Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 69)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Ριτζ Φόρεστερ και Alexis ....

Ο Ριτζ Φόρεστερ της λαοπρόβλητης «Τόλμης και γοητείας» κοιτάζει τον φακό.

Οι τετράγωνες πλάτες του γεμίζουν την οθόνη.

Μαύρο, πένθιμο ζιβάγκο.

Τα χείλη του καλοσχηματισμένα, τρέμουν.

Τα μάτια του υγρά.

-Πατέρα, πατέρα Έρικ Φόρεστερ, έχω να σου ανακοινώσω κάτι τραγικό.

Ο Έρικ κάθεται μαλακά στην μπερζέρα του.

Τον κοιτάζει στα μάτια και με την

βαθιά αισθαντική του φωνή του λέει:

-Πες το γιε μου, πες το και ας μην είσαι ο πραγματικός μου γιος.

-Πατέρα για να σωθεί η Φόρεστερ κριέισονς πρέπει να πουλήσουμε τα ακριβά μας μοντέλα στον ιντερνέτ. Να τα δώσουμε στον κόσμο, να πουληθούν, γιατί το στοκ κοντεύει να μας πνίξει, ούτε τα λειτουργικά κόστη δεν έχουμε να πληρώσουμε ...

Ο Ριτζ στρέφει απότομα για να κρύψει τον σπαραγμό του.

Καταπίνει κρύβοντας έναν βουβό λυγμό.

Ο Έρικ συγκλονισμένος στο άκουσμα της είδησης συνταράσσεται:

-Όχι, όχι αυτό γιε μου, θα φορέσει τα ακριβά μοντέλα μου, την haute couture μου η Τσιν Τσον από την Κίνα, η Σούλα από την Αθήνα, η Πασούμι από την Καλκούτα; κραυγάζει απαρηγόρητος και σιγοκλαίει χαϊδεύοντας την ράχη μιας σπάνιας γάτας Ιμαλαίων.

-Πατέρα μέχρι και ο Αλέξης έκαμε εκείνην τη φοβερή θυσία για τον λαό του ...

-Αλέξις; Αλέξις Κόλμπυ; μου μιλάς για την πανούργα ραδιούργα Αλέξις της Δυναστείας, την μισητή, ποταπή γυναίκα;

-Όχι, όχι πατέρα, όχι δεν μιλώ για τους Κάριγκτον ...

Ο Ριτζ στρέφει πάλι την πλάτη του, κατευθύνεται αργά μα με βήμα σταθερό στο μπαρ του συγκλονιστικού σπιτιού του.

Παίρνει ένα κρυστάλλινο μπακαρά και βάζει δυο δάκτυλα μολτ ουίσκι.

Το πίνει αργά κοιτάζοντας κατάματα τον φακό.

(Σπαράσσετε η νοικοκυρά, οϊμέ οι Φόρεστερ χρεοκοπούν...)

-Όχι πατέρα, όχι η Αλέξις Κόλμπυ, μα ο Αλέξης Τσίπρας, ο πρωθυπουργός της μικρής μα ένδοξης, ηρωικής Ελλάδας...

-Μίλα γιε μου, μίλα καθαρά, τι έκαμε ο πρωθυπουργός εκείνης της σπουδαίας χώρας;

-Πήγε κόντρα στις εξαγγελίες του και παραχώρησε το λιμάνι του Πειραιά -το 51% στην cosco ...

-Cosco;

-Cosco, πατέρα...

Ο Έρικ πιάνει τους γκρίζους κροτάφους του.

-Όχι τον Πειραιά, όχι το λιμάνι, ουρλιάζει απαρηγόρητος...

Ο Ριτζ πέφτει με βία στη βέγκε πολυθρόνα.

Ο κόσμος όπως τον ξέρανε αρχίζει να καταρρέει, να διαλύεται.

Και γκρεμίζεται αφήνοντας ένα ομιχλώδες κουρνιαχτό ...

-Πες μου γιε μου, κι ο πρόεδρος Πάνος; Τι έκαμε αυτός ο σπουδαίος πολιτικός άντρας;

-Τι να κάμει πατέρα Έρικ; Βλέπεις οι Τούρκοι, ναι ναι ναι αυτοί οι απολίτιστοι παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρα της Ελλάδος και ο Πρόεδρος -παλικάρι από τα λίγα- φόρεσε την στολή του στρατηλάτη και πήγε στο Εθνικής Αμύνης.

-Και τι έκαμε εκεί;

Τον κοίταξε ο Ριτζ με δάκρυα στα μάτια και με φωνή που έτρεμε του ανακοίνωσε:

-Έβγαζε σέλφις πατέρα και υπέγραφε έγγραφα.

