Οι κληρονόμοι

Γράφει

ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

Όσοι ανθέλληνες εξακολουθούν να ισχυρίζονται πως δεν είμαστε απευθείας απόγονοι των αρχαίων ημών προγόνων, δεν έχουν παρά να διαβάσουν το παρακάτω απόσπασμα από τον Γ' Ολυνθιακό λόγο του Δημοσθένη - το μεταφράζω πρόχειρα:

«Το ψήφισμα (ο νόμος) δεν έχει καμιά αξία αν δεν προστεθεί σε αυτό και η θέληση να εφαρμόσετε όσα με τόση προθυμία αποφασίσατε.

Διότι αν έφταναν τα ψηφίσματα και μπορούσαν να σας υποχρεώσουν να κάνετε αυτά που προστάζουν, ή αν τα ίδια ήταν σε θέση να τα εφαρμόσουν από μόνα τους, τότε δεν θα ήταν δυνατόν ύστερα από τόσα ψηφίσματα που εκδώσατε να έχουν γίνει τόσα λίγα, ή μάλλον να μην έχει γίνει τίποτε […] διότι μπορεί οι πράξεις να

 ακολουθούν τα λόγια και τις ψηφοφορίες χρονικά, έχουν όμως μεγαλύτερη δύναμη και είναι ισχυρότερες».

Είναι ηλίου φαεινότερο λοιπόν πως η προθυμία των πολιτικών ανδρών μας να ψηφίζουν νόμους για τη σωτηρία της χώρας, η οποία συνοδεύεται από την απροθυμία τους να τους εφαρμόσουν, δεν οφείλεται ούτε σε δειλία ούτε σε ανικανότητα. Είναι πανάρχαια ελληνική παράδοση που εμείς, οι απόγονοι του Δημοσθένη, τη φέρουμε ως εγγραφή στο DNA μας, αυτό το οποίο είναι ειδικά προγραμματισμένο για να θριαμβεύει κυρίως επί του εαυτού μας.

Όπως, ως γνωστόν, συνέβη και με τους Αθηναίους στους οποίους απευθύνεται ο ρήτορας και οι οποίοι αποφάσιζαν συνεχώς να οργανωθούν για να αντιμετωπίσουν τον Φίλιππο χωρίς ποτέ να εφαρμόσουν τις αποφάσεις τους.

Ως γνωστόν, η Αθήνα αναγκάστηκε να παραδοθεί στους Μακεδόνες εντέλει, αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι εμείς παραμένουμε πιστοί στις πολιτισμικές μας παραδόσεις. Κρίμα που δεν ζει σήμερα ο Φαλμεράιερ για να σκίσει το κατάπτυστο πόνημά του.

Λέει κι άλλα ο Δημοσθένης για τους πολιτευόμενους της εποχής του που είχαν χτίσει σπίτια πολυτελέστερα κι από τα δημόσια κτίρια και τους ναούς, για τους εύπορους που δεν επιθυμούσαν να φορολογηθούν και άλλα πολλά. Δεν θα σταθώ όμως σε όλα αυτά γιατί μπορεί να θεωρηθεί ότι ηθικολογώ ή πως, απελπισμένος από το παρόν, αναζητώ καταφύγιο στο παρελθόν για να υπεκφύγω ή να παρηγορηθώ.

Απλώς αισθάνθηκα την ανάγκη να απαντήσω σε όσους απόρησαν επειδή στο πολυνομοσχέδιο περιλαμβάνεται και το άνοιγμα καμιάς εκατοστής επιτηδευμάτων ήδη ορθάνοιχτων βάσει προηγουμένων ψηφισμάτων - νόμων, τους οποίους η ίδια Βουλή ψήφισε πανηγυρικά. Και αν ήταν μόνον τα κλειστά, κάτι πάει κι έρχεται θα μου πεις. Είναι και όλα τα άλλα που αν καθίσεις να τα απαριθμήσεις θα πνιγείς στις λεπτομέρειες και θα χάσεις την ουσία.

Και η ουσία είναι ότι ενώ ζεις στον 21ο αιώνα και νομίζεις πως είσαι ένα τίποτε, ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πως είσαι κληρονόμος. Κι όσο κι αν ο 4ος αι. π.Χ. στον οποίον έζησε ο Δημοσθένης θεωρείται αιώνας παρακμής για την Αθήνα, οφείλεις να αναγνωρίσεις πως σε αυτόν έζησαν και ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης. Κάθε κληρονομιά έχει και τα καλά της, έχει και τα κακά της. Κι εμείς, για να διατηρήσουμε τα δικαιώματά μας, διαλέξαμε τα χειρότερα.

Πηγή: Τα Νέα