Το
εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,
δια χειρός
Πέμυς Γκανά
Ο δικός μου
Κάιρλοφ…
«Γράφε
–γράφε» ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος, «γράφε – γράφε» κι η Χριστίνα...
Μια
να μπλέκεται το χρονογράφημα του Grpost
στην γραφή του Κάιρλοφ -μυθιστόρημα εποχής και όχι ιστορικό- και μια ο Κάιρλοφ
στο χρονογράφημα...
Και
να τα delete και να τα κλάματα!
Και
να οι κραυγές του κακιασμένου:
«Ακόμη
να τελειώσεις το χρονογράφημα;», «τι στα κομμάτια γράφεις και ξαναγράφεις;»…
«Πότε θα προλάβω να το ανεβάσω, έχω κι άλλα πράγματα να κάνω κυρά μου»…
Κακιασμένος
σας λέω.
Κι
αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε και την Εύα Τσαροπούλου…
Πόσο
πήρε για να γραφτούν
τετρακόσιες και πλέον σελίδες, σ άλλους τόπους, σ άλλα
μέρη βορινά, σ άλλους χρόνους, ο έρημος πύργος Κάιρλοφ;
Κάθε
τόσο έδειχνα ένα κεφάλαιό του στον δύστροπο και κακιασμένο…
Χλιμιντρούσε.... "χμμμμμμμμμμμμ", έκανε.
Και
συμπλήρωνε: «Γράφε – γράφε»…
Δυο
χρόνια, ολόκληρα.
Ρώσικες
κραυγές «Ο Θεός σώζει τον ορθόδοξο Τσάρο», η καλίνκα, τα μοιρολόγια, κι η
μοναρχία. Ανελέητη, δίχως ίχνος συμπόνιας.
Δουλοπάροικοι,
μουζίκοι, εράλδοι, αστοί, ξύλινες παράγκες, και παλάτια.
Μπάμπουσκες,
κριόσνι (νονά), μαλακές σάπκες, κβας, μια Λευκορωσία ευλογημένη Αύγουστο μήνα,
να μυρίζει στάχυ, μεστό.
Μυστικά
ένοχα, ίντριγκες, δολοφονίες, και μια εποχή που η εξαθλίωση, η διαφθορά, η
ανέχεια και ο πλούτος γινόταν ένα κουβάρι.
Μια
δούκισσα, που αφυπνίζεται και συνειδητοποιεί πως ο επίπλαστος κόσμος της δεν
είναι αγγελικός, παλεύοντας με δαίμονες έχοντας σαν μοναδικό στόχο την διαφυγή
της και την σωτηρία του οίκου της.
Ο
τρόμος της λήθης που την κατατρώγει, και τέλος η αλήθεια, ποια αλήθεια όμως;
Και
το τέλος, ποιο τέλος όμως;
Ένας
διπλωμάτης ο Σέργιος Λεμπέσκι που χειραγωγεί ανθρώπους, καταστάσεις και ένα
έθνος ολόκληρο, αναρωτιέται αν είναι προδότης.
Υπασπιστές
που ορκίζονται πίστη στο στράτευμα, εξεγείρονται, και ορθώνουν το ανάστημα τους
ενάντια στον πατερούλη.
Ένας
Αρχιδούκας που μάχεται για το έθνος που δικαιωματικά (;) του ανήκει...
Ο
Αλιόσα Σεργκέεβιτς, ο Κρίστο Γιοβάνοβιτς, η Όλια, η Σιλβύ Ντυπόν, η Αντριάνα
Αλεξέγιεβνα, η Άννα, η Νάστα με τον μπεκρούλιακα άντρα της τον Σεριόζα
Κορνέγιεβιτς και τον γιο τους τον Τιμόχιν, άνοιξαν τις πύλες του κακορίζικου
Κάιρλοφ και περιμένουν την Αναστασία Ιβάνοβνα να κατέβει από τα διαμερίσματα
της να προϋπαντήσει τον γιο της τον Φιοντόρ (δώρο του Θεού) Ιλίεβιτς, να τον
δει πρώτη φορά μετά από είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια, να την νεκροφιλήσει...
Παράλληλα
το Μινσκ στα όρια της στάσης, και η Αγία Πετρούπολη να φλέγεται...
Ο
Μήτια Εφραίμοβιτς με το κατεστραμμένο πρόσωπο αρωγός του γιατρού Καράσωφ και
πολύτιμος βοηθός της Αναστασίας Ιβάνοβνα, παρακολουθεί ήρεμος τις εξελίξεις.
Άκουγα
τα θροΐσματα των φορεμάτων, μύριζα το χνότο τους, άκουγα το κλάμα, τους
ψιθύρους, τα ουρλιαχτά, συνωμότησα πολλές φορές μαζί τους, πέθανα άλλες τόσες,
και όταν έγραψα ΤΕΛΟΣ πικράθηκα πολύ γιατί νόμιζα πως τους έχασα, έχασα,
πίστεψα η αφελής, την συντροφιά τους.
Δεν
έγινε έτσι, ευτυχώς.
Τους
έχω δίπλα μου, μαζί μου, και πορευόμαστε αντάμα.
Και
να σας εξομολογηθώ κάτι;
Δεν
μας τρομάζει πλέον η λήθη το χωνευτήρι του θανάτου, μιας και η αλήθεια μας
ακούστηκε.
Οπισθόφυλλο.
Μην
πιστεύεις αυτό που βλέπεις με τα μάτια σου.
Μ΄
ακούς;
Ποτέ.
Κοίτα
πέρα μακριά στον λόφο εκεί στην επαρχία του Γόμελ, τον βλέπεις τον Κάιρλοφ; τον
πύργο των Κορλόφσκι;
Όχι;
Περίεργο...Είναι
πάντα εκεί.
Κοίτα
καλύτερα, ξεπροβάλει τώρα μέσα από την πυκνή καταχνιά η ανατολική πλευρά του.
Η
ομίχλη τον κρύβει ξανά.
Και
ο Κάιρλοφ -ίδια μήτρα που δεν ξερνά τα
παιδιά της- φυλά μυστικά, ανομολόγητα, που σπέρνουν θάνατο.
Ένας
δεσμός σφιχτός, μια με πνίγει, μια με σώζει, προστασία και θηλιά αντάμα.
Το
αέναο παιχνίδι του θύτη και του θύματος.
Το
χωνευτήρι του θανάτου και η λήθη -αυτός ο δαίμονας-δεν με τρομάζουν πια γιατί
ξέρω πως με ακούς εσύ και η ζωή μου δεν ξεχαστεί μια-δυο γενιές μετά.
Όχι,
όχι καλύτερα ούτε εμένα να ακούς.
Μισότρελη
γρια είμαι.
Αφουγκράσου
μόνο το μουρμουρητό του ανέμου, μιλά για τον γιό μου τον Φιοντόρ, μιλά και για
μένα, μιλά για μια στρατιά ανθρώπων που μαχόμαστε να σώσουμε τις ζωές μας και
να αποδώσουμε δικαιοσύνη.
Πορεύσου
με την διαίσθηση σου και θυμήσου, την αλήθεια δεν την βλέπει πάντα το φως του
ήλιου. Και στο λέω εγώ η Αναστασία Ιβάνοβνα Κορλόφσκι που καταδικασμένη ζω εν
κρυπτώ στα σπλάχνα του κακορίζικου Κάιρλοφ...
Υστρ:
Α,
σας περιμένω την Τρίτη 5 Ιουλίου, στις 20.30 στο Poems & Crimes, στο Μοναστηράκι, Αγίας
Ειρήνης 17, μισή ανάσα από το Μετρό…
Εκεί
θα είναι κι ο Κάιρλοφ…
Που
θα αποκαλυφτεί στα μάτια σας.
Στα
μάτια των φίλων μου…
Επιβεβαιώνω! Επιβεβαιώνω!
ΑπάντησηΔιαγραφή