Περί ΟΝΝΕΔ…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΟΝΝΕΔ ήταν επί πολλά χρόνια –ειδικά την πρώτη δεκαετία -δεκαπενταετία της ζωής της- ένα αληθινό εκτροφείο διαμόρφωσης πολιτικής σκέψης.

Επί πολλά χρόνια ήταν η πρωτοπορία μέσα στο νεολαιίστικο κίνημα, κυματοθραύστης της Αριστερής προπαγάνδας στα Πανεπιστήμια και διαμορφώτρια πολιτικών ρευμάτων.

Παλιά στελέχη της –όχι πολλά ομολογουμένως- ανελκύστηκαν  αξιοκρατικά ή όχι στην κομματική επετηρίδα, έγιναν βουλευτές και υπουργοί.

Πολλά άλλα έπαιξαν και

παίζουν ρόλους σε τοπικές κοινωνίες, είτε ως αυτοδιοικητικά είτε ως παραγωγικά στελέχη.

Όμως, με το διάβα του χρόνου πολλά πράγματα εκφυλίστηκαν.

Ο κρατισμός μπήκε για τα καλά σε μεγάλο μέρος της νεοδημοκρατικής νεολαίας, η αναζήτηση της καρεκλίτσας που οδηγεί στη σιγουριά έγινε θέσφατο, ομού με τις μάχες λούστρου και εντυπώσεων στα Πανεπιστήμια.

Μεταξύ μας είμαστε, ας πούμε αλήθειες.

Για πολλά χρόνια, ειδικά μετά την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1993, η ΟΝΝΕΔ μετατράπηκε σε θερμοκήπιο διαγκωνισμών και πολιτικών παιγνιδιών.

Μετατράπηκε σε σχολείο παραγωγής κομματαρχών.

Έγινε αυλή μανδαρίνων και δη με επετηρίδα.

Κατέστη πεδίο εσωκομματικών ισορροπιών, χωρίς την υγεία της νιότης.

Σκυλεύτηκε από παραμάγαζα πολιτικών γραφείων και εκλογικών μηχανισμών και ταυτίστηκε με χρόνιες παθογένειες.

Κι όποιος έχει περάσει από τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, θα ήταν ψεύτης αν δεν ομολογούσε ότι πολλές φορές τα στενά τζιν των κοριτσιών κι οι καμπύλες είχαν πρωτεύουσα αξία από την παραγωγή πολιτικής,  την αναζήτηση οραμάτων και σαφούς ιδεολογικού προσανατολισμού.

Αλήθεια είναι και κάτι ακόμη:

Ότι η ιδεολογική σύγχυση που διακατείχε τη Νέα Δημοκρατία, επηρέασε σφόδρα και επί μακρόν και τη νεολαία της.

Από τα σπλάχνα της βγήκαν και κεντρογενή –μετριοπαθή στελέχη αλλά βγήκαν και κένταυροι.

Βγήκαν τεκμηριωμένοι πολίτες και πολιτικοί με άποψη και γνώση περί του φιλελευθερισμού, αλλά βγήκαν κι ανερμάτιστοι και καμμένοι…

Λογικό, θα πείτε, σε μια παράταξη που θεωρητικά καλύπτει έναν χώρο που αρχίζει από τις παρυφές της σκληρής Δεξιάς και φτάνει μέχρι τα όρια της σοσιαλδημοκρατίας.

Κι έτσι είναι.

Άλλωστε, χιλιάδες χιλιάδων άνθρωποι γαλουχήθηκαν άδοντας «μύρισε θυμάρι και βασιλικός», την ίδια ώρα που εντός της υπήρχαν χιλιάδες άλλοι που αναζητούσαν πραγματικές πολιτικές, κοινωνικές και πνευματικές διεξόδους.

Εκείνο που δεν είναι λογικό,  αφορά την σε μεγάλο βαθμό αντιφιλελεύθερη κουλτούρα που κυριάρχησε και τον εναγκαλισμό μεγάλων τμημάτων της με τον κρατισμό. Πολιτική με όραμα τον διορισμό!

Εκείνο που δεν είναι λογικό είναι η «παραγωγή» στελεχών που είναι … γέροι από τα νιάτα τους.

Εκείνο που δεν είναι λογικό είναι οι πολιτικές πρακτικές σήμερα,  με όρους 1970 και 1980.

Εκείνο που δεν είναι λογικό είναι η χειραφέτηση της νεολαίας από ανθρώπους που είναι σαφές ότι εξυπηρετούν δικά τους σχέδια, πολλές φορές αντίθετα στα συμφέροντα και του κόμματος, αλλά κυρίως του τόπου.

Όσα συνέβησαν στο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ αποτελούν την κορωνίδα όσων κάποιοι εξυφαίνουν στα παρασκήνια.

Με μηχανορραφίες παλαιοκομματισμού και πέραν των προσδοκιών της κοινωνίας.

Κάποιοι αδιαφορούν για το εθνικό και ασχολούνται με το στενά κομματικό και δη προσωπικό τους συμφέρον.

Κι ας έχουν δώσει σαφή δείγματα της ανικανότητάς τους.

Όσα συνέβησαν στο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ, όπου κάποιοι δεν θέλησαν να επιτρέψουν στις τάσεις να συγκλίνουν, δεν αποτελούν καινοτομία για την οργάνωση (πολλές φορές στο παρελθόν έχει γίνει «αιματηρός πόλεμος» χαρακωμάτων), αλλά αποτελούν σαφή ένδειξη για την αρχή του επιθανάτιου ρόγχου της ΟΝΝΕΔ, όπως ήδη συμβαίνει και με τις άλλες νεολαίες.

Αποτελούν απομεινάρια μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Ανεξαρτήτως αν κάποιοι –και λόγω συναισθηματικών δεσμών- αδυνατούν να το αντιληφθούν…

Κι όσο δεν επινοούνται επαφές και πολιτικές αναζητήσεις με την υιοθεσία σύγχρονου πολιτικού λόγου, μακριά από καμαρίλα και πρακτικές περασμένων δεκαετιών, τόσο ο ρόγχος αυτός θα γίνεται πιο θορυβώδης…