Χρειάζεται να μάθουμε από την αρχή την αλφάβητο που στοιχειοθετεί μια σοβαρή χώρα που βγαίνει από τον πολιτικό και οικονομικό της ολοκληρωτισμό.
Να μάθουμε, δηλαδή, σε τι χρειάζεται να παρεμβαίνει το Κράτος, σε τι χρειάζεται η ιδιωτική επιχείρηση και γιατί είναι αναγκαία για την ανάπτυξη της χώρας.
Να μάθουμε να ζούμε χωρίς συνεχή δανεικά και τις ολοκληρωτικές αγκυλώσεις τόσο της
πολιτικής, όσο και της γαλουχημένης κομμουνιστικά κοινωνίας.
Κοντολογίς, χρειάζεται να αλλάξουμε νοοτροπία και να καταφέρουμε να σχεδιάσουμε μια οικονομία στην οποία οι παραγωγικοί φορείς θα «παίζουν» καθαρά το παιγνίδι. Μια οικονομία στην οποία ο κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του και δεν θα αποθαρρύνεται η καινοτομία και η πρωτοβουλία.
Η αντίληψη του επιχειρηματικού ρίσκου, της επανεπένδυσης, της καινοτομίας και της αδέσμευτης από το Κράτος πρωτοβουλίας, είναι σχεδόν άγνωστα χαρακτηριστικά στην Ελλάδα, όπως ήταν και σχεδόν σε όλες τις χώρες του τέως Σοβιετικού συνασπισμού, όταν αυτός κατέρρευσε.
Η προσπάθεια αυτή απαιτεί χρόνο.
Πολύ περισσότερο αν αναλογιστούμε ότι χώρες σαν την τέως Ανατολική Γερμανία, την Ουγγαρία ή τη Σλοβακία, ακόμη παιδεύονται για να ακολουθήσουν τον σύγχρονο κόσμο.
Οι μεταρρυθμίσεις και όσα απαιτούνται για να σταθεί η οικονομία μας στα πόδια της, απαιτούν, πρώτα απ’ όλα, μια άλλη νοοτροπία των πολιτικών και της κοινωνίας.
Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο.
Επειδή, εκτός των άλλων, είμαστε κι εντόνως ταυτισμένοι με το κομματικό ραχάτι, τη στασιμότητα και την έλλειψη ανταγωνιστικότητας που επέβαλλε η Αριστερά στην Ελλάδα και δη στον δημόσιο τομέα της.
Διαφορετικά, θα συνεχίσουμε να παράγουμε ελλείμματα και να αναζητούμε συνεχώς δανεικά και προστασία από ένα Κράτος που δεν έχει να δώσει τίποτα.
Όπως η συνδικαλίστρια κρατικού νοσοκομείου, που ωρυόταν στα κανάλια, επειδή η υπηρεσία πλυντηρίων θα δοθεί στον… ιδιωτικό τομέα και μάλιστα με λιγότερο κόστος.
Λες και πρέπει να είναι δημόσιος υπάλληλος εκείνος ή εκείνη που πλένουν τα σεντόνια και τις κουβέρτες του κάθε νοσοκομείου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου