Της μιας δραχμής τα γιασεμιά

Είμαστε τόσο γελοίος λαός (κι ας με βρίζουν όσο θέλουν οι υπερπατριώτες συμπατριώτες μου), που φτάσαμε στο σημείο με τις επιλογές μας να αμφισβητήσουμε τη μεγαλύτερη κατάκτηση του Ελληνισμού τα τελευταία πενήντα χρόνια. Την ευρωπαϊκή πορεία του τόπου. Πορευόμαστε σε νέες εκλογές με το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, Ευρώπη ή

μοναχική πορεία….

Μπορεί να είναι φίλος κάποιων ο Τσέβες ή κάποιοι άλλοι να ονειρεύονται μια Ελλάδα σαν τη Βόρειο Κορέα, μπορεί ο ελληνικός λαός να στερείται ακόμη και τη στοιχειώδη πολιτική κρίση, μπορεί ο λαϊκισμός να έχει διεισδύσει σε κάθε κύτταρο της κοινωνίας, αλλά οφείλουμε έστω και την ύστατη ώρα να σκεφτούμε και να πράξουμε με βάση τον πολιτικό ρεαλισμό κι όχι το συναίσθημα ή το στενό συμφέρον.

Πορευόμαστε σε νέες εκλογές, χωρίς καν να έχουμε βάλει στο τραπέζι τις αιτίες που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε. Μιλάμε για το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, αλλά δεν μιλάμε για την απαραίτητη θεραπεία που χρειάζεται το Κράτος μας, είτε με το ένα νόμισμα είτε με το άλλο.

Κι αυτή δεν είναι τίποτα άλλο, από την καταφυγή στις μεταρρυθμίσεις του Κράτους. Στη μείωση του δημοσίου τομέα, στην αποψίλωσή του από περιττές και αντιπαραγωγικές αρμοδιότητες, στην διάλυση της θλιβερής και αντιπαραγωγικής γραφειοκρατίας.

Στην αρχή της κρίσης και πριν ακόμη οδηγηθούμε στα σαγόνια της ασφυκτικής δημοσιονομικής πολιτικής του Μνημονίου, είχαμε γράψει ουκ ολίγες φορές ότι μια δυναμική επίθεση στο δημόσιο, με καμιά διακοσαριά χιλιάδες απολύσεις και πέρασμα πολλών αρμοδιοτήτων του στον ιδιωτικό τομέα, θα δημιουργούσαν συντομότατα πρωτογενή πλεονάσματα και δεν θα οδηγούσαν σε πλήρη μαρασμό όλη την υπόλοιπη οικονομική και παραγωγική δραστηριότητα. Δεν θα οδηγούσαν στον μαρασμό του ιδιωτικού τομέα. Δεν θα οδηγούσαν στο φαινόμενο –δεν μιλάει κανένας γι αυτό- να υπάρχουν σήμερα χιλιάδες εργαζόμενοι που δεν πληρώνονται.

Η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ, πλήρης αγκυλώσεων και παλαιολιθικών δογματισμών, επέλεξε να μην ακουμπήσει το πελατειακό σύστημα, συνεπικουρούμενη από τη δήθεν φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία, την ουτοπική Αριστερά και φυσικά τα «τραγικά» ΜΜΕ. Επέλεξε την άκρατη φορολογία, τη μεταφορά του προβλήματος σε όλη την κοινωνία, την τελική διάλυση των πάντων.

Τώρα, φτάνει η ώρα της πληρωμής. Δεν εννοούμε φυσικά της εκλογικής, αλλά της επόμενης ημέρας του τόπου.