Η λαβωμένη καρδιά του Έρικ δεν το άντεξε και θα τον πρόδιδε εκείνη την μέρα αν ο Ριτζ δεν έτρεχε να τον συνεφέρει -και σημειωτέων ο Ριτζ δεν είναι πραγματικός γιος του Έρικ, η Στέφανι τον είχε ξεγελάσει κάποτε, πασάροντας του για παιδί του το παιδί κάποιου άλλου ...

Εν τω μεταξύ την ίδια στιγμή στην Ελλάδα, στον Πειραιά  ...

Ένας ένστολος καταϊδρωμένος φωνασκεί:

-Μπόρντερς κλόουσντ, γκοου το Σκαραμαγκά χοτ σπότ, νοτ χίαρ.

Και γύρω του 5,5 χιλιάδες μπουρκοφόρες αόρατες γυναίκες και μελαχρινοί άντρες συνωστίζονται και χτυπιούνται για ένα μπουκάλι νερό και ένα σάντουιτς τυρί, ντομάτα, γαλοπούλα ...

Μια Ελληνίδα με γιλέκο, σημαία και πλακάτ πλησιάζει τον λιμενικό:

-Συγγνώμη, να σας ρωτήσω κάτι; ρωτά τον εκπρόσωπο του κράτους.

Την αγριοκοιτάζει το όργανο, με μάτι αλλοπαρμένο.

-Ναι μαντάμ(!) ...

(Μαντάμ να πεις την μάμα σου, ανάγωγε).

-Ξέρετε που πρέπει να πάω για την διαδήλωση;

-Ποια διαδήλωση; Θέτε να διαμαρτυρηθείτε υπέρ των προσφύγων θα πάτε gate 1-2-3 , θέτε κατά τους; Θα πάτε gate 4-5-6. Είστε από τους αλληλέγγυους; Πάτε ευθεία στρέιτ στην θάλασσα, πέσαν δυο τρεις μέσα πριν από λίγο ...

-Όχι για την Cosco, ψέλλισε η γυναίκα ...

-Εμ, δεν ξέρω, για αυτό δεν έχω ακούσει κάτι, σκουπίζει τον ιδρώτα του.

-Και εγώ που θα πάω;

-Τι να σας πω; Μπορείτε να πάτε στο καλό(!) λέει και κουνά αδιάφορα τους ώμους του.

(Στο καλό να πας εσύ, ανάγωγε).

-Μα θέλω να διαμαρτυρηθώ!

-....

Αγριεύει το κορίτσι και υψώνει το πλακάτ, φαίνεται ένα φαρδύ πλατύ «ΟΧΙ», προφανώς ένδοξο απομεινάρι του μαρτυρικού Ιούλη του 2015.

-Η συμφωνία με την Cosco είναι παράνομη, επαχθής, επονείδιστη και μη βιώσιμη, του φωνάζει.

-Καλά, της απαντά κοιτάζοντας κατακόκκινος δεξιά και αριστερά.

-Είναι ντροπή!

-Μάλιστα κυρία!

-Που θα διαμαρτυρηθώ;

-Δεν ξέρω κυρά μου!

(Κυρά να πεις την φίλη σου, ανάγωγε).

-Άκου τα λοιπόν εσύ να τα πεις στους αφεντικούς σου!

Κι ελλείψει πόπολου διαμαρτυρόμενου, τα άκουσε ο λιμενικός.

Ξεσπάθωσε κάνοντας την ιδιωτική της διαμαρτυρία στον ταλαίπωρο εκπρόσωπο του κράτους.

Σίγουρη πως θα μεταφέρει αυτολεξεί την αντίθεση της  και στον ηρωικό Δρίτσα, και στο σπίρτο Σπίρτζη, και στον Πρόεδρο -ένας είναι ο πρόεδρος λέμε.

ΥΓ1. Τα μάθατε;

Το χρέος, το παράνομο, το επονείδιστο, το επαχθές από μη βιώσιμο έγινε βιώσιμο έως το ‘22!!!

Μαγικό;   

Καταπληκτικό;

Ποιος είπε πως ζούμε σε βαρετή χώρα να του βάλω πιπέρι στο στόμα;

Ε;

ΥΓ2. Οι θεματικές εβδομάδες συνεχίζονται.

Εβδομάδα δημοσιογραφοφάγου Πολάκη αυτή που μόλις πέρασε!

... και να δεις τι μας έχουν για μετά!!!

ΥΓ3. Δεν ξέρω αν σώθηκε η Φόρεστερ κριέισονς, η Ηλεκτρονική πάντως δεν τα κατάφερε.

Άντε βρε θα έχουμε πάλι συναυλίες στην πλατεία Συντάγματος.

Ποιος την «Χάρις» μας ..

Χαιρετώ σας!