Η έντιμη επιλογή ενός σκεπτόμενου πολίτη

Πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, τρεις ημέρες πριν τις πιο κρίσιμες εκλογές το πολιτικό τοπίο παραμένει τόσο θολό.

Ο λαϊκισμός έχει κάνει καλά τη δουλειά του, τα ΜΜΕ –ως συνήθως- έχουν μπερδέψει πιο πολύ την κοινωνία, ενώ το κυνήγι της ουτοπίας, όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, δεν αφήνει αδιάφορους κάποιους συμπατριώτες μας.

Όμως, οι εκλογές δεν είναι μέθοδος ψυχανάλυσης, ούτε ψυχοθεραπείας.

Κι ο τόπος δεν έχει περιθώρια για πειράματα.

Το δίλημμα

 ευρώ ή δραχμή είναι το σημαντικότερο, αλλά η κοινωνία, τυφλωμένη από την οργή και το θυμικό της, μάλλον δεν δείχνει να το αντιλαμβάνεται.

Αν επικρατήσουν οι δυνάμεις του λαϊκισμού και της ουτοπίας, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ξεκινήσει η πιο καταστροφική περίοδος του Ελληνισμού, αφού είτε οικειοθελώς είτε με βίαιο εξαναγκασμό θα βρεθούμε εκτός ευρώ, με ότι αυτό σημαίνει για τους αδύνατους. Με ότι αυτό σημαίνει για την πολιτική, οικονομική, ακόμη και πνευματική μας πορεία.

Είναι βέβαιο ότι προέχει η ανάδειξη μιας ισχυρής κυβέρνησης.

Υπό την έννοια της διαφύλαξης της ευρωπαϊκής πορείας της Ελλάδας, έχουν δίκιο να τη ζητούν –ο καθένας για διαφορετικούς λόγους- οι Βενιζέλος και Σαμαράς.

Έχουμε, όμως, τις σοβαρότατες επιφυλάξεις μας, αν μπορούν μόνοι τους ή και μαζί να σηματοδοτήσουν τη νέα μεταπολίτευση.

Απαιτείται δημιουργικότητα, τόλμη και τεχνογνωσία για το βήμα προς το μέλλον.

Απαιτείται απεγκλωβισμός από τους καταστροφικούς ιδεολογικούς δογματισμούς και τις αγκυλώσεις.

Απαιτείται καιάδας για όλους αυτούς, συνδικαλιστές και λοιπούς αναχρονιστές των βολεμένων συντεχνιών, που καταπίεσαν και έπνιξαν επί δεκαετίες κάθε παραγωγική και μεταρρυθμιστική προσπάθεια.

Κι ο Βενιζέλος με τον Σαμαρά, δεν έχουν – όπως έχει αποδειχθεί – τίποτα από τα απαιτούμενα.

Χρειάζεται, συνεπώς, μια ήρεμη δύναμη να στηρίξει αυτό το μετεκλογικό εγχείρημα.

Μια δύναμη που θα σκέφτεται ορθολογικά και κυρίως θα μπορεί να πιέζει προς την κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων αλλά και την υλοποίησή τους.

Μια δύναμη που δεν θα κάθεται προσοχή σε κάθε Φωτόπουλο, Λυμπερόπουλο ή άλλον πολιτικάντη.

Μια δύναμη που θα μπορεί να συγκρατεί τους αποτυχημένους ή ανίκανους να σπρώχνουν τον τόπο στο κενό.

Μια δύναμη που θα πιστεύει στην ευρωπαϊκή προοπτική και στην δημιουργική ευρηματικότητα των Ελλήνων.

Μια ήρεμη δύναμη.

Υπό αυτήν την έννοια, η Δράση του Στέφανου Μάνου, δείχνει ιδανική δύναμη για τον ρόλο που πιθανόν να της επιφυλαχθεί.

Ξέρουμε. Διαθέτει σοβαρότατα μειονεκτήματα.

Δεν λαϊκίζει. Δεν κραυγάζει.

Δεν μιλά για …αεροψεκασμούς που... επηρεάζουν την κρίση των Ελλήνων, δεν έχει πει κουβέντα για κρεμάλες στο Σύνταγμα ή τη Βουλή, δεν έχει τάξει σε κανέναν το παραμικρό.

Επιπλέον, δεν έχει στα ψηφοδέλτιά της ηθοποιούς, αθλητές και άλλα λαμπερά πρόσωπα του εγχώριου star system.

Επιπλέον, δεν είναι δημοφιλής στα media, αφού όσα λέει βλάπτουν σοβαρά τη διαπλοκή.

Όμως, τόσο το έργο του Στέφανου Μάνου (βλέπε ανάρτηση με τίτλο «Τα έλεγε, τα έκανε! Τον θέλουμε;»), όσο και τα βιογραφικά του συνόλου των ψηφοδελτίων της Δράσης, πετούν στον κάλαθο των αχρήστων τα… μειονεκτήματα.

Επιπλέον, τόσο οι προτάσεις, όσο και οι λύσεις που δημιουργούνται μέσω αυτών, αποτελούν όαση πολιτικού ρεαλισμού, μέσα σε όσα απίθανα έχουμε ακούσει όλο αυτό το διάστημα.

Τόσο από πολιτική άποψη, όσο και από συνειδησιακή, η επιλογή της Δράσης, δείχνει να είναι η πιο έντιμη επιλογή ενός σκεπτόμενου πολίτη.

Έντιμη, τόσο απέναντι στον εαυτό του, όσο και προς τον τόπο.