Σ’ αυτή τη χώρα που ψάχνουμε εναγωνίως επενδύσεις, δεν πρόκειται να τις βρούμε στον αιώνα τον άπαντα.
Πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ένας επενδυτής για να έρθει να ακουμπήσει τα λεφτουδάκια του στη χώρα μας για να κάνει κουμάντο ο κάθε Φωτόπουλος και το ΠΑΜΕ ή να υφίσταται τους γνωστούς εκβιασμούς του γραφειοκρατικού και διεφθαρμένου συστήματος; Πόσο αυτοκτονική διάθεση μπορεί να έχει;
Πόσο μπορεί να είναι διατεθειμένος να
ανέχεται την εχθρική τοποθέτηση μεγάλου μέρους της κοινωνίας απέναντι στο κέρδος;
Γιατί να πάει να μπλέξει με τις Αριστερές συνιστώσες που για κάθε έργο προσφεύγουν στα δικαστήρια, είτε για να… προφυλάξουν τον….Κορμοράνο του Βοτανικού, είτε την οποιαδήποτε …περιβαλλοντοκτόνα ή…αποικιοκρατική επένδυση;
Ας μην είμαστε αφελείς.
Με τέτοιο Κράτος, με τέτοιους φορολογικούς συντελεστές, με τέτοια νοοτροπία της κοινωνίας, η προοπτική επενδύσεων στην Ελλάδα είναι τόση όση έχει ένας Εσκιμώος για να κάνει ηλιοθεραπεία ή να χρειαστεί ψυγείο στην Αλάσκα και τη Γροιλανδία.
Ανάπτυξη δεν γίνεται με το Κράτος αφέντη και ένα εκατομμύριο ανθρώπους να αμείβονται από το δημόσιο.
Για τον απλούστατο λόγο ότι μέσω αυτού του Κράτους, καταστρέφεται ή ακυρώνεται κάθε επενδυτική προοπτική.
Εμείς, προφανώς μπολιασμένοι από τα Αριστερά φληναφήματα και ουτοπίες, φαίνεται ότι οδηγούμαστε ως προβατάκια πίσω από το νέο «λεφτά υπάρχουν» του Αλέξη Τσίπρα που υπόσχεται Αριστερή κυβέρνηση.
Το ότι με όσα λέει –είτε εντός είτε εκτός ευρώ- θα μεγεθυνθεί το πρόβλημα, ουδένα απασχολεί.
Το γεγονός ότι όσο η Ανάπτυξη σχεδιάζεται κεντρικά δεν είναι Ανάπτυξη αλλά πέταμα χρημάτων, ουδείς το βάζει στο τραπέζι.
Έτσι, κάποιοι βαυκαλίζονται με ότι αν η Ευρώπη κυκλοφορήσει Ευρωομόλογα θα ….ξεκολλήσουν έργα και θα δουλέψει ο κοσμάκης.
Χωρίς να σκέπτονται τι θα γίνει σε αναπτυξιακό επίπεδο αν τελειώσουν τα έργα.
Θα ξαναβγεί άλλο ομόλογο και μετά άλλο κι άλλο; Μα έτσι, πάλι σε τέλμα θα βρεθούμε…
Η Ανάπτυξη, είναι σαφές, ότι επιτυγχάνεται σε φιλελεύθερο επιχειρηματικό περιβάλλον. Επιτυγχάνεται με μικρές και καίριες πρωτοβουλίες οι οποίες όλες μαζί δημιουργούν ευημερία και θετικό κλίμα.
Εν συνεχεία και βήμα βήμα, οι μικρές πρωτοβουλίες γίνονται μεγαλύτερες κι όλο μεγαλύτερες…
Και το Κράτος; θα πει κάποιος.
Το Κράτος να πάει στα κομμάτια.
Δεν έχει δουλειά το Κράτος να δίνει διπλώματα οδήγησης, τα δίνει πολύ καλά κι ένα ιδιωτικό ΚΤΕΟ. Δεν έχει δουλειά το Κράτος να καθορίζει σε ποιο δικαστήριο θα αγορεύσει ο δικηγόρος της Λαμίας ή της Θεσσαλονίκης ή της Αθήνας.
Δεν έχει δουλειά το Κράτος να επιβάλλει στον πολίτη του να ασφαλίζεται υποχρεωτικά στο ΙΚΑ ή στον ΟΑΕΕ αν εκείνος προτιμά μια άλλη ιδιωτική ασφαλιστική εταιρία.
Δεν έχει δουλειά το Κράτος να μαζεύει τα σκουπίδια και να έχει δημοσίους υπαλλήλους γι’ αυτό. Ούτε έχει δουλειά να δίνει άδεια σε όποιον θέλει να ανοίξει ένα κομμωτήριο!
Ούτε να διατηρεί δημοσίους υπαλλήλους για να πλένονται τα σεντόνια και οι κουβέρτες των νοσοκομείων.
Δεν έχει δουλειά το Κράτος να υπαγορεύει υποχρεωτικά τη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Δεν έχει δουλειά το Κράτος να συντηρεί στρατιές δημοσίων υπαλλήλων για να φυλάνε την Ακρόπολη και άλλα αρχαιολογικά μνημεία.
Ούτε να επιβάλλει στις επιχειρήσεις να δημοσιεύουν τους ισολογισμούς τους σε εφημερίδες, με μετακυλιόμενο το τεράστιο κόστος στην κατανάλωση.
Δεν έχει δουλειά το Κράτος να πουλάει ηλεκτρικό ρεύμα ή φυσικό αέριο.
Όλα αυτά και πολλά άλλα, μπορούν να τα κάνουν άριστα ιδιώτες και μάλιστα με μικρότερο κόστος. Το Κράτος ας περιοριστεί στα απολύτως απαραίτητα.
Την Ασφάλεια των συνόρων, την Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία.
Κι εκεί τέλος.
Πολύ περισσότερο αν μειωθούν οι υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές (αν ο γράφων κατέβαλλε 500 ευρώ τον μήνα που σήμερα καταβάλλει στον ασφαλιστικό του τομέα θα εισέπραττε μετά από 38 χρόνια εργασίας 3.800 ευρώ σύνταξη και θα είχε πολλαπλασίως καλύτερη υγειονομική περίθαλψη), αν σταματήσει η υποχρεωτική ασφάλιση ακόμη και για μικροεπαγγελματίες που εισπράττουν λιγότερα από 300 ευρώ (στην ουσία ευνοεί τη μαύρη εργασία και συχνά λειτουργεί απαγορευτικά για την απασχόλησή τους), αν μειωθεί η γραφειοκρατία (δεκάδες πιστοποιητικά, μελέτες, παραμελέτες, χιλιάδες ανασχετικοί νόμοι στην επιχειρηματικότητα), αν δημιουργήσουμε ένα σταθερό φορολογικό τοπίο με ορίζοντα δεκαετίας, αν βάλουμε στην εξουσία την δημιουργική φαντασία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και την αφήσουμε να λειτουργήσει με ξεκάθαρους, πλην αυστηρότατους κανόνες δικαίου.
Αν δεν κάνουμε αυτά, όλα τα άλλα θα αποτελούν μπαλώματα στη σημερινή επενδυτική έρημο…
Και θα αναρωτιόμαστε τι έχει το έρμο και ψοφάει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου