Του Δρίτσα το κάγκελο…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ο Θ. Δρίτσας είναι υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ.

Ήταν εδώ και χρόνια μια μάλλον γραφική περίπτωση στον Πειραιά.

Χρόνια στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.

Πότε τριγύριζε με το χέρι γεμάτο επιδέσμους και κρεμασμένο από τον λαιμό, από το ξύλο που είχε φάει, όπως έλεγε, στη Γένοβα όπου είχε πάει να διαδηλώσει εναντίον της συνόδου των G8, το 2001.

Πότε έλεγε ασυναρτησίες στο δημοτικό συμβούλιο, όπου ήταν επικεφαλής της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ «Το λιμάνι της αγωνίας».

Πότε επαναστατούσε με

τον Λαφαζάνη και τον Λεουτσάκο εναντίον οιασδήποτε αλλαγής  απέναντι στην απόλυτη –κρατικίστικη στασιμότητα του ΟΛΠ στο λιμάνι.

Όπου δακρυγόνο και σαματάς, ο Δρίτσας δίπλα.

Γόνος εύπορης μεσοαστικής οικογένειας του Πειραιά, το είδε από μικρός… επαναστάτης.

Γέρασε κι ακόμη επιχειρεί να κάνει το όνειρο πραγματικότητα.

Ιδεοληψία αποκαλούν κάποιοι αυτό που του συμβαίνει, αλλά μάλλον είναι ήσσονος σημασίας για εκείνον, δεδομένου ότι οι συναναστροφές του είναι αποκλειστικά και μόνο με ανθρώπους των ίδιων ονειρώξεων.

Όπου περιθώριο, δίπλα ο Θ. Δρίτσας.

Ομού μετά της συντρόφου του Τασίας Χριστοδουλοπούλου, δικηγόρου επί σειρά ετών προσφύγων, μεταναστών και λοιπών «διωκομένων»…

Ο Θ. Δρίτσας, τα έφερε η τύχη κι έγινε υπουργός Ναυτιλίας.

Με ονειρεμένο γραφείο στην Ακτή Βασιλειάδη και το λιμάνι στα πόδια του.

Με στρατιές κρατικοδίαιτων και συνδικαλιστών στο κατόπι του.

Κι εκείνη –μεταξύ άλλων- την περίφημη δήλωση να τον συνοδεύει:

«Κανένας δεν θα μας πάρει το λιμάνι της πειραιώτικης μπέσας»…

Τη μπέσα, όμως, την εννοεί ο καθένας όπως θέλει.

Επί παραδείγματι, μπορεί η επανάσταση να είναι όραμα, αλλά και το βόλεμα δεν χάλασε κανέναν.

Όπως έγινε και με τη σύζυγό του.

Που, μόλις έφυγαν οι δραχμιστές Πειραιώτες Λαφαζάνης και Λεουτσάκος για το μόρφωμα της ΛΑΕ, η κυρά Τασία (κατά τον πρωθυπουργό) βρήκε θέση σε εκλόγιμη θέση στο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Παρά τη μηδενική δημοτικότητά της, ακόμη και στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι κακές γλώσσες των πρώην πια συντρόφων του, ισχυρίζονται ότι ήταν αντάλλαγμα στη δική του παραμονή στον ΣΥΡΙΖΑ.

Όπου, πια θα ήταν ο μόνος Πειραιάρχης!

Και θα έκανε την… επανάστασή του εκ των έσω, ομού μετά της ομάδας των «53».

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και δη του Συριζαίου.

Ο Θ. Δρίτσας, λοιπόν, αφού έδινε συνεχώς το σόου του στα κανάλια εναντίον της αποκρατικοποίησης του λιμανιού, ξέχασε την πειραιώτικη μπέσα κι υπέγραψε την πώληση του λιμανιού.

Ρίχνοντας σανό στα πρόβατα της ακολουθίας του, ισχυρίζεται ότι έμεινε για να κάνει… βελτιώσεις στη συμφωνία.

Δεν λέει, όμως, ότι με αυτά και μ’ εκείνα που έκαναν ο ίδιος κι οι σύντροφοί του, η αξία που πουλήθηκε ο ΟΛΠ ήταν πολύ χαμηλότερη από αυτή που είχαν προχωρήσει οι επάρατοι σαμαροβενιζέλοι…

Δεν λέει ότι η μπέσα –η αληθινά πειραιώτικη- κρίνεται από το αποτέλεσμα και τη συνέπεια λόγων και έργων.

Εξακολουθεί να απολαμβάνει τη θέα του λιμανιού από τον 5^ο όροφο του υπουργείου του.

Κι ας έχουν κάνει την εμφάνισή τους στον Πειραιά αφίσες με τη φωτογραφία του και το ερώτημα «Πούλησες τον ΟΛΠ, θα πουλήσεις τώρα και τους συνταξιούχους;»….

Ο Θ. Δρίτσας, όμως, είναι απτόητος.

Σχεδιάζει τη νέα επανάστασή του.

Με τη δημιουργία νέας κρατικής εταιρείας για επιβολή απόλυτης κρατικής παρέμβασης και ελέγχου στο ήδη πωληθέν λιμάνι!

Με αρμοδιότητες που βρίσκονται σε απόλυτη αναντιστοιχία τόσο με το ευρωπαϊκό δίκαιο, όσο και με τους όρους πώλησης του λιμανιού.

Κι όμως.

Ο πρωθυπουργός σιωπά.

Όμηρος, όπως λένε, των «53» στους οποίους ανήκει κι ο υπουργός του μετά της συζύγου του.

Όμηρος της ασθενικής του πλειοψηφίας και κάθε είδους πολιτικού εκβιασμού.

Κι ας λένε οι κακές αριστερές γλώσσες του λιμανιού, ότι διαμηνύθηκε στον γηραιό υπουργό πως δεν είναι πια ευπρόσδεκτος στην παρέα της Αίγινας.

Γνωρίζοντας, ίσως, ότι στον Πειραιά γίνεται του Δρίτσα το κάγκελο…

Αφού, εκτός όλων των άλλων, η εικόνα της πόλης στο λιμάνι, είναι αντίστοιχη προσφυγούπολης της Αφρικής από τους λιαζόμενους που προσκάλεσε η σύντροφός του…