Όμως, οι τριγμοί στην καρέκλα του ακούγονται όλο και περισσότερο.
Όσοι γνωρίζουν τα στενά εσωτερικά της Νέας Δημοκρατίας, ισχυρίζονται ότι αν δεν υπήρχε το αδιέξοδο στον σχηματισμό κυβέρνησης το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσει σε νέες εκλογές στις 17 Ιουνίου, ήδη θα είχε τεθεί θέμα ηγεσίας, αν όχι ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα ήταν παρελθόν.
Παρά την προσπάθεια του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας να
δημιουργήσει κλίμα ψυχραιμίας προς την αποδεκατισμένη βάση του κόμματός του, τα δεδομένα δεν φαίνεται να μπορούν να αλλάξουν.
Οι στενοί του συνεργάτες – «ξένοι» οι περισσότεροι προς την παράταξη» και συνοδοιπόροι του από το καταστροφικό για τον τόπο εγχείρημα της Πολιτικής Άνοιξης- παρουσιάζονται διχοτομημένοι αναφορικά με τις επιλογές του.
Οι άκομψοι, μάλιστα, χειρισμοί στην υπόθεση Λαζαρίδη με το μπες βγες στην σύνθεση του πρωινού καφέ, δημιούργησαν ακόμη μεγαλύτερο εκνευρισμό και αμφισβήτηση των αποφάσεων του Αντώνη Σαμαρά.
Οι περισσότεροι εκ των στενών του συνεργατών, είχαν ταχθεί εναντίον της στήριξης της κυβέρνησης Παπαδήμου (Γ. Μουρούτης, Φ. Κρανιδιώτης) και ειδικά ο δεύτερος (που πάντως απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής στη Β’ Πειραιώς) με τον συνεχή διχαστικό και έξαλλο λόγο του σε ιστοσελίδα που ελέγχει, επιμένουν στην σαφή πορεία του κόμματος στον λαϊκό χώρο της δεξιάς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα ο αποτυχών υποψήφιος βουλευτής τάχθηκε εναντίον της επιστροφής της Ντόρας Μπακογιάννη, μετά την «πρόταση» διεύρυνσης της κεντροδεξιάς από τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας.
Ταυτοχρόνως, στοχοποιεί όσους αποδέχονται στροφή του κόμματος προς τον μεσαίο χώρο, επιμένοντας ότι η Νέα Δημοκρατία είναι…πιο κοντά στο κόμμα του Πάνου Καμμένου, τον οποίο με τη σειρά του είχε στοχοποιήσει ο αρχηγός του!
Δηλαδή, πλήρης διχασμός.
Επιπλέον, επιχειρούνται πιέσεις από συμφέροντα μικρών και άκρως παραληρηματικών εντύπων που στηρίζουν το κόμμα, για να μη διαταραχθούν οι σαμαρικές ισορροπίες.
Ήδη, όλο και περισσότερα μικρομεσαία στελέχη ζητούν (ψιθυριστά στην παρούσα φάση) να αποδοθούν ευθύνες για τα αποτελέσματα της κάλπης, ενώ στο στόχαστρο φαίνεται να βρίσκεται και ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος.
Η ουσία, πάντως, είναι άλλη.
Βρίσκεται στο ότι η Νέα Δημοκρατία έφτασε στο ιστορικό χαμηλό της πολύχρονης παρουσίας της στην πολιτική σκηνή και έφτασε σε αυτό υπό την ηγεσία Σαμαρά.
Το δε ερώτημα που τίθεται είναι απλό και έχει να κάνει με την ευθιξία.
Ουδείς έφταιξε γι’ αυτό το αποτέλεσμα;
Γιατί δεν είδαμε καμιά παραίτηση;
Να θυμίσουμε ότι το 1993, όταν έπεσε δια της «Πολιτικής Άνοιξης» η κυβέρνηση Μητσοτάκη και χάθηκαν οι εκλογές που ακολούθησαν, ο τότε πρόεδρός της παραιτήθηκε, έχοντας λάβει ποσοστό 39,3% και έχοντας απέναντί του Θεούς και δαίμονες.
Στις εκλογές του 1996, ο Μιλτιάδης Έβερτ, με ποσοστό 38,12%, έχασε και παραιτήθηκε.
Στις εκλογές του 2009, η εκλογική αποδοκιμασία στο πρόσωπο του Κώστα Καραμανλή, τον οδήγησε στην παραίτηση.
Ουδείς πίστευε τότε, ότι η Νέα Δημοκρατία θα πέσει κάτω από 33,48% που έλαβε.
Κι όμως, δυόμιση χρόνια μετά, οδηγήθηκε στις κάλπες πολυδιασπασμένη χωρίς αρχή και τέλος και χωρίς να μπορεί να πείσει κανέναν, πέραν του πολύ στενού κομματικού της πυρήνα.
Γι’ αυτό το αποτέλεσμα προφανώς δεν φταίει κανένας.
