Ο μονόδρομος του Αντώνη Σαμαρά

Ένα από τα κορυφαία προβλήματα του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, είναι ότι για να επιδιώξει την αυτοδυναμία, πρέπει να «γονατίσει» στους φανατικούς ταλιμπάν του κόμματός του με τις ακραίες θέσεις τους.
 Όμως, η εκλογική εμπειρία αποδεικνύει ότι νίκη με αυτοδυναμία στις εκλογές, χωρίς την συμπόρευση του μεσαίου χώρου, δεν επιτυγχάνεται ποτέ.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν οι κομματικοί ταλιμπάν και ο μεσαίος χώρος (εντός κι εκτός Νέας Δημοκρατίας) μπορούν να συνυπάρξουν.
Δύσκολο, αν όχι αδύνατον.
Συνεπώς η απάντηση στην εξίσωση, αποτελεί
 μονόδρομο για τον Αντώνη Σαμαρά.
Πολύ περισσότερο όταν οι ακραίοι του κόμματός του ((αντιδυτικοί, υπερπατριώτες, υπερασπιστές της δραχμής, λοιποί φαντασιόπληκτοι) και η κρατικοθρεμμένη ΔΑΚΕ, απειλούν, συνασπίζονται και ενίοτε χορεύουν αντάρτικα σε αντιμνημονιακές συναθροίσεις, όταν δεν εκφράζουν κοινές θέσεις με την Παπαρήγα, τον Τσίπρα και το «βαθύ» ΠαΣοΚ.

Από την άλλη πλευρά, η μεσαία τάξη, παρουσιάζεται να έχει ένα πρόβλημα. Αποτελείται από μια σιωπηλή μάζα, χωρίς κραυγές και εντυπωσιασμούς που απαρέσκεται τις ακρότητες και τους λαϊκισμούς.

Ο Αντώνης Σαμαράς, είναι σαφές, πως το τελευταίο διάστημα και προ των ευθυνών του, έκανε μια θεαματική στροφή.
Εγκατέλειψε την αδιαλλαξία, δέχθηκε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση συνεργασίας του Λουκά Παπαδήμου, ενώ υπέγραψε και την περίφημη επιστολή προς τους πιστωτές της χώρας για να λάβουμε την έκτη δόση.
Είναι σαφές, επίσης, ότι η στροφή της Νέας Δημοκρατίας δεν ήταν καθόλου εύκολη, αν αναλογιστούμε ότι στρατιές μεσαίων στελεχών της, αλλά και γραφικά μεγαλοστελέχη της είχαν κατηχηθεί στον ακραίο αντιμνημονιακό λόγο και στις ακρότητες περί Δ΄ Ράιχ, κατοχής, εσκεμμένης προδοσίας κλπ. Επιπλέον, είχαν εκπαιδευθεί σε σημείο εμμονής, να πιστεύουν ότι υπάρχει άλλη λύση… εκτός Μνημονίου με επαναδιαπραγμάτευση.

Όσοι εντός και πέριξ της Νέας Δημοκρατίας τολμούσαν να ψελλίσουν ότι ο δρόμος της χώρας είναι μονόδρομος, ως προς την ξεκάθαρη και απόλυτη δημοσιονομική προσαρμογή στα δεδομένα των εσόδων του κράτους, αντιμετωπίζονταν – και αντιμετωπίζονται ακόμη- περίπου ως προδότες!

Όμως τα χαρτιά είναι ανοιχτά επάνω στο τραπέζι (βλέπε και ανάρτηση με τίτλο «Οι ουτοπίες της Αριστεράς», Σάββατο 21 Ιανουαρίου) και ο Αντώνης Σαμαράς το γνωρίζει.
Ούτε επαναδιαπραγμάτευση μπορεί να κάνει, ούτε τίποτα από τις μεγαλοστομίες του παρελθόντος.
Η στροφή του προς την λογική, μπορεί να απομακρύνει τους Καμμένους, τους Μνώληδες, τους Μαρκόπουλους και τους συνδικαλιστάδες που επιθυμούν να υιοθετήσει θεωρίες συνωμοσίας και να υποσχεθεί… κρεμάλες, αλλά μπορεί να τον οδηγήσει στις αγκάλες του μεσαίου χώρου και του επιχειρηματικού κόσμου.

Βεβαίως, ουδείς ισχυρίζεται ότι ο δρόμος που δείχνει να επιλέγει είναι εύκολος.
Οι πιέσεις των σκληρών και των γραφικών του κόμματός του, οι απειλές τους για νέους κομματικούς σχηματισμούς ή δημιουργία μετώπων, ασφαλώς αποτελούν φληναφήματα.
Όμως, επαναλαμβάνουμε, ο δρόμος του είναι μονόδρομος!
Δεν μπορεί να μη γνωρίζει ότι ακόμη κι αν εκλεγεί με αυτοδυναμία, είναι υποχρεωμένος να κάνει συγκεκριμένα πράγματα.
 Εξ ου και είναι απαραίτητη, πλέον της περιθωριοποίησης των γραφικών και λαϊκιστών του κόμματός του, η απόλυτη και ωμή προεκλογική αλήθεια.
Αλήθεια για την εθνική συνεννόηση, για κυβερνήσεις συνεργασίας, για αυστηρή λιτότητα στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, για απολύσεις στο δημόσιο, όσα τελικά επιβάλλουν οι περιστάσεις που περνάμε.