Η ανάπτυξη απαιτεί απελευθέρωση από τα κρατικά δεσμά!

Η περιβόητη και τόσο απαραίτητη ανάπτυξη για τον τόπο έχει μεγάλο δρόμο μπροστά της.

Φυσικά, επ’ ουδενί μπορεί να πραγματοποιηθεί από τις φαντασιώσεις της κεντροαριστεράς που ονειροπολεί πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.

Ούτε από τις κομμουνιστικές λογικές της λεγόμενης «λαϊκής δεξιάς», που ώρες ώρες δείχνει απόλυτη συνοδοιπόρος της Αλέκας Παπαρήγα και του Τσίπρα.

Η ανάπτυξη προϋποθέτει «σπάσιμο δεσμών» από τον εναγκαλισμό του κράτους.

Όλες οι κυβερνήσεις κι οι υπουργοί Οικονομικών, κινήθηκαν

 στην αντίθετη κατεύθυνση, ίσως με γνώμονα την εξυπηρέτηση των πελατών τους στο δημόσιο.

Θα θυμηθούμε μόνο μια ιστορία.

Στο πρόσφατο παρελθόν, επί ημερών Αλογοσκούφη, η φορολογία των μερισμάτων μειώθηκε στο 10%, σε μια αφελή προσδοκία του για προσέλκυση επενδύσεων.

Έγινε κάτι; Ή, έγινε κάτι περισσότερο από την εποχή που η φορολογία των μερισμάτων ήταν 20%;

Φυσικά και όχι.

Διότι, ουδείς νοήμων μερισματούχος ή επενδυτής, θα επιχειρήσει ή θα επενδύσει σε έναν τόπο που βρίθει αντικινήτρων στην επιχειρηματικότητα, με κορυφαία την διαφθορά, τη γραφειοκρατία, τον ασύδοτο συνδικαλισμό και το ασταθές φορολογικό περιβάλλον.

Το 2010, η κυβέρνηση Παπανδρέου, οφείλουμε να ομολογήσουμε,  θεσμοθέτησε κάτι απολύτως λογικό. Τη φορολογία όλων των ατομικών εισοδημάτων με ενιαία κλίμακα.

Δηλαδή, αν κάποιος έχει εισόδημα 100.000 (λέμε τώρα) ευρώ από την εργασία του, θα πληρώσει φόρο 40.000. Το ίδιο ποσό θα πληρώσει κι όποιος έχει το αντίστοιχο εισόδημα από μερίσματα μετοχών.

Αυτό, το καταργεί τώρα ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με το πολυνομοσχέδιο που έρχεται στη Βουλή, κάνοντας ένα σημαντικότατο δώρο στους κεφαλαιούχους. Έτσι, τώρα, εκείνος που έχει εισόδημα 100.000 ευρώ, από την εργασία του, θα συνεχίσει να πληρώνει 40.000 ευρώ φόρο, ενώ όποιος έχει εισόδημα 100.000 ευρώ από μερίσματα μετοχών, θα πληρώνει …25.000 ευρώ!

Αν αυτό δεν αποτελεί κατάφωρη αδικία και γενναίο μαχτσίσι στους ραντιέρηδες της Σοφοκλέους, τότε τι άλλο είναι εκτός από ηλίθιο σοσιαλισμό και φρούδα προσδοκία επενδύσεων;

Είναι ξεκάθαρο.

Ανάπτυξη σ’ αυτόν τον τόπο θα γίνει μόνο με έναν τρόπο.

Με την απελευθέρωση της οικονομίας από τα κρατικά δεσμά και τις στρεβλώσεις που επιβάλλουν.

Με τη μείωση του κράτους στα απολύτως απαραίτητα, όπως η υγεία, η πρόνοια, η παιδεία.

Όλα τα άλλα, αποτελούν προσπάθειες σωτηρίας ενός καρκινοπαθούς στην τελευταία φάση του.