Κανένας, ξαναλέμε, δεν βάζει το χέρι επί τον τύπο των ήλων. Μοιραία, με τις επιλογές μας οδηγούμαστε εκτός Ευρωζώνης, ίσως και Ευρώπης. Κάποιοι, ξεσκονίζουν και τα διαβατήριά τους και σκέπτονται πως θα στέλνουν συνάλλαγμα στα παιδιά τους που σπουδάζουν στο εξωτερικό, όπως γινόταν πριν τρεις δεκαετίες. Κι αν αυτά θεωρούνται –και ίσως είναι ήσσονος σημασίας- δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι Έλληνες δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να μελαγχολούν και να αγωνιούν για το αύριο που δεν προβλέπεται ευοίωνο αν δεν κάνουμε όσα πρέπει.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η έξοδος από το ευρώ, σημαίνει αυτομάτως άτακτη χρεοκοπία και στάση πληρωμών στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Δηλαδή, το ελληνικό Κράτος δεν θα μπορεί να καταβάλλει μισθούς και συντάξεις στο δημόσιο τομέα - και μερικώς στον ιδιωτικό τομέα-, δεν θα λειτουργούν ή θα υπολειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες (όπως Υγεία, Παιδεία) ενώ η ανεργία θα εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη (άνω του 45%).

Πληροφορίες που έρχονται από όλες τις μεριές της Ευρώπης αναφέρουν ότι οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης έχουν ήδη σχεδιάσει την επόμενη ημέρα, ακόμη και σε επίπεδο ισοτιμιών δραχμής και ευρώ. Κάποιοι, μάλιστα μιλάνε για 1.500 προς 1.

Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά, πως οτιδήποτε εισάγουμε θα το πληρώνουμε περίπου 4 φορές περισσότερο απ’ ότι σήμερα. Ας αναλογιστούμε όλοι που θα φτάσει ο πληθωρισμός. Στην αρχή σε διπλάσια και λίγο αργότερα σε τριπλάσια επίπεδα.

Πάμε παρακάτω. Οι τράπεζες είναι δεδομένο ότι δεν θα μπορούν να σταθούν λεπτό. Η κατάρρευσή τους είναι περισσότερο από βέβαιη…

Πώς, όμως, και σε ποιες τιμές θα αγοράσουμε πετρέλαιο για να κινηθούν τα πάντα; Πώς θα εισαγάγουμε πρώτες ύλες; Μόνο πληρώνοντας μετρητοίς και μάλιστα –όπως είπαμε- σε τιμές τετραπλάσιες απ’ ότι σήμερα. Και τι θα γίνει με τα χαρτάκια – υποσχετικές που θα δίνονται από το Κράτος αντί μισθών και συντάξεων;

Η κόλαση, λένε, θα αποκτήσει παράρτημα και στη γη, στην χώρα μας.

Οι μόνοι που θα είναι ωφελημένοι θα είναι όσοι έχουν χρήματα στο εξωτερικό, που θα έχουν αυξημένη αγοραστική αξία στην ελληνική αγορά, πληρώνοντας για να αγοράσουν ό,τι θέλουν στην Ελλάδα στο ένα τρίτο ή ακόμα και στο ένα πέμπτο σε σχέση με σήμερα.

Ωφελημένοι μπορεί να βρεθούν και οι εξαγωγείς προϊόντων (πόσοι όμως είναι αυτοί στην ελληνική κοινωνία του σήμερα;) και οι Έλληνες εφοπλιστές που παράγουν συνάλλαγμα μέσα από τις υπηρεσίες τους.

Όμως, η ήδη χειμαζόμενη μέση αστική τάξη θα εξαφανιστεί. Κι αν ούτε αυτό ενοχλεί τους δραχμολόγους, ας πουν στην ελληνική κοινωνία πόσες ώρες την ημέρα θα είναι χωρίς ηλεκτρικό, αφού το Κράτος δεν θα μπορεί να πληρώσει για εισαγωγές πρώτων υλών. Ας πουν με τι αλεύρι θα φτιάξουν ψωμί οι φούρνοι. Πόσο θα κοστίζει ένα απλό φίλτρο βενζίνης για το κάθε αυτοκίνητο.

Κι άντε κάποιοι, να δώσουν ένα ντενεκέ λάδι και να πάρουν από άλλον 20 κιλά πατάτες. Με τους πολλούς τι θα γίνει;

Θέλετε να πάμε και στο πολιτικό – γεωπολιτικό επίπεδο; Τι θα κάνουν οι υπερπατριώτες που θα ακολουθήσουν θέλοντας και μη επώδυνους συμβιβασμούς;

Υπάρχουν πολλοί, κυρίως στην Αριστερά, που ισχυρίζονται ότι δεν διακινδυνεύουμε να χάσουμε τίποτα, αφού ήδη είμαστε στο χαμηλότερο επίπεδο.

Ακόμη κι έτσι νάναι -που δεν είναι- δεν απαντούν στο ερώτημα πώς σε ένα πτωχευμένο Κράτος με ένα νόμισμα που δεν θα το αναγνωρίζει κανένας ή που θα είναι ασύμφορο για τους πολίτες του, θα υπάρξει η απαραίτητη κοινωνική και πολιτική συνοχή για να συναντήσει τα όποιο μέλλον του;

Πολύ περισσότερο όταν όλα αυτά δεν προβλέπεται να ξεπεραστούν αν δεν περάσουν τουλάχιστον πέντε χρόνια; Κι όταν ο τόπος θα μπει σε ακόμη βαθύτερη ύφεση που θα διαρκέσει –με τους πλέον αισιόδοξους υπολογισμούς των δραχμολάγνων –  4-5 χρόνια; Κι όταν η ανεργία θα ξεπεράσει το 40%; Κι όταν οι γνωρίζοντες ισχυρίζονται ότι περισσότερο από το 60% του πληθυσμού θα καταρρεύσει κάτω από τα επίπεδα φτώχιας;

Δυστυχώς τα δεδομένα δεν είναι ευοίωνα.

Κι είναι περίεργο ότι κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι η χρεοκοπία της Ελλάδας δεν θα κτυπήσει τόσο τους σημερινούς πιστωτές μας, αλλά τους Έλληνες. Είναι περίεργο ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι σε τέτοιες κρίσεις πλήττονται, πέραν των άλλων, και οι δημοκρατικοί θεσμοί, αλλά και η ελληνική αξιοπιστία.

Τι οφείλουμε να κάνουμε για να αποφύγουμε όλα αυτά;

Κατ’ αρχάς οφείλουμε να ακολουθήσουμε κατά γράμμα όσα προβλέπονται στο Μνημόνιο και αφορούν το μεταρρυθμιστικό επίπεδο. Να αποκρατικοποιήσουμε αμέσως, να μειώσουμε το κόστος του δημοσίου, να μειώσουμε τις δαπάνες του, να διαλύσουμε το πελατειακό Κράτος που σήμερα τρέχει μαζικά και πυκνώνει τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και τα πολιτικά πρωτοπαλίκαρα του Τσοχατζ’οπουλου και οι κορυφαίοι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές.

Εν συνεχεία, έχουμε τη δυνατότητα να βάλουμε στο τραπέζι την επιμήκυνση του υπάρχοντος χρέους αλλά και την ελάφρυνση των κοινωνικών αδικιών που υπέστη ο δημόσιος τομέας, με ύποπτη συμμετοχή κάποιων πολιτικών δυνάμεων αλλά και κοινωνικών εταίρων.

Και, πάνω απ’ όλα οφείλουμε να συζητήσουμε και να αλλάξουμε (χθες έπρεπε να το είχαμε πράξει) το παραγωγικό – οικονομικό μοντέλο της οικονομίας μας. Να την απαλλάξουμε από τη γραφειοκρατία, να δώσουμε τις ευκαιρίες που χρειάζονται τα ελεύθερα πνεύματα που σήμερα καταπιέζονται από τον αναχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, που ότι κάνει το κάνει μόνο για να δικαιολογεί τη δική της ύπαρξη.

Είναι η μοναδική ευκαιρία για την Ελλάδα, να κτίσει μια οικονομία σε σταθερές βάσεις και κυρίως πιο ανταγωνιστικές. Κι αυτό δεν γίνεται με τις λογικές και πρακτικές της ήσσονος προσπάθειας που τάζουν οι δραγμολάγνοι. Ούτε γίνεται η συνάντηση της Ελλάδας με το μέλλον της, αν οι Έλληνες αποφασίσουν στις 17 Ιουνίου ότι δεν χρειάζεται να αλλάξουμε τίποτα.

Γνωρίζω! Κάποιοι από εσάς που διαβάζετε αυτές τις σκέψεις, θα μιλήσετε για καταστροφολογία από μέρους μου.

Όμως, εγώ καταθέτω την άποψη ότι της μιας δραχμής τα γιασεμιά, θα είναι μια φαντασίωση μέσα σε μια έρημο κάκτων….