρωτήθηκε η Μαργαρίτα ...

-Βρε πως αλλάζουν οι καιροί, μουρμούρισα.

-Εσύ φταις, πετάχτηκε και η Αθηνά, τι λυσσάς μ’ αυτό το φου μπου;

-Θα κάνω δίαιτα, ανακοίνωσα βαρύγδουπα.

-Νηστεία να κάνεις, έχουμε και σαρακοστή, δυο παξιμάδια με τρεις ελιές, το είπε και ο Θηβαίος!

-Θρούμπες;

-Κατά προτίμηση ...

Αποχαιρετιστήκαμε άκεφα και ξαναγυρίσαμε στα μικροαστικά μας ...

Ναι, ντέφινετλι, τα ένδοξα Κολωνάκια μου προξενούν μια ανεπαίσθητη θλίψη ...

Όμως ο κύβος ερρίφθη.

Κεραμικός, και πάλι Κεραμικός.

Πιο απλά τα πράματα, δεν σου σκάει απ το πουθενά θεότις πρώην συμμαθήτρια με Litos Vios τσάντα.

Καρατσεκαρισμένο ...

Καλό Σαββατοκύριακο και μουτρωμένη απ την συντριβή χαιρετώ σας!

ΥΓ. Καλά έκανε ο πρωθυπουργός που προσέλαβε το Καρανίκος γκάι για σύμβουλο.

Αφού παρακολουθούσε ολημερίς την άλλη απόλυτη τηλεπερσόνα, θα κάνει κάτι να ρίξει τις τιμές στα μαγαζιά ...

Να φορέσει και η ταλαίπωρη νοικοκυρά το Κολωνακιώτικο μποτάκι των ονείρων της!

Να γελάσει το χειλάκι μας, τόσα χρόνια κρίση ...

Πρόγκηξα πια...

Πολύ μπροστά ο Αλέκσης λέμε!!!!