Για το γεγονός ότι το κόμμα, έστω και σε απόλυτη φθορά (ο Γιάννης Λούλης το έλεγε εδώ και δέκα χρόνια) απεμπόλησε την ιδεολογία του, εγκατέλειψε τον αστικό του προσδιορισμό, συνετάχθη με διάφορα παρασιτικά δίκτυα, δεν προσέγγισε τη μεσαία τάξη, πολιτεύθηκε με ήξεις αφίξεις και αναλόγως δεδομένων και όχι αρχών, ενώ κατέστησε υπό διωγμό τον φιλελευθερισμό (μέχρι πριν τις εκλογές οι ακραίες φωνές ζητούσαν διαγραφή των Κυριάκου Μητσοτάκη, Κωστή Χατζηδάκη, Άρη Σπηλιωτόπουλου, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη κλπ), δεν φταίει κανένας;
Δεν πρέπει να παραιτηθεί κανένας;
Για το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία υπό την ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά κατέστη ένα κόμμα στο οποίο αναδείχθηκε όσο ποτέ στην ιστορία της ο νατιβισμός (η ιδεολογία που υποστηρίζει ότι τα κράτη θα έπρεπε να κατοικούνται αποκλειστικά από μέλη της αυτόχθονης ομάδας («του έθνους») και ότι τα μη αυτόχθονα στοιχεία (πρόσωπα και ιδέες) απειλούν θεμελιωδώς την ομοιογένεια του έθνους-κράτους), θα απολογηθεί κάποιος;
Κι για όποιον έχει αμφιβολίες περί του νατιβισμού που καλλιέργησε ο Αντώνης Σαμαράς, ας του θυμίσουμε κάποια αποσπάσματα από την ομιλία του στην ΔΕΘ:
«…Διαφορετικά, φίλες και φίλοι, θα εξακολουθήσουμε να είμαστε, στην καλύτερη περίπτωση, το παραπεταμένο «αποπαίδι» της Ευρώπης. Και στη χειρότερη, το «κλωτσοσκούφι» του κάθε κερδοσκόπου, ή του κάθε ανθέλληνα, που διαλέγει την Ελλάδα, ως το εύκολο θύμα κάθε ρητορικής του αθλιότητας…
…Βλέπει μια νεολαία χωρίς αύριο κι έναν ολόκληρο λαό να ακούει καθημερινά να τον προσβάλλουν και να τον καθυβρίζουν. Και κάθε τόσο να του λένε ότι τον… «σώζουν»!…
…Δεν είμαστε όλοι ίδιοι! Έχετέ μου εμπιστοσύνη. Μαζί θα αλλάξουμε την Ελλάδα! Δεν σκύβουμε το κεφάλι…Οι Έλληνες μπορούμε!…
…Ήμασταν πάντα ένας υπερήφανος λαός. Αυτή την υπερηφάνεια κανείς δεν μπορεί να την προσβάλει.
…Να ξαναπάρουμε τη χώρα μας στα χέρια μας!…
… ξεκάθαρη απάντηση σε όποιους σήμερα ζητούν να σβήσουν την ταυτότητά μας…».
Εκεί, λοιπόν, μιλούσε για αποπαίδια, για κλωτσοσκούφι, για ανθέλληνες, για κερδοσκόπους και κατασκεύαζε εχθρούς, αλείφοντας το βούτυρο στο ψωμί των ακραίων του κόμματός του και εν συνεχεία των λοιπών….καμένων μυαλών.
Να θυμίσουμε κι άλλα;
Να πούμε για τον λαϊκισμό με τον οποίο πορεύθηκε όλο το διάστημα που ήταν πρόεδρος του κόμματος;
Πάλι στη ΔΕΘ, δεν είχε αγκαλιάσει τον κάθε πικραμένο;
Εκεί δεν υποσχόταν ότι δεν θα απολύσει κανέναν, δεν θα κλείσε κανέναν οργανισμό, ότι θα επιβάλλει το «Ζάππειο 2», θα επαναδιαπραγματευθεί με την τρόικα, θα στηρίξει τους ταξιτζήδες, θα κατεβάσει τους φόρους και τόσα άλλα;
Κι όλα αυτά τη στιγμή που ήξερε ότι τα περισσότερα από αυτά ήταν μονόδρομος, μόνο και μόνο για γίνουμε στοιχειωδώς σοβαρό κράτος;
Να θυμίσουμε τις ανάμεικτες με μεγαλομανή αλαζονεία και υπερβολική χρήση του «εγώ» δηλώσεις του για συνεχείς εκλογές μέχρι την…απόκτηση αυτοδυναμίας;
Τώρα, που όχι μόνο αυτοδυναμία δεν έλαβε, αλλά κατέστησε τη Νέα Δημοκρατία κόμμα που έφτασε στα δημοσκοπικά ποσοστά της Πολιτικής Άνοιξης, δεν θα πει τίποτα;
Τώρα θυμήθηκε την…κεντροδεξιά;
Δεν ακούγεται σαν κάτι…ελάτε να με σώσετε;
Έχουμε την βεβαιότητα ότι το εγχείρημα δεν μπορεί να έχει τύχη όσο τις τύχες της παράταξης την κρατούν στα χέρια τους οι μέτριοι εθναμύντορες με λόγο και πράξεις που έρχονται από την εποχή του μακαρίτη του Αβέρωφ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου