Γράφει
ο Δημήτρης Ράπτης
Φοβούμαι ότι πάμε πάλι σε εκλογές υπό συνθήκες «μαγείας»!
Παρακολουθώ σύνοφρυς ότι, παρά το αδιέξοδο των άκαρπων εκλογών, ο εννοιολογικός καμβάς του πολιτικού διαλόγου συνεχίζει να είναι υπερβατικός και σχεδόν μεταφυσικός!
Αντί να συζητείται το πραγματικό ΘΕΜΑ, που είναι το δίπολο «κρίση - πρόγραμμα σταθεροποίησης», η συζήτηση εξαντλείται στο μαγικό ΑΝΑΘΕΜΑ κατά των ιερογλυφικών σχημάτων «χρέος - μνημόνιο».
Το πρόβλημα είναι η κρίση (δηλ. το έλλειμμα).
Το χρέος είναι το σύμπτωμα.
Κι αν ακόμα εξαφανίσεις το σύμπτωμα, η ασθένεια υποβόσκει και θα το επαναφέρει.
Κι αν μας κούρευαν χατιρικά ολόκληρο το χρέος, η κρίση θα συντόμως με την ίδια ζέση, εξαιτίας των πρωτογενών ελλειμμάτων.
αναπαραγόταν
Η Λερναία Ύδρα έχει πολλά κεφάλια.
Η λύση είναι η σταθεροποίηση (δηλ. η πλεονασματική στρατηγική).
Το μνημόνιο είναι απλά η «φωτογραφία» της.
Κινείται στη σφαίρα της μαύρης μαγείας και του παραλόγου, το να θέλουμε το υποκείμενο (σταθεροποίηση) και, ταυτόχρονα, να αναθεματίζουμε με μίσος τη «φωτογραφία» του (μνημόνιο)!
Το να καταριόμαστε αδιακρίτως το μνημόνιο, άρα και το πρόγραμμα σταθεροποίησης, είναι σαν να ευχαριστιόμαστε που είμαστε εντός της τρικυμίας (κρίσης) και επιθυμούμε να μη βγούμε ποτέ απ΄ αυτήν.
Σαν να έχουμε πάθει τη μέθη των δυτών, που ηδονίζονται ενώ πνίγονται!
Για να πάψει αυτή η αφελής (και αυτοκτονική) προσέγγιση, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το εθνικό ζητούμενο αυτή τη στιγμή, δεν είναι να πούμε όχι στη σταθεροποίηση και στο μνημόνιο, αλλά να επιδιώξουμε το σωστότερο κατά το δυνατό πρόγραμμα σταθεροποίησης.
Με το γενικό «όχι», χάνουμε το δίκιο μας έναντι της Ευρώπης και δεν βοηθάμε να διορθωθεί το σχέδιο εξυγίανσης που αυτή μας επέβαλε, το οποίο αποδεικνύεται πια απάνθρωπο και ατελές.
Το πρόγραμμα θα το χρειαζόμαστε ακόμα κι αν δεν μας το επέβαλαν, δεν χωρά αμφιβολία!
Η προβληματική μας πρέπει να περιστρέφεται γύρω από το πώς αυτό θα αποδώσει καλύτερα και όχι από το πώς θα καταγγελθεί.
Η πορεία στη λογική της μονομερούς καταγγελίας και η απερίσκεπτη ερωτοτροπία με το ενδεχόμενο του πιστωτικού γεγονότος (άτακτης χρεωκοπίας-δραχμικής απομόνωσης) δείχνει σκάφος με «απομαγνητισμένη πυξίδα» (όπως τόνισε δραματικά ο πάντα σοβαρός Τάσος Γιαννίτσης).
Το θέμα δεν είναι να εξορκίζουμε το επιφαινόμενο (χρέος-μνημόνιο) και να αναζητούμε θαυματοποιούς, αλλά να συμπληρώσουμε το πρόγραμμα σταθεροποίησης και να πείσουμε τους Ευρωπαίους να στέρξουν σ΄ αυτό.
Με τη μέχρι τώρα αρθρογραφία μου, έχω υποστηρίξει ότι το πρόγραμμα σταθεροποίησης της Ε.Ε. για τις ελλειμματικές οικονομίες της Ευρωζώνης, είναι επιστημονικά ανάπηρο και πολιτικά επικίνδυνο.
Επιστημονικά, γιατί βυθίζει τις άρρωστες οικονομίες στην ύφεση και, πολιτικά, γιατί εξωθεί τους λαούς σε ανατρεπτική και αντιευρωπαϊκή επιθετικότητα.
[ Βλ. άρθρα μου «Η ιδεολογία της κρίσης» στον "Αδέσμευτο Τύπο της 23-6-2011 και «Οικονομικός Ιμπεριαλισμός» στον Αντίλογο της 13-7-2011 και στον Κόσμο της 1-12-2011 ]
Θα προσπαθήσω σήμερα να καταδείξω σχηματικά το γιατί είναι απαραίτητο το σταθεροποιητικό πρόγραμμα, αλλά και το πού σφάλλει το «Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο» και πρέπει να το συμπληρώσει.
Το λάθος δηλαδή που ονομάτιζε από την αρχή ως «λάθος μίγμα» ο Αντώνης Σαμαράς, ενώ οι (νεο)φιλελεύθεροι της Ευρώπης τον κοίταζαν περιφρονητικά ως ενοχλητικό «λαϊκιστή»!
Στην πρώτη σειρά των πυραμιδοειδών, φαίνονται οι τρεις παραλλαγές της ευρωστίας μιας οικονομίας, όπου "Π" είναι η παραγωγική βάση, ενώ "Κ" είναι το καταναλωτικό βάρος (κρατικό και ιδιωτικό).
Είναι προφανές ότι η πρώτη οικονομία (ασταθής) κινδυνεύει να καταρρεύσει στον πρώτο σεισμό, ενώ η δεύτερη (σταθερή) και η τρίτη (ισχυρή) θα αντέξουν και στα δύσκολα.
Στη δεύτερη σειρά φαίνονται ενδεικτικά τα πιο χαρακτηριστικά από τα διαδοχικά στάδια ενός σταθεροποιητικού προγράμματος, όπου "Π+" είναι η ανάπτυξη (αύξηση παραγωγής), ενώ "Κ-" είναι η λιτότητα (μείωση κατανάλωσης) και "Κ+" η πολυτέλεια (επιτρεπτή αύξηση της κατανάλωσης στην ισχυροποιημένη πλεονασματική οικονομία).
Τα τρέχοντα ευρωπαϊκά προγράμματα σταθερότητας (και όχι μόνο το Ελληνικό) πάσχουν κατά το ότι εφαρμόζουν μονομερώς τη λιτότητα (Κ-), χωρίς να μεριμνούν ταυτοχρόνως για την ανάπτυξη (Π+)!
Φαντασθείτε ότι, στο πρώτο σχήμα της δεύτερης σειράς, αποκόπτεται το τμήμα "Κ-" και δεν προστίθεται το τμήμα "Π+"!
Η ανισορροπία της πυραμίδας που δεν διευρύνεται η βάση της, συνεχίζει να υπάρχει, έστω και αν μετατοπίσθηκε κάπως το κέντρο βάρους.
Η κολοβή αυτή παρέμβαση προκαλεί μόνο πόνο χωρίς αντίκρισμα (και εύλογη λαϊκή αντίδραση) και, μάλιστα, στενεύει κι άλλο τη βάση (λόγω ύφεσης, ανεργίας κλπ.).
Το δόγμα Μέρκελ «πρώτα σταθεροποίηση-μετά ανάπτυξη» είναι καταστροφικό για τις προβληματικές Χώρες και δυναμίτης στα θεμέλια της Ευρώπης!
Αυτή είναι λοιπόν η στόχευση:
Να συμπληρωθεί το σταθεροποιητικό πρόγραμμα με αναπτυξιακά μέτρα και όχι να ανακοπεί. Να προστεθεί στο δόγμα Μέρκελ ένα σχέδιο Μάρσαλ, αντί να εγκαταλειφθούν και τα δύο!
Οι πρωτόγνωρες και αιματηρές θυσίες που υπέστη ο λαός μας αυτή την τριετία (με όλες τις καθυστερήσεις και αδικίες που υπήρξαν) πρέπει να πιάσουν τόπο και όχι να πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων σαν "πουκάμισο αδειανό" (όπως τόνισε εμφατικά ο απερχόμενος πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος).
Μπορεί η Ελλάδα να υπήρξε το «πειραματόζωο» για όλες τις δοκιμές αντοχής του Ευρωπαϊκού συστήματος, αλλά δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε τη θετική πλευρά που φεγγίζει (αν δεν σπάσουν τα νεύρα μας στη μέση), να βγούμε πρώτοι από την κρίση και να πάμε σε ταχεία ανάπτυξη και υγιή ευημερία, ενώ οι άλλοι ακόμα θα έρπουν (όπως είπε στις 18/5 στον SKAI ο Γιώργος Μάλλιαρης από τις Βρυξέλλες).
Δυστυχώς, από επικοινωνιακή ανεπάρκεια των υπεύθυνων κομμάτων, οι Έλληνες ψήφισαν απελπισμένα, με τη σφαλερή αίσθηση ότι με το πρόγραμμα αυτό ρίχνουν τους κόπους τους σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο.
Όποιες πολιτικές δυνάμεις επιμένουν σήμερα, ότι το πρόγραμμα σταθεροποίησης πρέπει να καταργηθεί (την ώρα μάλιστα που "μαλακώνει" η Ευρώπη, που οι υπαίτιες εγχώριες πολιτικές δυνάμεις έβαλαν μυαλό και που οι επώδυνες θυσίες του λαού κοντεύουν να αποδώσουν), είναι παντελώς ανεύθυνοι και μας οδηγούν στη δραχμική "Αφρικανική" Ελλάδα (όπως την περιέγραψε παραστατικά ο αξιοσέβαστος διανοητής Στέλιος Ράμφος)!
Κι αν κάποιος πολιτικός τυχοδιώκτης αυτοπροτείνεται αυτή την ώρα αλαζονικά ως ο «μάγος της Φυλής» που θα την απαλλάξει με μεταφυσικό τρόπο από τα δεινά της, θα πρέπει να απομονωθεί, όχι να δοξαστεί.
Αρκετά πλήρωσε ο Ελληνικός λαός τον προηγούμενο «μάγο» της Αλλαγής!
Το δις εξαμαρτείν, στη δυσκολότερη καμπή της εθνικής μας ιστορίας, θα είναι ολέθριο και… τελειωτικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου