Όσα έχουν υποστεί οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια δεν είναι προϊόν κανενός Μνημονίου αλλά του δογματισμού και των αγκυλώσεων (με μια λέξη μπορεί να χαρακτηριστούν και μαλακία) των κυβερνήσεων του ΠαΣοΚ.
Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν πουθενά αλλού πλην των δημοσιονομικών της.
Για πολλά χρόνια εισέπραττε λιγότερα απ’ όσα είχε ανάγκη να χαλάει ή να σπαταλάει.
Συνεπώς αναγκαζόταν
να δανείζεται και να ξαναδανείζεται.
Κάποια στιγμή, το χρέος έφτασε σε επίπεδα που κανένας δεν μας δάνειζε ή μας δάνειζε με επιτόκια εκτός κάθε λογικής.
Έτσι, καταφύγαμε σε αυτούς που βρίζουμε ως τοκογλύφους, κατακτητές κλπ κλπ.
Αυτοί μας έδωσαν λεφτουδάκια (κάποιοι μάλιστα δανείζονται με μεγαλύτερο επιτόκιο απ’ όσο μας δανείζουν) και μας έβαλαν όρους δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Οι επιλογές μας στους όρους τους ήταν δυο.
Η μια να βάλουμε το μαχαίρι στο καρκίνωμα που προκαλούσε την αιμορραγία μας, δηλαδή στον δημόσιο τομέα μας.
Αν απολύαμε δημοσίους υπαλλήλους, αν κλείναμε άχρηστους οργανισμούς που ουδείς κατανοεί τη χρησιμότητα της δημόσιας σκέπης τους, αν μεταρρυθμίζαμε τις αρμοδιότητες του Κράτους, θα μπορούσαμε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να φτάσουμε σε πρωτογενή πλεονάσματα και να κινηθεί πάλι η αγορά και ο τόπος. Κάποιοι λένε ότι αν το είχαμε κάνει την άνοιξη του 2010, τώρα θα μπαίναμε σε πρωτογενή πλεονάσματα.
Επειδή, όμως, αυτό το Κράτος έχει δημιουργηθεί όχι βάσει των αναγκών των πολιτών του αλλά βάσει των αναγκών των κομμάτων του πολιτικού του συστήματος, αν συνέβαινε η πρώτη επιλογή, θα ήταν σαν να έβαζαν το μαχαίρι και να σκότωναν τα δικά τους παιδιά.
Τα παιδιά του πελατειακού τους Κράτους.
Έτσι, ακολουθήθηκε η δεύτερη επιλογή.
Προτίμησαν να σκοτώσουν τους μη πελάτες τους.
Έτσι, κατέφυγαν σε μειώσεις μισθών σε όλους, μειώσεις συντάξεων σε όλους, έκτακτες εισφορές σε όλους, χαράτσια σε όλους.
Αποτέλεσμα; Η διάλυση του ιδιωτικού τομέα και της Μεσαίας τάξης, για να συντηρείται το δημόσιο.
Δεν μας έφταιγε κανένα Μνημόνιο αλλά οι επιλογές των κυβερνήσεων Παπανδρέου και ο κοντόφθαλμος Σαμαράς που μπόλιασε την ελληνική κοινωνία με αντιμνημονιακά φληναφήματα αντί να σταθεί μπροστάρης σε μεταρρυθμιστικό ανένδοτο.
Σήμερα, ο λαϊκισμός φαιοκόκκινο σύννεφο με γαλαζορόζ αποχρώσεις, σκεπάζει τα πάντα.
Ο τόπος ακυβέρνητος, τα φορολογικά έσοδα ανύπαρκτα, οι υποχρεώσεις τεράστιες.
Η Ελλάδα, παρά τις θυσίες των συνταξιούχων της και την διάλυση του ιδιωτικού της τομέα, εξακολουθεί να μη βάζει στα ταμεία της όσα η Βουλή δια του προϋπολογισμού της εγκρίνει.
Οι Έλληνες αδυνατούν να σηκώσουν το βάρος του δημοσίου τομέα.
Κι ας έχουν αναλάβει οι πιστωτές μας την εξυπηρέτηση του χρέους μας.
ΕΜΕΙΣ ΜΕ ΟΣΑ ΕΙΣΠΡΑΤΤΟΥΜΕ ΔΕΝ ΤΑ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΠΕΡΑ.
Κι όμως, υπάρχουν δυνάμεις όπως αυτές που εκφράζονται από τον Τσίπρα, τον Καμένο και τον Μιχαλολιάκο που τάζουν της Παναγιάς τα μάτια.
Από κοντά κι ο Σαμαράς που έλεγε ότι θα ξαναφέρει τις συντάξεις στο ύψος που ήταν πριν τις περικοπές.
Υπάρχουν δυνάμεις που υπόσχονται χρήματα που δεν υπάρχουν πουθενά.
Λένε ότι δεν χρειάζονται απολύσεις στο δημόσιο, ότι θα δώσουν πίσω τα χαράτσια, θα δώσουν αυξήσεις σε μισθούς, δεν θα πειράξουν το παραμικρό από τα καρκινώματα.
Υπάρχουν δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που λένε ότι θα κρατικοποιήσουν πάλι τον ΟΤΕ και την Ολυμπιακή!
Πόσο γελοίος είναι άραγε αυτός που το λέει και πόσο πιο γελοίος αυτός που το πιστεύει όταν οι πάντες γνωρίζουν ότι λεφτά δεν υπάρχουν;
Κι ύστερα έρχεται στο μυαλό ο κυρ Αντώνης, ο Σαμαράκης….
"ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζὶπ ἐν καλῇ καταστάσει...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικός...
Έβγαλε την ατζέντα του, έκοψε ένα φύλλο κι έγραψε με το μολύβι του:
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς…."
Ο λαϊκισμός στην κορύφωσή του ζει μεγάλες στιγμές.
Κι ένας λαός που δεν θα βρει ελπίδα ούτε στη δραχμή που μαθηματικά οδεύουμε…
Εκτός αν ο Θεός φωτίσει και γίνει το ντου στο καρκίνωμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου