Ήταν πριν 33 χρόνια. Η Ελλάδα είχε βάλει τα γιορτινά της και υποδεχόταν τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, ενώ στο Ζάππειο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, βαθύτατα συγκινημένος, έβλεπε το προσωπικό του όνειρο να λαμβάνει σάρκα και οστά. 28 Μαΐου 1979.
Η Ελλάδα, λίγα μόλις χρόνια μετά την πτώση της χούντας γινόταν δεκτή στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.
Λίγο πιο εκεί από το Ζάππειο, κάποιοι κρατώντας
σημαίες με σφυροδρέπανα και άλλες με έναν πράσινο ήλιο, φώναζαν συνθήματα: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «Έξω απ’ την ΕΟΚ των μονοπωλίων» και άλλα παρόμοια, ανιστόρητα και φαιδρά.
Πριν 33 χρόνια ο Καραμανλής κατάφερε και νίκησε για λογαριασμό της Ελλάδας και την μετέθεσε από τα μίζερα Βαλκάνια στο ευρωπαϊκό της μέλλον. Η νίκη αυτή ήταν προσωπική του. Μόνος εναντίον όλων, τουλάχιστον στο εσωτερικό της χώρας, εκτός από κάποιες φωνές της Ανανεωτικής Αριστεράς, όπως οι αείμνηστοι Ηλίας Ηλίου και Λεωνίδας Κύρκος.
Κι ύστερα ήρθε η λαίλαπα. Το ΠαΣοΚ που ήταν αντίθετο με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας καταθέτοντας ως μοντέλο την Αλβανία του Αλία, τη Λιβύη του Καντάφι και είχε στα γραφεία του φωτογραφίες του Μαρξ, του Βελουχιώτη και του Βαφειάδη, δεν πήγε καν στη Βουλή όταν έγινε η κύρωση της συμφωνίας ένταξης. Αλλά, λίγο αργότερα άρχισε να λαμβάνει τα χρήματα της ΕΟΚ (ΜΟΠ κλπ) και άλλαξε γνώμη.
Είχε, όμως, μαζί με την Αριστερά, «μπολιάσει» σε αντιευρωπαϊκή κατεύθυνση μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Όχι μόνο με τη ρητορεία αλλά και με την ουσία. Δημιούργησε ένα Κράτος κάθε άλλο παρά ευρωπαϊκό και "πέρασε" την αντίληψη ότι αυτό είναι ο πάτρωνας των πάντων και θεραπεύει πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Τελικά, αυτό το Κράτος, ούτε νόσο θεράπευσε τη δε μαλακία την έκανε σημαία.
Η Ελλάδα, όλα αυτά τα χρόνια, σπατάλησε στην κατανάλωση όσα της έδωσε η ΕΟΚ και μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ ταυτοχρόνως αναγκαζόταν να δανείζεται για να συντηρήσει το τέρας που δημιούργησε. Το σημαντικότερο είναι ότι δεν επέδειξε ευρωπαϊκή αλλά απολύτως τριτοκοσμική λογική.
Οι συντεχνίες και οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές έγιναν συγκυβερνήτες του τόπου, ενώ η Ελλάδα έφτασε σήμερα στο σημείο να αμείβει 1.110.000 ανθρώπους από τον δημόσιο κορβανά της, χωρίς ουσιαστικά να παράγει τίποτα. Ασφαλώς δεν έφταιγε η Ευρώπη γι’ αυτό, που είχε δώσει τσουβάλια δισεκατομμυρίων για ανάπτυξη.
Κι όταν το πάρτι τελείωσε, όταν τα ελλείμματα έπνιξαν τον τόπο, πάλι η Ευρώπη έφτιαξε τους μηχανισμούς στήριξης της χώρας. Με την απαίτηση, όμως, να γίνουν κάποια δεδομένα πράγματα για να γίνουμε ευρωπαϊκή χώρα. Να μην έχουμε κομμουνιστικό Κράτος σε δομές και παρεμβάσεις, να μη πληρώνουμε επιδόματα …προσέλευσης στην εργασία μας, να μην έχουμε αντιαναπτυξιακή γραφειοκρατία, να μειώσουμε τον δημόσιο τομέα μας.
Αντί αυτών, η κυβέρνηση των πελατών του δημοσίου τομέα (στην λογική αυτή είχε εν τω μεταξύ προσχωρήσει και η Νέα Δημοκρατία), για να μη θίξει τα συμφέροντα των δικών της ανθρώπων, επέβαλλε άδικες και οριζόντιες μειώσεις μισθών, συντάξεων και υπέρογκη φορολογία που διέλυσε τις παραγωγικές δομές του Κράτους.
Ταυτοχρόνως, φούντωσε ο λαϊκισμός και ο …αντιευρωπαϊσμός και οι δυνάμεις του έλαβαν δύναμη από εκείνους που τους έχουν γίνει βίωμα τα εξωπραγματικά και δημαγωγικά συνθήματα ετών. Σήμερα όλοι αυτοί τρέχουν να συμπαραταχθούν μαζί του. Οι δυνάμεις που δεν ήθελαν την ευρωπαϊκή πορεία αλλά την εκμεταλλεύθηκαν πλήρως υπέρ των δικών τους συμφερόντων και όχι της Ελλάδας, επιμένουν ότι δεν πρέπει να αλλάξει τίποτα.
Σήμερα, 33 χρόνια από τη λαμπερή εκείνη ημέρα, τα συνθήματα του Παπανδρέου και της Αριστεράς, δείχνουν να παίρνουν την εκδίκησή τους από την υπευθυνότητα και το όραμα του Καραμανλή. Τις ελπίδες που γεννήθηκαν τότε, κάναμε ότι μπορούσαμε να τις μετατρέψουμε σε εφιάλτη. Σήμερα, η πιθανή έξοδος της Ελλάδας από την Ευρώπη, ασφαλώς θα κάνει τον Καραμανλή, στον ουρανό του, να δακρύζει…
Κι η σκεπτόμενη κοινωνία παρακολουθεί με θλίψη.
Κι αγωνιά για το τι ξημερώνει, αφού κάποιοι επιμένουν στις ψευδαισθήσεις τους και στο σταλινικό τους όνειρο να….γκρεμίσουν….τον καπιταλισμό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου