Ο χρόνος στην εικονική πραγματικότητα της πολιτικής μας ζωής

Είναι σαφές ότι με τα μέχρι στιγμής δεδομένα βαδίζουμε προς νέες εκλογές στις 17 Ιουνίου, αφού πρώτα ολοκληρωθούν οι εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια. Με το ερώτημα που θα πλανάται να αφορά τι θα συμβεί σε αυτό το διάστημα σε πολιτικό επίπεδο. Αν δηλαδή, μπορεί να επιτευχθεί ανασυγκρότηση των ήδη διαλυμένων τέως μεγάλων κομμάτων, αν θα επιτευχθεί

 ενότητα των φιλελεύθερων δυνάμεων που έμειναν εκτός Βουλής, ή αν αφεθεί το πολιτικό σύστημα να λεηλατείται από τα κερδισμένα Αριστερά κόμματα ή και αυτά που εκφράζουν την εθνολαϊκή δεξιά και τον ναζισμό. 

Έχουμε, όμως, την άποψη ότι πολλά θα κριθούν από τις αντιδράσεις της οικονομίας.

Ήδη, τόσο στην εγχώρια αγορά, όσο και στη διεθνή επικρατεί νευρικότητα με την εκτίμηση ότι η Ελλάδα ξεφεύγει από τις υποχρεώσεις της και στρέφεται σε λογικές που επιβραβεύουν τη μονομερή άρνηση των υποχρεώσεών της.

Αν αυτή η εκτίμηση παγιωθεί, τότε θα παγιωθεί και η βεβαιότητα ότι η Ελλάδα οδεύει προς την έξοδό της από την Ευρωζώνη.

Το περίεργο είναι ότι αυτή η συλλογιστική και κατά συνέπεια ο κίνδυνος που ελλοχεύει, δεν βρίσκει πολλούς υπερασπιστές εντός των συνόρων μας.

Ειδικά η Αριστερά και η λαϊκή δεξιά, ζουν με ψευδαισθήσεις και οράματα και αδυνατούν να κατανοήσουν την διεθνή πραγματικότητα, εμπνευσμένοι ίσως από τα φληναφήματα περί ελληνικού ομφαλού της γης. Ισχυρίζονται ότι δεν θα μας διώξει κανένας από την Ευρωζώνη, επειδή το κόστος είναι μεγαλύτερο από την παραμονή μας.

Κατ’ αρχάς ποτέ κανένας δεν ισχυρίστηκε ότι θα μας διώξουν από την Ευρωζώνη. Φυσικά και δεν μπορούν. Μπορούν, όμως, να μας ωθήσουν στην έξοδο με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Ειδικά τώρα, που σε μεγάλο βαθμό έχουν διασφαλίσει τα δικά τους συστήματα.

Να τονίσουμε και κάτι άλλο.

Όσοι ασχολήθηκαν με την οικονομία και επιχείρησαν να κάνουν «μαγκιές», ηττήθηκαν κατά κράτος.

Κι αν δεν έκαναν «μαγκιές» οι μοιραίοι Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, επιχείρησαν να τις κάνουν οι Βενιζέλος και Σαμαράς. Ο πρώτος πίστεψε ότι θα μπορεί να διαπραγματευθεί και ξέρουμε όλοι τα αποτελέσματα. Ο δεύτερος υπερεκτίμησε τις ικανότητές του και αναγκάστηκε να βάλει την ουρά τα σκέλια, φτάνοντας μέχρι τη διάλυση του κόμματός του.

Νομίζουμε, ότι έχει έρθει η ώρα του Τσίπρα. Μέχρι τώρα, ήταν ασφαλής πίσω από τη βιτρίνα της κριτικής και της μη συμμετοχής. Τώρα, είτε στις επόμενες εκλογές, είναι υποχρεωμένος να εμπλακεί με τις νομοτέλειες της οικονομίας και να απεμπλακεί από τους…λαφαζανισμούς. Να νιώσει, δηλαδή, αυτό που αρνείται και πιστεύει ότι όλα είναι δημιούργημα των διεθνών αγορών.

Μόλις κατανοήσει ότι το ελληνικό πρόβλημα έγκειται στις διαχρονικές διαρθρωτικές αδυναμίες μας –που τώρα επιμένει ότι δεν πρέπει να αλλάξει τίποτα- είναι βέβαιο ότι θα ξυπνήσει από την εικονική πραγματικότητα που ζει.

Το πρόβλημα είναι, ότι  η χώρα δεν έχει τις αντοχές να περιμένει τον Τσίπρα και τα καμμένα μυαλά να αντιληφθούν τι συμβαίνει.

Η πολυτέλεια του χρόνου δεν υπάρχει.