Έφτασε η ώρα της δράσης των εγκλωβισμένων!

Από τη Θεσσαλονίκη

γράφει

η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Όταν ένας Έλληνας σαραντάρης που ξεκίνησε μόλις οικογένεια, αισθάνεται εγκλωβισμένος στη χώρα του και προσπαθεί να δουλεύει όλο και πιο σκληρά με στόχο να χρωστάει όσο το δυνατόν λιγότερα, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει για κείνον η επιλογή της ‘εκτός συνόρων’ εργασίας, κατανοείς ότι υπάρχει πλέον μείναμε στη χώρα η νέα κατηγορία Ελλήνων, "οι εγκλωβισμένοι"… 

Κι επειδή από λόγια και σχέδια και σενάρια κι υποσχέσεις και μεγαλοστομίες, όχι απλώς χορτάσαμε, αλλά γκώσαμε όπως λένε στα χωριά μας, μόνο απ’ τις μεταξύ μας συζητήσεις βγαίνουν πλέον τα πιο ασφαλή συμπεράσματα κι αποτυπώνεται η σκληρή πραγματικότητα.

Πόσο πιο γλαφυρά λοιπόν

μπορεί να περιγραφεί η τραγική κατάσταση που βιώνουμε ως λαός, όταν ένας εργατικός, μορφωμένος, υπεύθυνος, διατεθειμένος να προσφέρει στην κοινωνία, σαραντάρης Έλληνας, που τώρα ξεκινάει με τη σύζυγό του να στήνει την οικογένειά του με το πρώτο τους παιδάκι, δηλώνει εγκλωβισμένος στην πατρίδα του;

Πώς να περιμένει κανείς βελτίωση της κατάστασης όταν αυτός ο άνθρωπος εργάζεται όλες τις ώρες πλην ύπνου με μόνο στόχο να ζήσει την οικογένειά του και να καταφέρει να χρωστάει όσο το δυνατόν καλύτερα, αφού έχει πάρει απόφαση, έτσι κι αλλιώς ότι θα χρωστάει ό,τι κι αν κάνει….

Πώς να ονειρεύεται κανείς ότι αυτή η χώρα θα επιστρέψει στη στοιχειώδη κανονικότητα μιας ανεπτυγμένης χώρας όταν αυτός ο ίδιος σαραντάρης, στην ερώτηση για τα επαγγελματικά του, «πώς πάς; απαντάει ‘»αφού υπάρχω, μια χαρά»… ;

Η σκληρή κι άδικη για πάρα πολλούς Έλληνες, πραγματικότητα που βιώνουμε, χωρίς διεξόδους πλέον αφού οι επανειλημμένες παταγώδεις αποτυχίες μας έχουν καταστήσει ως κράτος, το μαύρο παράδειγμα κακής διαχείρισης και λανθασμένων χειρισμών εκλεγμένων από λαό που δεν ξέρει να ψηφίζει… αποτυπώνεται στις γενιές Ελλήνων άνω των 35, που πλέον πολύ δύσκολα μπορούν ν’ αποφασίσουν να μεταναστεύσουν.

Οι νεώτεροι με τις επαρκείς σπουδές και τα σύγχρονα μεταπτυχιακά, με την εργασιακή εμπειρία που τα ανεπτυγμένα κράτη απαιτούν ν’ αποκτηθεί στους τομείς που προσλαμβάνουν κι όχι αορίστως επειδή κάπου εργάστηκαν κάποια στιγμή…, φυσικά γίνονται ανάρπαστοι στο εξωτερικό. Είναι οι σπουδές βέβαια, η νεότητα που επιτρέπει να σφυρηλατηθούν με τα δεδομένα του κράτους που βρίσκουν εργασία αλλά είναι κι η φήμη του εργατικού και φιλότιμου που συνοδεύει τους Έλληνες κι όχι άδικα, σε όλο τον πλανήτη! Ευτυχώς, ακόμη!

Με τους μεγαλύτερους όμως, όσο μορφωμένοι, εκπαιδευμένοι κι έμπειροι σε ένα αντικείμενο εργασίας κι αν είναι, τα πράγματα δεν είναι το ίδιο. Η ανάγκη να ξεκινήσουν απ’ το μηδέν όπου κι αν πάνε, αν κι όταν βρουν δουλειά, αποτελεί σημαντική τροχοπέδη για την απόφαση της μετανάστευσης κι όχι άδικα.

