«Το σεξ δώρο Θεού» και …Πιστοί ή πελάτες…;

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει 
η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Πόσο σύμπτωση μπορεί να θεωρηθεί η ξαφνική διαλλακτικότητα του προκαθήμενου της καθολικής εκκλησίας ως προς το εκτός γάμου σεξ που απαγορευόταν διά ροπάλου μέχρι τη μαζική εισροή πιστών άλλων θρησκειών στην Ευρώπη…;

«Το σεξ είναι δώρο Θεού» η νέα ρήση του Πάπα που άφησε εμβρόντητους όχι μόνο τους καθολικούς αλλά το σύνολο των χριστιανών ανά την υφήλιο! 

Η καθολική εκκλησία, η τόσο αυστηρή με το προγαμιαίο σεξ και γενικώς το σεξ εκτός γάμου και τα διαζύγια και τις αμβλώσεις κι όλα τέλος πάντων που μόνο πηγή τύψεων κι ενοχών αποτελούσαν για τους σύγχρονους καθολικούς, ξαφνικά εμφανίζεται διαλλακτική εν μία νυκτί!

Καλά, εντάξει, όχι ακριβώς εν

μία νυκτί, εν πολλαίς νύκτες και μέρες μεσημέρι που εκατοντάδες πλέον μουσουλμάνοι πνίγηκαν στην απεγνωσμένη τους προσπάθεια να περάσουν στην Ευρώπη κι ενώ δεκάδες χιλιάδες άλλων περιμένουν στωικά να τους δεχθούν ως πρόσφυγες, οι πολιτισμένοι χριστιανοί Ευρωπαίοι.

Τι έγινε; Γιατί τόσο άγχος; Προέκυψε ανταγωνισμός; 

Πώς είναι δυνατόν να θεωρηθεί ανταγωνιστική μια θρησκεία του μίσους, της υποτέλειας των γυναικών, της ανισότητας έναντι της θρησκείας της αγάπης, της συγχώρεσης, της ευσπλαχνίας; Μονοθεϊστικές κι οι δυο και μάλλον τον ίδιον Θεό πιστεύουν αλλά με διαφορετικό τρόπο και σίγουρα με ανθρώπινες παραλλαγές βάσει των λεγομένων του προφήτη απ΄ τη μια και του Υιού του Θεού απ’ την άλλη…

Πώς όμως, ένας συνειδητοποιημένος χριστιανός, καθολικός στην προκειμένη περίπτωση, κινδυνεύει να επηρεαστεί από έναν μουσουλμάνο ως προς την πίστη του, με τόσο μεγάλες δομικές διαφορές; Και τελικά, γιατί δείχνουν να το φοβούνται οι ιθύνοντες των χριστιανικών δογμάτων, με πρώτο να το εκφράζει δημοσίως, τον Πάπα;

Η απάντηση δυστυχώς για όσους πιστεύουμε στο Θεό και θεωρούμε ορθό, τον χριστιανικό τρόπο, έχει να κάνει με όλα τα λάθη και τις αστοχίες που έγιναν στο όνομά Του αιώνες τώρα, απομακρύνοντας πλέον τον σύγχρονο, μορφωμένο, εκπαιδευμένο να ερευνά και ν’ αναρωτιέται, να μαθαίνει και να λύνει γρίφους γύρω του, χριστιανό.

Και πώς θα μπορούσε κάποιος με μόρφωση και παιδεία ν’ απαρνηθεί μια τόσο πλήρη θεωρία περί πίστης όπως ο χριστιανισμός και ν’ ασπαστεί τον μουσουλμανικό τρόπο που πλέον προσηλυτίζει ανοιχτά και μέσα σε πόλεις που θεωρούνται προπύργια της χριστιανοσύνης;

Η απάντηση είναι εύκολη κι ακούει στις λέξεις αυστηρότητα, αμάθεια, αδιαφορία, άρνηση για εμβάθυνση, απαξίωση λόγω λανθασμένης απομόνωσης συγκεκριμένων στοιχείων των γραφών και φυσικά αντί αγάπης κι φιλευσπλαχνίας, πηγή ενοχών για καθετί κι αυστηρών κανόνων που αν τηρηθούν αλλοιώνεται η ομορφιά της ζωής ενώ στις παρασπονδίες η τιμωρία είναι βαριά.

