Το γελοίο του πράγματος

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Πόσο απέχει η κωμωδία από τη γελοιότητα;

Οι ειδικοί αλλά κι η λογική ισχυρίζονται ότι η διαχωριστική γραμμή είναι απειροελάχιστη.

Κι αυτή την έχουν ξεπεράσει προ πολλού τα κυβερνητικά στελέχη.

Κι ακόμη περισσότερο.

Όταν μας κυβερνούν άνθρωποι που είτε με τις πράξεις είτε με την απραξία τους, είτε με όσα λένε, είτε με όσα δεν κάνουν, γίνονται καθημερινά γελωτοποιοί της Ρωμιοσύνης, έχουμε ξεπεράσει κάθε είδους γελοιότητα.

Δεν είναι μόνο οι διάφοροι υπουργοί.

Είναι κι

ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Ο οποίος μόνο την τελευταία εβδομάδα υπονόμευσε και γελοιοποίησε για μια ακόμη φορά τη χώρα, στην προσπάθειά του να χειραγωγήσει την κοινοβουλευτική του ομάδα και τους ψηφοφόρους του, επιστρέφοντας προ των αδιεξόδων του στον ρόλο του …επαναστάτη.

Την ώρα που δεν υπάρχει σώφρων άνθρωπος που να μην αποδέχεται ότι αν δεν κλείσει η αξιολόγηση δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στην παραλυμένη οικονομία, ο πρωθυπουργός χρησιμοποιώντας προϊόν υποκλοπής …επαναστάτησε εναντίον του ΔΝΤ και τελικά έκανε μια τρύπα στο νερό.

Πλέον του ότι χαρακτηρίστηκε ανόητος από τη διευθύντρια του ΔΝΤ, το μόνο που κατάφερε είναι η σύμπλευση όλων των δανειστών της χώρας και μάλιστα τη στιγμή που ήταν ολοφάνερη η διάσταση μεταξύ τους.

Όμως η γελοιότητα είναι μεταδοτική.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι ένας κάκιστος κωμικός ασκεί χρέη κομματικού και πολιτικού ινστρούχτορα, το μπορεί να περιμένει κάποιος.

Όταν ο υπουργός που βάζει την υπογραφή του στην πώληση των περιφερειακών αεροδρομίων, δηλώνει ότι διαφωνεί με όσα υπέγραψε, τότε έχουμε να κάνουμε με γελοιότητα.

Πολύ περισσότερο όταν ο Χρ. Σπίρτζης δεν είχε τους πολιτικούς όρχεις να παραδώσει τον υπουργικό του θώκο.

Όταν ο υπουργός που βάζει την υπογραφή του στην πώληση του λιμανιού δηλώνει ότι αυτή… δεν τελείωσε κι ότι διαφωνεί, τότε έχουμε να κάνουμε με την απόλυτη γελοιότητα.

Πολύ περισσότερο όταν ο Θεοδ. Δρίτσας δεν έχει την τσίπα να παραδώσει την υπουργική του καρέκλα.

‘Όταν ο υπουργός του Πολιτισμού δηλώνει με περίσσιο θράσος ότι στην Ειδομένη η εικόνα είναι τιμητική για την Ελλάδα, ασφαλώς δεν είναι κωμική η τοποθέτησή του αλλά απολύτως γελοία.

Όταν ό ίδιος δηλώνει ότι οι πρόσφυγες είναι εν δυνάμει … επενδυτές και συνεχίζει να επιμένει σ’ αυτό, τότε η επιστήμη δεν μπορεί παρά να σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Αλλά, ο Δημ. Μάρδας παραμένει υπουργός!

Όταν ο συγκυβερνήτης της χώρας και υπουργός Εθνικής Άμυνας απαιτεί την απομάκρυνση του υπουργού Μεταναστευτικής πολιτικής για ένα φραστικό του σαρδάμ - ατόπημα περί «Μακεδονίας», την ώρα που ακόμη και στην επίσημη αλληλογραφία του υπουργείου Εξωτερικών έτσι αναφέρεται, τότε η φούσκα της υποκριτικής - πολιτικής γελοιότητας κι η αξιοπιστία σπάει με εκκωφαντικό θόρυβο.

Όταν η ελεγχόμενη από την Αριστερά επιτροπή της ΕΣΗΕΑ διαγράφει όσους εξέφρασαν θέση ενάντια στην πλειοψηφία του περυσινού –εξ ίσου γελοίου – δημοψηφίσματος, τότε μιλάμε για πραγματική καρικατούρα υπονόμευσης της εύθραυστης πια ελευθερίας του λόγου.

Τέλος, όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας από την πρώτη στιγμή ανάσυρσής  του από τα πολιτικά αζήτητα και την εκλογή του αντί να ενώνει διχάζει με τις διάφορες παρεμβάσεις του που βρίσκονται στη δίνη της ιδεολογικής και κομματικής αντιπαράθεσης και διαιρεί λειτουργώντας ως υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, τότε δεν είναι στραβός ο γιαλός…

Όταν ο συνταγματολόγος Πρόεδρος υιοθετεί ασμένως προϊόντα υποκλοπής και βασισμένος σ’ αυτά υπηρετεί τα πολιτικά παιγνίδια και τις επικοινωνιακές πρακτικές της κυβέρνησης, τότε πολλά πράγματα ξεφεύγουν από το κωμικό.

Όταν όλα κινούνται για να θολώνουν τη σκέψη των πολιτών κι απευθύνονται στα κατώτερα ένστικτά τους, όταν η κωλυσιεργία βαφτίζεται συνεχώς διαπραγμάτευση – κι ας έχουμε ζήσει όλοι στο πετσί μας τις τραγικές της συνέπειες- όταν η σκληρή πραγματικότητα δεν γίνεται αντιληπτή από τις ιδεοληψίες και τους παραλογισμούς των κυβερνώντων, είναι σαφές ότι φεύγουμε από τον σκεπτικισμό και το γέλιο και τρέχουμε ολοταχώς στη θλίψη και στη γελοιότητα…