ΕΥΑερα: Η παλίρροια σηκώνει όλες τις βάρκες...

Γράφει

η Εύα Τσαροπούλου

Το έλεγε ο έρμος ο Σοπενχάουερ:

«Οι δημοσιογράφοι είναι σαν τα σκυλιά.

Μόλις κάτι αρχίζει να κινείται, αρχίζουν να γαβγίζουν».

Φαίνεται πως δεν κάνουν εξαίρεση ούτε για τον εαυτό τους, λέω η παντέρμη εγώ.

Ό,τι κάνει να κινηθεί, τρώει τη σφαίρα στον αέρα!

Η πρόσφατη απόφαση του Πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ να τιμωρήσει με διαγραφή ή δημόσια επίπληξη -λέγε με και διαπόμπευση εντός του εργασιακού μου χώρου- δημοσιογράφους, επειδή την περίοδο του δημοψηφίσματος έλαβαν ανοικτά το μέρος του «ΝΑΙ», δύο μόλις μέρες μετά την

καταγγελία  του διοικητικού της συμβουλίου περί «φίμωσης και εκφοβισμού των δημοσιογράφων από διάφορα πολιτικά κέντρα ακροδεξιών πεποιθήσεων», εκτός που είναι εξωφρενική, τη λες και επιεικώς οξύμωρη!

Εκτός αν υπάρχει λογική στο να απαγορεύεται -και σωστά- κάθε προσπάθεια φίμωσης των δημοσιογράφων από πολιτικά κέντρα ακροδεξιών πεποιθήσεων, αλλά το αυτό να μην ισχύει για τις αντίστοιχες προσπάθειες της άλλης πλευράς του πολιτικού άξονα, που μπορεί ανενόχλητη να «τιμωρεί» όποιον δεν συμφωνεί με αυτά που αποφασίζει...αλήθεια, ποιος επιβάλλει τι θα αποφασίζεται σε ένα ελεύθερο δημοσιογραφικό φορέα;

Πόσο «ελεύθερος» είναι να φιλοξενεί όλες τις απόψεις, ως οφείλει;

Είμαι σίγουρη πως δεν θέλεις να ανοίξουμε αυτή την κουβέντα, αφού το μέγα ερώτημα δεν είναι ποιος επιβάλλει τι, αλλά ποιος είναι μεγαλύτερη εξουσία απ’ τον άλλον:

Το μέσο που δημιουργεί (ανεβάζει και κατεβάζει σαν ασανσέρ) πολιτικούς ή οι πολιτικοί που το «πληρώνουν» (το νοικιάζουν, το αγοράζουν, διαλέγεις ελεύθερα!) για να μεταφέρει θέσεις;

Άστο καλύτερα, όποια απάντηση κι αν δώσεις, λάθος θα είναι, διότι καμία σχέση δεν έχει με τα ιδεώδη που θα έπρεπε στ' αλήθεια να πρεσβεύουν, τόσο η Ελευθεροτυπία, όσο και η Πολιτική.

Μόνο με τη νοσηρή σχέση εξάρτησης και φόβου που υπάρχει μεταξύ τους έχει...

Έστω λοιπόν, ότι έπρεπε να τιμωρηθούν αυτοί που προέτρεψαν τον κόσμο να ψηφίσει «ΝΑΙ».

Τότε -αν μη τι άλλο- δεν έπρεπε να τιμωρηθούν εξίσου κι αυτοί που προέτρεψαν τον κόσμο να ψηφίσει «ΟΧΙ»;

Αυτοί ήταν κι εξαιρετικά περισσότεροι απ’ όσο θυμάμαι, για την ιστορία, δηλαδή, όχι τίποτε άλλο!

Να τιμωρηθούν, όχι για το ΝΑΙ ή για το ΟΧΙ αντίστοιχα, αλλά γιατί η δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι να προτρέπει τον κόσμο να κάνει το ένα ή το άλλο.

Η δουλειά του θα έπρεπε να είναι να αναζητεί την αλήθεια των γεγονότων, να τα παρουσιάζει αμερόληπτα στον κόσμο που τον διαβάζει και μετά να τον αφήνει ελεύθερο να αποφασίζει ποια άποψη θα κάνει κτήμα του και ποια θα πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων.

Αν υπήρχε κάποιος λόγος τιμωρίας, αυτός θα ήταν λοιπόν το ότι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους και ναι, αυτό εμπίπτει στις αρμοδιότητες ενός πειθαρχικού οργάνου, που έχει συσταθεί για να ελέγχει αν λειτουργείς ορθώς ή αμαυρώνεις τον επαγγελματικό σου χώρο με τις πράξεις σου.

Κι αν το κάνει για σένα, θα πρέπει να το κάνει εξίσου –και- για το συνάδελφό σου.

Αλλά μέχρι εκεί!

Όλα τα άλλα μοιάζουν με το αδέξιο τσαλαβούτημα της πιτσιρίκας-πάπιας μέσα στο νερό. Ξέρει ότι πρέπει να μάθει να κολυμπάει, αλλά δεν ξέρει καθόλου πώς να το κάνει και προσπαθεί να υπολογίσει πόσο βαθιά είναι τα νερά...

Φευ!

 Όταν δεν είσαι πάπια, αλλά κυβέρνηση, αυτό είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα στ’ αλήθεια και δεν αφορά μόνο εσένα, δυστυχώς...

Η Ελευθερία του Τύπου δημιουργεί όντως τις προϋποθέσεις για καλό Τύπο ή για κακό Τύπο, αλλά αυτό είναι πολύ μικρό τίμημα, αφού στην αντίθετη περίπτωση -εκείνη του ανελεύθερου Τύπου- δεν μπορεί να υπάρξει καμία άλλη σιγουριά από το ότι θα είναι μόνο κακός…

Όταν η Ελευθερία του Τύπου καταφέρνει να τον «σκοτώνει», αυτό οφείλει να βάζει όλους εμάς σε σκέψεις γι’ αυτό που επιτελείται μπροστά στα ξαφνιασμένα μάτια μας.

Αυτή τη στιγμή, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις πόσο σοβαρό είναι αυτό· είμαστε μάρτυρες του τέλους μιας ολόκληρης εποχής.

Είχε τα καλά της, είχε τα άσχημά της, αλλά οπωσδήποτε είχες το δικαίωμα να επιλέξεις ανάμεσά τους, είχες το δικαίωμα να τα κρίνεις, να τα καυτηριάζεις, να τα χλευάζεις, να τα διορθώνεις.

Σήμερα φτάσαμε σ’ ένα σημείο, όπου η ελευθερία σου να επιλέξεις τιμωρείται

Αυτό έχει ως άμεση συνεπαγωγή τον περιορισμό της και δεν θυμάμαι ποτέ αυτό να ήταν καλό πράγμα...

Είναι φυσικός νόμος νομίζω πως όταν υπάρχει παλίρροια, θα σηκώσει όλες τις βάρκες...όχι μονάχα τις επιλεγμένες...

Κι έρχεται παλίρροια, αδελφέ...

Προς το παρόν, αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγο το μόνο που θα αξίζει να διαβάζουμε θα είναι οι μικρές αγγελίες, αφού μόνο αυτές θα λένε «αβάδιστα» και «αβασάνιστα» την αλήθεια…

Ε, καλά, εκτός απ’ αυτές που ξεκινούν με το «Δεσποινίς, ετών 39...»

Rise Like a Phoenix - Conchita Wurst

https://www.youtube.com/watch?v=NIwjyLeww8I