Ο απύθμενος λαϊκισμός

Είναι δεδομένο ότι οι λαϊκιστές αποτελούν μια τεράστια γάγγραινα στο σώμα της ταλαιπωρημένης Ελλάδας.
Δεν έχουν, μάλιστα, κανένα όριο στις επιδιώξεις και τις δραστηριότητές τους.
Δεν θα σταθούμε καθόλου στις παρελθούσες δραστηριότητές τους.
Σήμερα, όμως, στις πιο κρίσιμες στιγμές της Ελλάδας από την Μικρασιατική καταστροφή κι ύστερα, οι ενέργειες τους
μπορεί να αποδειχθούν μοιραίες.
Εκμεταλλευόμενοι πλήρως την απόγνωση μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού εξ αιτίας της κρίσης και των ανίκανων πολιτικών να την αντιμετωπίσουν, έχουν βαλθεί, δήθεν, να γίνουν οι μέντορές του. Οι περισσότεροι, θιασώτες του μισητού κρατισμού, δεν αντιλαμβάνονται ότι η Ελλάδα για να μπορέσει να επιβιώσει οφείλει να αλλάξει το κράτος της. Να προχωρήσει στις περιβόητες μεταρρυθμίσεις, τις αποκρατικοποιήσεις, να μειώσει την κρατική παρεμβατικότητα. Δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται το παραμικρό από την επιθυμία τους να μην αλλάξει τίποτα. Φωνάζουν για την πατρίδα, χρησιμοποιούν μεγαλοστομίες και στοχεύουν κατ’ ευθείαν στα χαμηλότερα ένστικτα της κοινωνίας, αδιαφορώντας για τη λογική και τον ρεαλισμό.

Ο λαϊκισμός δεν έχει μια στέγη.
Τον βρίσκει κάποιος παντού. Στο βαθύ ΠαΣοΚ, στην Αριστερά, στη Λαϊκή Δεξιά, στα άκρα.

Η μεγάλη γκάφα του Παπανδρέου με την εξαγγελία του δημοψηφίσματος, αποτελούσε κορωνίδα του λαϊκισμού, αφού επιχείρησε να βάλει σε εκβιαστική αντιπαράθεση τη θέληση του ελληνικού με αυτήν των άλλων μεγάλων ευρωπαϊκών λαών. Ο Παπανδρέου προσπάθησε να εκβιάσει με την άκρως λαϊκίστικη κατηγορία περί ελλιπούς αλληλεγγύης από τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις.
Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι.
Ο ίδιος υπέστη έναν άνευ προηγουμένου εξευτελισμό στις Κάνες. Η Ελλάδα, όμως, οδηγήθηκε κι άλλο στην απομόνωση.

Από την άλλη πλευρά, στη Νέα Δημοκρατία, ο έσχατος λαϊκισμός κορυφώθηκε όταν στελέχη της συνετάχθησαν αρχικά με την Αριστερά και το μέτωπο της δραχμής.
Κάποιοι, έφτασαν στο σημείο να εκθέσουν ακόμη και τον πρόεδρο του κόμματός τους, αμφισβητώντας την ειλικρίνεια της ευρωπαϊκής επιλογής του.
Οι ίδιοι, εμφανίζονται τώρα αποστασιοποιημένοι, επειδή το κόμμα τους έκανε στροφή προς τον πολιτικό ρεαλισμό.

Σε ότι αφορά στην Αριστερά, νομίζουμε ότι δεν είναι διόλου υπερβολικός ο χαρακτηρισμός επιτομή του λαϊκισμού.
Θεωρώντας ότι η αποτυχία ή η χρεοκοπία της Ελλάδας θα…γκρεμίσει την μισητή για πολλούς Αριστερούς Ευρώπη, πιστεύουν ότι έτσι να οδηγηθεί ο λαός  να την…αναζητήσει για να στήσει τους σοσιαλιστικούς παραδείσους, τύπου… Βορείου Κορέας.

Σχετικά με τον λαϊκισμό του συνδικαλισμού των εργοδοτών, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.
Οι άνθρωποι επιχειρούν να διαφυλάξουν τα μεγάλα τους κέρδη.
Τα δε κροκοδείλια δάκρυά τους για τους εργαζόμενους που χάνουν τη δουλειά τους εξ αιτίας των κατεβασμένων ρολών συναδέλφων τους, δεν μπορούν να ξεγελάσουν κανέναν. 
Τόσο εκείνοι, όσο και μεγάλη μερίδα της κοινωνίας αντιλαμβάνονται ότι η συντριπτική πλειοψηφία των καταστημάτων που κλείνουν, το πράττουν είτε επειδή δημιουργήθηκαν για να εκμεταλλευθούν την πιστωτική υπερκατανάλωση με φτηνές εισαγωγές χαμηλής ποιότητος είτε επειδή δεν μπορούν να συνεχίσουν να υποκλέπτουν φόρους.
Όπως, επίσης, γνωρίζουν, ότι επί χρόνια αντί να επενδύουν τα κέρδη τους στις επιχειρήσεις τους, τα έκαναν ακίνητα και κατανάλωση.

Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν με τον λαϊκισμό των συνδικαλιστών της εργατικής γραφειοκρατίας. Βολεμένοι, μέτριοι τω πνεύματι, κομματόσκυλα του αισχίστου είδους, αδιαφορούν για την κοινωνία λαϊκίζοντας, δήθεν, γι’ αυτήν.
Άλλοι κατεβάζουν τους διακόπτες του ηλεκτρικού ρεύματος, άλλοι κλείνουν τους δρόμους, άλλοι αεροδρόμια, λιμάνια, αρχαιολογικούς χώρους και πάει λέγοντας.
Κι όλοι, έχοντας την ασφάλεια της μόνιμης εργασίας εφ’ όρου ζωής.
Το που θα βρίσκονται εσαεί τα χρήματα –χωρίς πλέον ασύστολο δανεισμό- για να πληρώνονται, τους αφήνει αδιάφορους. Αυτοί τον χαβά τους. Συνεχίζουν να επιδεικνύουν κοινωνική και πολιτική γαϊδουριά απέναντι σε όλη την κοινωνία.
Οι περισσότεροι από αυτούς πλουσίως αμειβόμενοι, με ποσά που για κάποιους υπερβαίνουν τις 130.000 ευρώ ετησίως!

Όλοι αυτοί, δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι το πιο δύσκολο πράγμα τούτη την εποχή, είναι να μοιραστούν το βάρος της κρίσης με τον πολιτικό ρεαλισμό.
Και την πληρώνει ο τόπος και η ίδια η δημοκρατία μας.
Ας μη ξεχνάμε ότι δεν μπορεί να λειτουργεί η δημοκρατία χωρίς την ύπαρξη ορθής κρίσης.