Και καλείται λοιπόν το αδηφάγο, αχόρταγο, ανάλγητο και παντελώς αποτυχημένο ελληνικό κράτος, να πορευτεί και να σχεδιάσει, με τις εναπομείνασες γενιές των εγκλωβισμένων που χρωστάνε επειδή αδυνατούν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους και δικαίως ενδιαφέρονται περισσότερο για την εθνική σύνταξη παρά για τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία αφού έχουν πεισθεί ότι δεν θα πάρουν ούτε τα μισά απ’ όσα καλούνται να πληρώσουν σήμερα.

Κι άντε να προοδεύσεις με κακοπληρωμένους επιστήμονες που δεν αναγνωρίζεται τίποτε απ τις σπουδές τους πλέον όταν φτάνουν στο ταμείο και τους κατάκοπους και πλήρως απογοητευμένους ελεύθερους επαγγελματίες που κάνουν τρεις δουλειές για να βγάλουν τα  μισά απ’ όσα χρειάζονται για να συντηρήσουν αξιοπρεπώς σπίτι κι επιχείρηση… ενώ τρέχουν τα πρόστιμα απ’ τις απλήρωτες υποχρεώσεις…

Άντε να σχεδιάσει το τεράστιο, για τα δεδομένα, κράτος, με τους 1,3 εκατομμύρια άνεργους να περνούν τα πιο παραγωγικά τους χρόνια, σε καφέ με ένα πεντάευρο απ’ τη σύνταξη του υπέργηρου γονιού.

Ούτε σπουδές, ούτε πτυχία οικονομικών χρειάζονται για να εξαχθεί το εύκολο συμπέρασμα ότι δε βγαίνει πουθενά αυτή η τακτική των ανάλγητων, ανίκανων και ‘λίγων’ σε ικανότητες κυβερνώντων.

Η χώρα διαλύθηκε κι αν κάποιος θέλει να ελπίζει, μόνο με σχεδιασμό για εντελώς νέα χώρα μπορεί να μιλάει. Με όποιο κόστος και όποια δυσάρεστα αποτελέσματα. Οι προτάσεις είναι συγκεκριμένες κι εξόφθαλμα αποτελούν μονόδρομο!

Μείωση του κράτους, μείωση των κρατικών δαπανών διακυβέρνησης, μείωση των εξόδων σε κάθε τομέα, πάγωμα των προσλήψεων κι αυτομάτως απολύσεις υπεράριθμων παντού με ταυτόχρονη προσέλκυση επενδύσεων αφού διαμορφωθεί νέο φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα με μείωση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, στο ελάχιστο.

Μπορεί για κάποιους μήνες να ζούμε περίεργα και με δανεικά για τα πάντα αλλά εκείνος που θα βγει αποφασισμένος ν’ αφήσει πίσω τις κομματικές ή όποιες άλλες εξαρτήσεις, μακριά από ιδεοληψίες και εξαρτήσεις, θα έχει στο πλευρό του όλους τους παραγωγικούς, νοήμονες Έλληνες που έτσι κι αλλιώς αισθάνονται εγκλωβισμένοι στην ίδια τους την πατρίδα. 

Η απελπισία μπορεί να χρησιμοποιηθεί με δυο τρόπος, ή με παράδοση κι αναμονή για βοήθεια εξ ουρανού μέχρι να τελειώσει ο απελπισμένος ή με επιθετική κι αποφασιστική δράση με πρώτο επιχείρημα αυτό που σήμερα ακούγεται παντού «δεν έμεινε κάτι άλλο να χάσουμε»…

Ήρθε αυτή η ώρα κι όσοι το κατανοούμε, επιβάλλεται να δράσουμε, να μπούμε μπροστά και ν’ ανοίξουμε το δρόμο με κάθε τρόπο και πάντως προσπαθώντας να στείλουμε το μήνυμα στους επίδοξους κυβερνώντες που πρέπει να σταματήσουν τα λόγια και να προχωρήσουν σε έργα!

Η πολυτέλεια του χρόνου χάθηκε… Το μωράκι του εγκλωβισμένου Έλληνα, έρχεται σε λίγους μήνες και πρέπει να προλάβουμε όλοι μαζί να του δώσουμε ένα μήνυμα ελπίδας κι όχι την αίσθηση του αποκλεισμού και την ανέλπιδης προσπάθειας που πνίγει τον πατέρα του…