Αυτό δηλαδή που οδηγεί στις ακρότητες και βαρβαρότητες που παρακολουθούμε να εξελίσσονται σε μουσουλμανικές χώρες από λανθασμένη ερμηνεία εκείνης της πίστης. 

Η δράση φέρνει αντίδραση κι ο ένας πόλος αυτομάτως δημιουργεί τον απέναντι. 

Κι όλα αυτό μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια ολόκληρο τον πλανήτη, ειδικά με τη διάθεση επεκτατισμού και προσηλυτισμού που αποτελούν στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη μουσουλμανική θρησκεία.

Το ζήτημα όμως όσον αφορά τη διάθεση χαλάρωσης της αυστηρότητας των κανόνων της καθολικής εκκλησίας, είναι αν το κίνητρο είναι όντως η αποδοχή επιτέλους, της πραγματικής θεωρίας που ο Χριστός ανέπτυξε τα χρόνια που βρέθηκε στη γη ή αν απλώς ο φόβος απώλειας "πελατών" και πιστών που προτίθενται να στηρίζουν εκκλησίες κι όχι την πίστη όπως πραγματικά σημαίνει, οδηγεί σε επαναπροσδιορισμό πολλών που επί αιώνες θυσιάστηκε και αίμα ακόμη, για να γίνουν αποδεκτά.

Ο φανατισμός έχει ένα πρόσωπο κι απλώς εκφράζεται με διαφορετικές μάσκες, ανάλογα με τις ομάδες που στρατεύονται για να διεκδικήσουν ή να προστατεύσουν, λανθασμένα κι ακραία δεδομένα που όμως αποτελούν την παραφθορά της πραγματικής θεωρίας, θρησκευτικής, φιλοσοφικής ή άλλης.

Οι χειρισμοί απ’ τους προκαθήμενους των δυτικών θρησκειών και δογμάτων, επιβάλλεται να είναι λεπτότεροι κι από μια κλωστή ενώ οι ισορροπίες που αποτελούν μονόδρομο πλέον, είναι ακόμη λεπτότερες και καθοριστικές για το μέλλον του πλανήτη.

Ένας πόλεμος γιγάντων, με φανατικούς στρατούς και τυφλούς από θρησκευτικό μίσος στρατιώτες, μόνο πηγή δεινών για όλη την ανθρωπότητα επιφυλάσσουν. 

Οι σύγχρονοι, μορφωμένοι και διατεθειμένοι να ερευνήσουν και ν’ ανακαλύψουν, πιστοί όλων των θρησκειών, δε ξεγελιούνται πλέον με καθρεφτάκια υπαναχώρησης από θέσεις που θυσιάστηκαν χιλιάδες άνθρωποι για να θεωρηθούν δομικές θρησκειών που τελικά λειτουργούσαν επί αιώνες με στόχο το ταπεινό κίνητρο κάποιων άπληστων ανθρώπων.

Η αλήθεια είναι που σώζει πάντα κι αυτή η μια, μόνη και καθαρή αλήθεια είναι που θα μπορούσε να φέρει και τις διακριτές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε παρόμοια πράγματα, θεωρίες και πράξεις.

Το επόμενο που μάλλον πρέπει να περιμένουμε απ’ τον προκαθήμενο της καθολικής εκκλησίας, μάλλον πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι θ’ αφορά στις αμβλώσεις κι η χαλάρωση των θέσεων σ’ αυτό το θέμα, απλώς θα νομιμοποιήσει, αυτό που αποτελεί πλέον δεδομένο στις σύγχρονες κοινωνίες, για όποιον έμεινε να ενδιαφέρεται για τη θέση της εκκλησίας για το θέμα…

Χριστιανοί, μουσουλμάνοι, ινδουιστές, βουδιστές όλοι οι πιστοί όλων των θρησκειών μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά κι ειρηνικά μεταξύ μας αφού πετάξουμε έξω απ’ τις κοινωνίες μας τους φανατικούς, απ’ όπου κι αν προέρχονται.

Άλλωστε η πίστη αποτελεί τελικά επιλογή του καθενός όπως και το τι θα πιστέψει απ’ τα πισωγυρίσματα ή τις διορθώσεις που ενδεχομένως θα επιφέρει αυτή η μαζική μετακίνηση πληθυσμών που ξεκίνησε και θα εξελιχθεί όπως όλα δείχνουν, για τα επόμενα χρόνια στον πλανήτη.