Οι δυο δρόμοι του ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει
ο Πάσχος Μανδραβέλης

Οι παλιότεροι πολιτικοί το ήξεραν καλά.
«Ο,τι ουρείς στη θάλασσα, το βρίσκεις στο αλάτι», έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ουρήσει πολλά στη θάλασσα των «Αγανακτισμένων». Από τη θεωρία της τζάμπα πολιτικής ανυπακοής μέχρι τα «Δεν πληρώνω», από τους προπηλακισμούς των αντιπάλων μέχρι την ανοχή στα επαναστατικά γιαούρτια και στη βία των Εξαρχείων (ήδη μέτρησε δύο ξυλοδαρμούς), από το «όχι σε όλα» μέχρι τα μπάχαλα στις διαδηλώσεις του.
Το άλλο που ξέρουν καλά οι πολιτικοί είναι ότι
 τα ωσαννά του λαού απέχουν από τη σταύρωση τρεις μόνον ημέρες.
Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει ο κ. Τσίπρας είναι ότι αυτή η θάλασσα των «Αγανακτισμένων» που σήμερα τον υμνεί, αύριο θα ζητάει να τον κρεμάσει στο Σύνταγμα.
Ο,τι και να αποφασίσει, όπως και να του προκύψουν τα επόμενα εκλογικά αποτελέσματα.
Αν αποφασίσει να κυβερνήσει θα αναγκαστεί να πάρει τα μέτρα που σήμερα βδελύσσεται· και μάλιστα θα είναι πολύ πιο σκληρά, αφού όπως δηλώνει απορρίπτει τα δεκανίκια της τρόικας.
Αν αποφασίσει να συνεχίσει τον ρόλο του κήνσορα των πάντων με τον δυναμικό τρόπο που γινόταν πριν από τις εκλογές, η χώρα θα οδηγηθεί σε ιστορική καταστροφή και η Αριστερά σε ιστορική ήττα. Η ιδεολογική της κυριαρχία όχι μόνο θα κατακρημνιστεί, αλλά ακόμη και το άκουσμα της έννοιας Αριστερά θα προκαλεί για πολλά χρόνια απέχθεια. Όπως ακριβώς έγινε με τη μετεμφυλιακή Δεξιά.

Το πρόβλημα είναι ότι μαζί με τα παλαβά θα καούν και τα λογικά και ότι μετά μια χρεοκοπία θα υπάρχει ελάχιστο κοινωνικό κράτος να διασώσει κανείς.
Τους σημερινούς τυχοδιωκτισμούς του κ. Τσίπρα θα τους πληρώσουν οικονομικά οι αδύναμοι και θα τους πληρωθούν οι ατσίδες· πολιτικά θα τους πληρώσουν εκείνοι που πασχίζουν να βρουν τη δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης και θα την πληρωθούν τα απέναντι της αριστεράς άκρα.
Και αν δεν υπάρχουν ακόμη, θα δημιουργηθούν.
Σε αυτή τη χώρα εξάλλου συνηθίσαμε να πηγαίνουμε σαν τρελό φορτηγό· με τις μπάντες.

Αυτόν τον κίνδυνο για την Αριστερά τον υπονοεί ακόμη και ο κ. Αλαβάνος:
«Η “νίκη” του ηττημένου είναι πάντα ένα εντυπωσιακό φαινόμενο στην Ιστορία.
Σήμερα η Δεξιά φαίνεται καταρρακωμένη, η Αριστερά με αέρα στα πανιά της. Ο κίνδυνος είναι όμως παρών» («Για τις εκλογές, το Μνημόνιο και το ευρώ» tometopo.gr, 12.5.2012).

Απλώς προτείνει να παλαβώσει η Αριστερά έτι περαιτέρω: «Η Αριστερά προειδοποιεί με ευθύνη τον λαό. Δεν του λέει μόνο ότι ο δρόμος έξω από το Μνημόνιο είναι και δρόμος έξω από το ευρώ, αλλά ότι είναι και ιδιαίτερα επώδυνος, όμως με προοπτική. Του δίνει τη δυνατότητα να επεξεργασθεί την ανησυχία του, που δεν είναι αβάσιμη. Δεν τον αφήνει να βρεθεί σε άγνωστο λιμάνι, να αιφνιδιασθεί, να στραφεί τελικά με μένος ενάντια στους υπαιτίους».
Με άλλα λόγια να προτείνει στον λαό αίμα, δάκρυα και πόνο· με ποια προοπτική;
Να ικανοποιηθούν τα γεροντικά γινάτια των απόμαχών τους;

Η έπαρση της Αριστεράς –όπως την ενσαρκώνουν έξοχα ο κ. Τσίπρας και οι παρατρεχάμενοί του– αναγκαστικά θα την οδηγήσει στη γωνία.

Δίκαιο για την ίδια, διότι ιδεοληψίες της κανονάρχησαν τη μεταπολίτευση και υπήρξε δύναμη αντίδρασης σε κάθε εκσυγχρονισμό.

Άδικο για τον τόπο, διότι ακόμη και μετά από καταστροφή θα χρειαστούν όλες οι ιδέες να ζυμωθούν για να προκύψει ο ορθός δρόμος.